“De rijken zullen altijd streven om hun heerschappij te vestigen en de rest aan slavernij te onderwerpen. Dat hebben ze altijd gedaan. Dat zullen zij altijd doen.” - Gouverneur Morris, de auteur van de Amerikaanse Grondwet.
Sinds de Tweede Wereld Oorlog wordt geloofd dat Hitler’s opkomst veroorzaakt werd door het volk; het was zijn populariteit bij het Duitse publiek dat hem naar de hoogste regionen van de Duitse politiek stuwde.
Op school wordt ons geleerd dat het voor Hitler slechts een kwestie van de ‘juiste persoon op het juiste moment’ was geweest en Het Duitse volk, gefrustreerd over de hoge werkeloosheid, de torenhoge inflatie en de sociale onrust, viel als een blok voor de charismatische Hitler en zijn beloftes over een nieuw Duits wereldrijk.
Daarom wordt de uiteindelijke schuldvraag van de Tweede Wereld Oorlog en de Holocaust wel bij de Duitse burgers gelegd; zij verkozen Hitler immers op democratische wijze tot hun leider, met hun toestemming begon hij de Tweede Wereld Oorlog, en met hun goedkeurende stilzwijgen trachtte hij de Joden in Europa uit te roeien.
Ondertussen, zo’n 60 jaar nadat de Tweede Wereld Oorlog, is het duidelijk geworden dat het beeld dat de Duitse burgers Hitler zelf zo graag wilden enigszins vertekend is. Nu weten we immers dat niet het gewone volk met Hitler dweepte, maar de elite.
De internationale elite maakten Mussolini en Hitler tot de fenomenale monsters die zij waren. Terwijl de grootindustriëlen en banken miljoenen in de fascistische partijen pompten en het Vaticaan de hen als redders omarmde, was het de oud-Europese adel die de fascistische dictators de politieke macht gaven over grote delen van Europa.
De waarheid is dat het Duitse volk helemaal niets moest van Hitler hebben, maar kreeg hem desondanks door de strot geduwd via ellenlange reclamecampagnes. Pas toen hij de economie op begon te bouwen met de miljoenen dollars die door de elite in zijn land waren gepompt begonnen de Duitsers warm te lopen.
Het was dus allesbehalve “de wil van het volk” dat Hitler aan de macht kwam en zich ontpopte tot de gesel van Europa. Integendeel. Het was de wil van de elite.
De innige band die de oud-Europese aristocratie met Mussolini en Hitler onderhield vormt een consistente rode draad in de opkomst van deze fascistische dictators. Voor de Tweede Wereld Oorlog steunde een groot deel van de adel de fascisten openlijk, flirtte met hun gedachtegoed, feestte met hen en beschouwden hen als respectabele zakenpartners.
Een aantal van de zittende vorsten speelde hen de politieke macht toe door hen, buiten de regering om, aan te stellen als staatshoofden. Daarmee leverden de koningen hun onderdanen uit aan de fascistische dictatoriale regimes die vervolgens hun stempel zo zwaar op de 20e eeuw zouden drukken.
De band tussen de oud-Europese adel en de fascistische dictators is vanaf het begin al nauw. Aan het begin van de 20e eeuw was de machtspositie van de oud-Europese adel ernstig in gevaar gekomen, en in de fascistische leiders zagen zij de redders van die machtspositie.
Het begin van de vorige eeuw was namelijk een turbulente periode voor de adel, waarin hun collectieve bestaan als nooit tevoren bedreigd werd.
De ene na de andere exotische kolonie ging verloren, staatshoofden en koningen werden aan de lopende band door Anarchisten vermoord, en toen de rook van de Eerste Wereld Oorlog was opgetrokken waren niet alleen het Austro-Hongaarse Rijk en Ottomaanse Rijk ingestort maar was bovendien de Russische Tsarenfamilie vermoord, waardoor in een klap drie oude aristocratische supermachten verdwenen waren.
Ondertussen waren overal democratisch verkozen parlementen driftig bezig via allerlei wetten de politieke macht van de adel terug te snoeien terwijl over het hele Europese continent arbeidersrellen uitbraken die vaak uitliepen in rumoerige betogingen bij de adellijke paleizen.
