door Mariella Konings
29 november 2007
Gezegend zijn de vredestichters want zij spreken waarheid in deze tijden van globale gekte.
Terwijl achter gesloten deuren in Annapolis (MD) door de hoogste ingewijdenen gesprekken werden gevoerd over vredesbesprekingen tussen Israël en Palestina, hielden leden van de Neturei Karta, ookwel de ‘Orthodoxe Joden Tegen Zionisme’, buiten bij de US Naval Academy in Annapolis (MD) op 27 november een protestdemonstratie tegen de staat Israël en voor de vrede met de Palestijnen.
Daarmee betoonde Neturei Karta zich wederom tot een van de lichtpunten van inspiratie die hoop op een betere toekomst in het Midden Oosten mogelijk maakt. Want terwijl hij werd omringd door een luidruchtige massa mensen, hield de woordvoerder van Neturei Karta, de moedige rabbi Yisroel Dovid Weiss de volgende verhitte pleidooi voor vrede:
“Wij bidden God iedere dag voor de snelle en vredige ontmanteling van de staat Israël, zodat we wederom kunnen samenleven zoals we honderden jaren hebben gedaan. (…) Deze rabbi leefde in de oude stad van Jeruzalem voor 1948. Hij zal jullie vertellen hoe hij leefde en samenwoonde met alle Arabische buren, hoe ze op elkaars kinderen pasten als ze naar Yom Kippoer gingen, als de vrouwen naar Yom Kippoer gingen op de vastendag pasten de moslimburen op hun kinderen. De meest kostbare voorwerpen gaven ze aan hen om te beschermen. Hoe is dat mogelijk als zij onze vijanden zijn, onze dodelijke vijanden? Omdat ze dat niet zijn. Dit is geen religieus conflict. Dat is een zionistische streek om iedereen ervan te beschuldigen anti-semitisch te zijn. Jullie willen vrede? Jullie willen hier een vredesconferentie hebben, doe een stap terug en kijk en lees de feiten. Niet de feiten die verdraaid zijn door de zionistische propaganda maar de feiten die realiteit zijn, de feiten ter plekke: hoe we eeuwenlang leven in Yemen, in Marokko, in Tunesië, in Palestina, in Egypte. (In) welk Arabisch land hebben niet Joodse mensen samengeleefd met Moslims maar zonder mensenrechtengroepen? Vertel mij in welk land hebben de Joden niet in harmonie geleefd met de Moslims? In Iran, daar hebben we meer dan 25.000 Joden, God zij dank. Waarom? Omdat dit geen religieus conflict is. Het is puur een politieke beweging, een relatief nieuwe beweging die tegenovergesteld (en) tegenstrijdig is aan de Joodse religie die duizenden jaren oud is. Judaïsme is spiritualiteit, een religie van mededogen om God na te streven. Zionisme werd honderd jaar geleden gecreëerd door atheïsten. Mensen die religie verafschuwden, die Judaïsme wilden transformeren van religie naar nationaliteit, naar een puur materialistische basis, goddeloos in essentie. Dat is geen Judaïsme en ze hebben het recht niet om de naam van Israël te gebruiken. Ze hebben onze naam ingepikt, ze hebben onze symbolen gestolen en ze hebben onze identiteit gestolen. En ze veroorzaken dood en destructie, jaar in, jaar uit. Meer dan vijftig jaar lang werden dood en bloedvergieten niet gestopt vanwege jullie ideologische geloof dat zionisme genoemd wordt. Ze offeren op hun afgodsbeeld lichamen, menselijke wezens, harten, zielen. Ze verscheuren, ze vernietigden huizen, ze vernietigden de levens van mensen. Wat kunnen we hieraan doen? Laten we afstand nemen en nadenken. Er is een oplossing, met God’s hulp. Als jullie de politiek zouden wegdoen dan kunnen we weten dat we samenleefden en samen bestonden. We moeten ons uitvoerig verontschuldigen tegen de Moslims, aan de Arabieren, over wat hen is aangedaan En dan kunnen we terugkeren, en compenseren voor wat hen is aangedaan. En dan zullen we in staat zijn in harmonie te leven. Niet een Israëlische staat, maar één Palestijnse staat. Één staat waarin we honderden jaren hebben geleefd. Draag dat en wees vrede. En jullie zullen zien dat de vijftig jaren een nachtmerrie zijn geweest, een luchtspiegeling, en niets te maken met...