In deze tijd van grote adellijke onzekerheid verschenen Benito Mussolini en Adolf Hitler op het toneel. Als de zaken op hun beloop waren gelaten was het nooit wat met deze mannen geworden. Maar zij vormden een nieuwe hoop in de ogen van de adel, die wilde vasthouden aan haar oude invloed. In de fascistische leiders zag de oud-Europese aristocratie een manier om die macht veilig te stellen. Het gevolg was dat een innige collaboratie tussen de oude elite en de nieuwe sterke mannen van Europa dan ook snel van start ging.
Het innige verbond tussen de aristocratie en de fascistische dictators van Europa stortte de bewoners van het Europese vasteland in een duistere episode vol angst, grootschalige vervolgingen, armoede, geweld, ziekte en oorlog. Deze daad culmineerde uiteindelijk in de Tweede Wereld Oorlog, de grootse oorlog die het Europese continent en de wereld ooit hadden meegemaakt. Die oorlog eiste het leven van 40 miljoen mensen.
Benito Mussolini en de adel
“Fascisme (...) gelooft noch in de mogelijkheid noch in de bruikbaarheid van voortdurende vrede. Het verwerpt dus de doctrine van Pacifisme - geboren uit een ontkenning van de worsteling en een daad van lafheid in het aangezicht van opoffering. Alleen oorlog stuwt alle menselijke energie naar zijn hoogste spanning en plaatst het teken van edelmoedigheid op de mensen die de moed hebben het tegemoet te treden.” – Benito Mussolini, 1932 in de Italiaanse Encyclopedie [1]
Een jaar na het eind van de Eerste Wereldoorlog stond in Italië Benito Mussolini (1883 – 1945) op, de man die geldt als de grondlegger van het fascisme.
Mussolini was een antimarxistische radicaal met een drukpersje die via vurige pamfletten zijn visie voor een nieuwe Italiaanse staat uiteenzette. Hij wilde een militaristische machtsvorm invoeren, waarbij het leven van de burger in extreem hoge mate door de staat bepaald werd. De totalitaire machtsvorm die Mussolini voor ogen stond was gebaseerd op de glorie van het oude Romeinse Rijk, die hij in haar oorspronkelijke grenzen aan weerszijden van de Middellandse Zee hersteld wilde zien.
In 1921 richtte hij zijn radicale Nationaal-Fascistische Partij (PNF) op, die hij als ‘Il Duce’ leidde. De leden van de PNF, veelal oud-militairen, manifesteerden zich als zwart geüniformeerde knokploegen die overal in Italië lokale afdelingen oprichtten. Nog in datzelfde jaar belandde Mussolini in het Italiaanse Parlement.
Het was de Italiaanse koning die Mussolini van het ene op het andere moment tot de machtigste man van Italië maakte; nadat Mussolini in 1922 een protestmars van 50.000 fascisten naar Rome had geleid, benoemde Koning Victor Immanuel III hem prompt tot Minister President en liet hem een regering vormen.
En terwijl Mussolini alle andere politieke partijen verbood en zijn agressieve beleid begon te dicteren, knoopte Koning Victor Immanuel III gaandeweg banden aan met Duitsland, en stond zijn dochter Mafalda toe Philip von Hesse, een hoogstaande Nazi, te huwen. Hij profiteerde bovendien van Mussolini’s annexatieoorlogen; toen Mussolini Ethiopië, Griekenland en Albanië binnenviel, werd Victor Immanuel III de Koning van Griekenland en Albanië, en de Keizer van Ethiopië.
Na de Tweede Wereld Oorlog werd wel beweerd dat de machtspositie van de Italiaanse koning onder Mussolini zwak was en dat hij geen keus had dan mee te gaan in de wil van de dictator. De werkelijkheid is echter anders; de koning had macht over de dictator en toen Mussolini, na steeds ernstigere uitingen van geestelijke instabiliteit, ongeschikt werd gevonden voor zijn functie, verving de koning hem in 1943 gewoonweg door een andere sterke man. De koning stelde in Mussolini’s plaats Generaal Pietro Badoglio aan, maar maakte daarmee een ernstige inschattingsfout; de Generaal was tegen het fascisme en sloot zich aan bij de Geallieerden, waardoor de koning zijn troon verloor en de koninklijke familie gedwongen werden hals over kop te vluchten.
Net als Italië werd ook Albanië door haar eigen monarch overgeleverd aan de Italiaanse fascisten. De Koning van Albanië, Zog I, kreeg vanaf de vroege jaren ‘20 geld van Mussolini, in ruil voor invloed in het land. De koning werd echter steeds afhankelijker van het geld van de fascistische dictator, terwijl deze steeds veeleisender werd; Mussolini eiste allerlei nationale bezittingen op en besloot dat Italiaans ingevoerd zou worden op de Albanese scholen. Toen de koning weigerde aan het laatste verzoek te voldoen, vielen de fascistische troepen van Mussolini op 7 april 1939 het land binnen, en vluchtte de koninklijke familie.
Ook de Griekse Koning Georg II leverde zijn onderdanen uit aan een fascistische dictator. In 1933 wees de koning sterke man Generaal Ioannis Metaxas aan om orde te scheppen in de chaotische politieke situatie. Metaxas kondigde daarop de Noodtoestand af, stuurde het Parlement de laan uit en vestigde zijn eigen autoritaire dictatuur die hij de “Derde Hellenistische Beschaving” noemde. Metaxas sloot zich aan bij het fascistische bondgenootschap van Italië, Duitsland en Japan. Toen Mussolini echter in 1940 besloot dat Griekenland bij Italië ingelijfd moest worden, weigerde Metaxas dit en vielen de Italiaanse fascisten Griekenland binnen.
Net als de Italianen, de Grieken en de Albanezen werd ook de bevolkingen van Roemenië en Bulgarije door hun koningen overgeleverd aan het fascisme. In 1940 droeg Koning Carol II van Roemenië de macht over aan Generaal Ion Antonescu. Deze zette de koning af en lijfde Roemenië in bij de Axis of Power.
Tsaar Boris III van Bulgarije, een rigide autocraat die zijn bevolking hard onderdrukte, vatte fascistische sympathieën op en sloot zich aan bij het Axis of Power.
De inwoners van Italië, Griekenland, Albanië, Roemenië en Bulgarije werden dus door hun eigen koning overgedragen aan een fascistische dictator. Vervolgens moesten zij soms jarenlang toezien hoe hun vorst collaboreerde met deze burgervijandige regimes.
Dit werd door het volk achteraf zwaar bestraft. Uit woede over dit hoogverraad werd in Italië, Griekenland en Roemenië wettelijk vastgelegd dat de koninklijke familie er nooit meer de troon zou mogen bestijgen. De Italianen voegden daaraan zelfs toe dat de koninklijke familie zelfs nooit meer een voet op Italiaanse bodem mocht zetten.
De Adel en Adolf Hitler
Terwijl zuidoost Europa door haar monarchen in handen van werd gelegd van Mussolini en de hele schare fascistische dictators die in zijn kielzog opdoken, voelden de Britse en Hollandse koningshuizen van noordwest Europa zich meer verwant aan Hitler en zijn Nazi’s.
Het Huis van Windsor en het Huis van Oranje-Nassau knoopten voor de oorlog dan nauwe banden aan met het Nazi-regime, maar waren zich meer bewust van het effect dat dit op het volk zou hebben, en deden daarom gerichte pogingen om deze banden te verhullen.
Misschien is het feit dat beide koningshuizen van herkomst Duits zijn debet aan het feit dat zij zich zo inlieten met de Duitse sterke man. Opvallend is overigens wel dat deze twee koningshuizen als de enige twee dominante monarchieën in Europa na de Tweede Wereld Oorlog uit de bus zijn gekomen. Terwijl alle andere koningshuizen dramatisch in macht inboetten, was de macht van de Oranjes en de Windsors na WOII veel groter dan ervoor.
Het is een publiek geheim dat de Britse Koning Edward III in de jaren ’30 sterke Nazi-sympathieën had. Zo sterk zelfs dat hij ze constant openlijk ventileerde, iets wat niet goed viel bij de Britten. Gevoelig voor de publieke opinie probeerde zijn familie druk op hem uit te oefenen om zijn sympathie voor de Nazi’s voor het volk te verbergen. Uiteindelijk dwongen de koninklijke familie, de regering en de Kerk van Engeland Koning Edward III in 1936 om troonsafstand te doen. Hij werd vervangen door zijn broer, Koning George VI, de vader van ELizabeth II.
De officiele reden die over Edward’s troonafstand naar buiten werd gebracht is dat de koning wilde trouwen met de gescheiden Amerikaanse, Mrs. Wallis Simpson. Maar in werkelijkheid was het overtuigde Nazisme van de koning de oorzaak van zijn aftreden. Ook Wallis Simpson was een overtuigd aanhanger van de Nazis, en werd daarom jarenlang door de FBI in de gaten gehouden.
Nadat Edward afgetreden was en hij de titel Duke of Kent had aangenomen werd zijn nazisme zelfs vurig. Samen met zijn nieuwe echtgenote, die een nog fanatiekere Nazi was dan hijzelf, reisde hij in 1937 naar Duitsland. Daar werd het adellijke echtpaar feestelijk door de Nazi’s ontvangen. Tijdens hun verblijf gingen ze op bezoek bij Hitler, dineerden ze met Rudolf Hess en brachten ze zelfs een bezoek aan een concentratiekamp. Het gedrag van de voormalige koning bracht het Huis van Windsor zo in verlegenheid dat Edward in 1938 door de familie naar de Bahamas’s verbannen werd.
Nadat Edward III was afgetreden besteeg zijn broer George VI de troon en regeerde tot zijn overlijden in 1952, waarna hij werd opgevolgd door zijn dochter, Koningin Elizabeth II (1926).
En terwijl het bekend is dat haar oom Nazi-sympathieën had, zijn de Nazi connecties van haar echtgenoot, Prins Philip, met wie zij in 1947 trouwde, veel minder bekend.
Prins Philip (1921) staat bekend om zijn talloze tactloze en racistische uitlatingen. Officieel is hij Prins Philip van Griekenland en Denemarken, en een van de pretendenten op de Griekse troon. Prins Philip is met zijn familie uit Griekenland gevlucht vanwege de collaboratie met een hele schare foute dictators. Zijn koninklijke familie werd na de oorlog zelfs officieel door de Grieken verbannen, omdat Koning George II de fascistische dictator Metaxas had gesteund.
Van Prins Philip is bekend dat hij sterke fascistische connecties had, hoewel deze nooit echt door de pers behandeld zijn. Zo woonde hij van 1933 tot 1936 in Nazi-Duitsland, en bezocht hij daar de elitaire Schloss Salem School, toen deze door de Nazi’s gerund werd en een opleidingscentrum voor de Hitler Jugend was. [3, 4]
Bovendien huwden zijn vier zusters in 1931 en 1932 met leden van de Duitse aristocratie die bijna allemaal sterk fascistische sympathieën hadden.De echtgenoot van een van hen, Prins Christoph von Hesse-Cassel, ging in 1933 bij de NSDAP en trad uiteindelijk als SS Generaal toe tot Hitlers naaste staf, terwijl zijn broer Philip von Hesse met een dochter van de Italiaanse Koning Victor Immanuel III trouwde en optrad als officiële woordvoerder tussen de Italiaanse fascisten en de Duitse Nazi’s. Toen Prins Philip’s zuster Cecilia samen met haar man in 1937 verongelukte, werd hun begrafenis druk bezocht door hoogstaande Nazi’s.
Zo talrijk en openlijk waren de connecties tussen de Nazi Duitsland en Prins Philip dat besloten werd dat hij tijdens zijn huwelijk met Prinses Elizabeth slechts 2 bruiloftsgasten uit mocht nodigen, om te voorkomen dat er een hele schare (voormalige) Nazi’s op uitnodiging van Philip op het huwelijksfeest zou verschijnen.
Een ander Nazi-schandaal dat het Britse koningshuis plaagde speelde zich af in de jaren ’80, toen bekend werd dat de vader van Princess Michael of Kent (de vrouw van Elizabeth II’s neef) een hoogstaande Nazi was geweest; onthuld werd dat de vader, Baron Gunther von Reibnitz, een voormalige NSDAP-lid en SS-officier was geweest. En Prins Harry baarde enige tijd geleden opzien door in een Nazi uniform op een feest te verschijnen.
Net als het Britse Koningshuis heeft ook het Nederlandse Koningshuis sterke banden met leden van het Nazi-regime, maar anders dan het Britse Koningshuis konden zij niet doen alsof deze niet bestonden; zowel Kroonprinses Juliana als Kroonprinses Beatrix trouwde met voormalige Nazi’s. Juliana’s echtgenoot Bernard was lid geweest van de SS, terwijl Beatrix’s echtgenoot was lid geweest van de Hitler Jugend en had bij de Wehrmacht gediend.
Toen Juliana in 1937, met toestemming van haar moeder Koningin Wilhelmina, in het huwelijk trad, deed zij dat met een voormalige Nazi, die zich zogenaamd vol afschuw van Hitler’s regime had afgewend en in 1936 naar de Geallieerde zijde was gevlucht.
In werkelijkheid had SS-officier Bernhard zijn lidmaatschap van de SS nooit opgezegd, en werkte hij bij de afdeling bedrijfsspionage van IG Farben, het gigantische petrochemische kartel dat het overgrote deel van Hitler’s wapenarsenaal produceerde, waaronder Zyklon-B.
Nadat hij was overgelopen trad hij aan de Geallieerde kant gewoon in dienst bij de Franse tak van IG Farben.
Nadat hij lid van de bestuursraad van IG Farben in Parijs was geworden, huwde Prins Bernhard in 1937 met Kroonprinses Juliana. Op het koninklijke huwelijk waren prominente Duitsers aanwezig, waaronder hoogstaande Nazi’s. Tijdens het huwelijksfeest werd het Horst Wessel-lied gespeeld, het partijlied van de NSDAP, de partij van Hitler. Een aantal van de Duitse gasten bracht, plechtig opgesteld naast het nieuwe koninklijk echtpaar, tijdens het lied voor het oog van de camera’s de Nazi-groet.
Toen de Nazi’s in 1940 Holland bezetten, vluchtte de koninklijke familie naar Engeland om vandaar uit het verzet te leiden. Vooral Prins Bernhard zou daarin, volgens de media, een belangrijke rol spelen. Het is dankzij de rol die hij in het verzet tegen de Nazi’s speelde dat Prins Bernhard acceptatie vond bij de Nederlanders.
Vele jaren na de oorlog echter doemde daar de ongrijpbare “Stadhoudersbrief” op, een document waarover al decennia lang in journalistiek Nederland gefluisterd wordt. De Stadhoudersbrief is een document waarin Nederland aan Hitler aanboden zou zijn, in ruil voor een hoge heersende positie voor Prins Bernhard zelf binnen Nederland.
Het document, dat dateert van voor de Duitse bezetting, zou niet alleen ondertekend zijn door Prins Bernhard maar ook – en hierin schuilt misschien de ware reden voor het feit dat de brief nooit openbaar gemaakt is – door Kroonprinses Juliana.
Bernhard was een Nazi. In 1966 trouwde de oudste dochter van Koningin Juliana en Prins Bernhard, Kroonprinses Beatrix (1938), ook met een voormalige Nazi. Nu betrof het de Duitse diplomaat Claus von Amsberg (1926 – 2002), die in Duitsland tot de Hitlerjugend had behoord en bij de Wehrmacht gediend had.
Het feit dat de familie weer had gekozen voor een ‘foute’ Duitser viel niet in goede aarde bij het Nederlandse volk. Dat Beatrix uitgerekend een ex-Nazi had gekozen was de aanleiding voor de heftige rellen die zich tijdens het huwelijk van Beatrix en Claus in 1966 voltrokken. Claus zou echter tot het meest populaire lid van het koningshuis uitgroeien.
Vervolgens raakte ook de keuze voor de bruid van Prins Willem Alexander een gevoelige snaar in 2001. Toen werd bekend dat de vader van zijn verloofde Maxima Zorreguieta een minister was geweest van het 'foute' regime van Videla in Argentinie. Videla leidde de rechtse militaire junta die gekenmerkt werd door de mensen die uit helicopters werden gegooid door het leger en de veiligheidsdiensten, en wiens regentuur geboorte gaf aan de 'Dwaze Moeders'; de moeders van de vele duizenden mensen die onder Videla spoorloos verdwenen.
Al met al is het niet vreemd dat mensen in alle windstreken van Europa onderbuikgevoelens krijgen als zij hun adel zien flirten met fascistische symbolen en gedachtegoed. Het was immers niet het gewone volk die mannen als Mussolini, Hitler en Franco politieke macht verleenden, maar de koningshuizen en de adel.
De collaboratie tussen de fascisten en de adel van Europa kwam de laatste groep over het algemeen duur te staan; een paar van de belangrijkste adellijke families verloren hun aanspraak op de troon, en werden zelfs voorgoed door hun eigen volk verbannen. De macht van andere monarchen werd nog verder ingeperkt door grondwetten en regeringen.
Eigenlijk zijn er slechts twee belangrijke koningshuizen in Europa blijven bestaan die na WOII nog rijker en invloedrijker zijn geworden; het Britse en Nederlandse koningshuis. Terwijl zij hun machtsposities in de pers graag reduceren tot ‘symbolisch’ en benadrukken dat zij gewone mensen zijn als iedereen, is het een feit dat het publiek niets over hen weet behalve het zorgvuldig gecultiveerde beeld dat door de media aan het volk getoond wordt. De Nederlandse pers mag de Koningin niet citeren.
In werkelijkheid weten wij heel weinig van de huidige telgen van de oud-Europese aristocratie, wij weten niet wat zij doen, noch wat zij werkelijk denken. Wij zien slechts hun publieke imago.
Momenteel zien wij een beweging gaande in zuidoost Europa om de voormalige koningshuizen, voor eeuwig verbannen wegens hun collaboratie met de fascisten, terug in het land en de regering te krijgen. En hoewel het absoluut niet zo hoeft te zijn dat de zonde van vader op kind overgaan – het is de kinderen van NSB’ers na de oorlog overigens wel heel lang nagedragen – moet het ‘volk’ er wel beducht op zijn dat de elite door de eeuwen heen andere doelen heeft gehad dan zijzelf.
Bijna alle landen waar de monarch na de Eerste Wereld Oorlog een fascistische dictator aanstelde als leider over het volk hadden parlementaire democratieën, waarin de rol van de koning tot die van raadgever en lintjesknipper was gereduceerd.
De geschiedenis toont daarmee aan dat het naïef is te denken dat ‘eens een democratie’ altijd een democratie is, alsof met het bereiken van een democratische regeringsvorm een soort onzichtbare drempel van beschaving is overschreden waarover een terugkeer nooit meer mogelijk is. Vanuit een historisch perspectief is het bovendien allemaal nog niet zo lang geleden.
Toen de Founding Fathers de Amerikaanse Grondwet formuleerden, waren zij zich zeer bewust van het traditionele verlangen van de elite naar macht. Ze ontworpen de Amerikaanse Grondwet zo, dat het uitgesloten was dat de oude elite van Europa zich in hun nieuwe staat politieke macht zou toe-eigenen. De auteur van de Amerikaanse Grondwet, Gouverneur Morris (1752–1816), die de legendarische woorden “We, the people” formuleerde, richtte de volgende waarschuwing aan de nieuwe Amerikaanse staatsburgers:
“De rijken zullen altijd streven om hun heerschappij te vestigen en de rest aan slavernij te onderwerpen. Dat hebben ze altijd gedaan. Dat zullen zij altijd doen. Ze zullen hier hetzelfde effect hebben als elders, als wij hen niet via de macht van regeringsbestuur op hun gepaste plaats houden.”
Bronnen:
“Fascism – The Bloody Ideology of Darwinism”, Harun Yahya, Kultur Publishing, Turkey 2002.
“Modern History Sourcebook: Benito Mussolini: What is Fascism, 1932”, Paul Halsall, 1997, http://www.fordham.edu/halsall/mod/mussolini-fascism.html
“Monarchs without Thrones”, Christopher Hurst, The Hindu, op:
www.hinduonnet.com/thehindu/lr.stories/2003080300120200.htm
“Touchy subject of royal links with Nazi Germany”, Patrick Sawyer, Evening Standard, jan. 13, 2005, op:
http://www.thisislondon.co.uk/news/article-15924727-details/Touchy+subject+of+royal+links+with+Nazi+Germany/article.do;jsessionid=mZJTFTjQGphvQBf1WwCJ0lZzZmy1PyQJ44BcQF1Q7FRHrltQZ1tj!-81402767
http://www.prisonplanet.com/articles/january2005/130105royallinks.htm
“FBI Probes Revealed British Royals were Fascist Sympathisers”, op:
www.propagandamatrix.com/archiveroyals.html
“Wallis Simpson, the Nazi minister, the telltale monk and an FBI plot”, Rob Evans and David Hencke, The Guardian, june 29, 2002, op:
http://www.guardian.co.uk/Archive/Article/0,4273,4451107,00.html
wikipedia en wikipedia.nl
Geen opmerkingen:
Een reactie posten