(Tegen iemand in het publiek:) Jij bent aan het bangmaken, dat is wat zionisme doet. Het is paniek: olie in een theater gooien en ‘brand!, brand!’ roepen, dat is wat zionisten doen. We hebben met de Moslims samengeleefd, we hebben geleefd met…(Tegen iemand in het publiek:) Ja! Ahmedinejad blijft zeggen dat hij de Joden niets aan wil doen maar de zionisten gaan in de aanval. (Tegen iemand in het publiek:) Natuurlijk wil jij dat niet, want jij hebt een agenda. Jij wilt voor het zionisme branden, jij wilt vijanden, jij wilt vijanden om in staat zijn te zeggen dat je Joden beschermt. Wij willen geen vijanden. Wij willen in vrede leven. We hebben altijd met de Moslims in vrede samengeleefd en willen, met God’s hulp, doorgaan om met hen in vrede te leven. We moedigen de deelnemers van deze conferentie aan: lees, neem afstand, bestudeerd de geschiedenis objectief, en zie wat de ware Joodse stem is van honderdduizenden Joden die nog steeds trouw zijn aan hun religie, of ze nu in Jeruzalem wonen, of in New York, wat deze Joden (zeggen). In het Williamsburg gedeelte van Brooklyn met honderdduizenden Joden die de meest Godvrezende gemeenschap zijn, waarom hangen zij de Israëlische vlag niet uit? Ze hebben ziekenzorg, hebben (onverstaanbaar) kosteloos om mensen te helpen, de beste liefdadigheidsorganisaties. Waarom steunen deze mensen vol mededogen de staat Israël niet? (Tegen iemand in het publiek:) Waarom niet? Waarom niet? Omdat het zelfhatende Joden zijn? Waarom? Worden ze bedrogen? Zijn het idioten? De reden is simpelweg omdat ze God vrezen. Ik weet waarom, jij weet niet waarom en ik weet waarom: omdat ze Godvrezend zijn en God verbiedt ons om een staat te hebben. We zijn in ballingschap, bij goddelijk decreet, in ballingschap. En we zijn verboden aan onderdrukkers, het is ons verboden de Palestijnen te onderdrukken en hun huizen te stelen. Dat is wat het Judaisme zegt. Gij zult niet stelen. Gij zult niet doden. We hebben geen recht om over het land van de Palestijnen te heersen. Dit is wat het Judaïsme zegt, niet wat deze dieven zeggen. Het is wat echte Joden zeggen.”
Gezegend zijn de vredestichters want zij spreken waarheid in deze tijden van globale gekte.
Bekijk de video:
http://www.youtube.com/watch?v=M9OIqy6md9w
Bezoek de Neturei Karta website:
http://www.nkusa.org
woensdag 28 november 2007
donderdag 15 november 2007
De Zeer Vereerde Moslim Broederschap van Europa
door Mariella Konings
Terwijl zij krampachtig probeert de kloof tussen de gematigde moslimburgers en de rest van de westerse samenleving wijder te maken, zijn politiek en de media tegelijkertijd druk bezig om de meest extremistische islamistische terreurorganisatie denkbaar de westerse samenleving binnen te loodsen en leden ervan op prominente plekken in de maatschappij te plaatsen.
Dit lijkt doelbewust te gebeuren.
Want hoe kan het anders dat een respectabele Britse krant als ‘The Guardian’ hoge leden van de Moslim Broederschap een platform biedt om hun praatje te houden (1) (2) (3)?
Of hoe kan het anders dat de leider van de Moslim Broederschap in Europa, Tariq Ramadan, een prominente leerstoel zal innemen op de Universiteit van Leiden (4)?
De heren terroristen van de Moslim Broederschap worden in de westerse pers zelfs gelauwerd als voorname theologen en vooraanstaande intellectuelen. Time Magazine noemde Tariq Ramadan zelfs “een van de 100 meest invloedrijke denkers” (3). Het lidmaatschap van de terroristische, anti-westerse Moslim Broederschap lijkt daarbij geen enkel beletsel te vormen.
Dit is heel merkwaardig omdat de meest beruchte moslimterroristen die we de afgelopen decennia hebben gezien, desondanks labels als al Qaeda, Hezbollah, de Islamitische Jihad en Hamas die zij droegen, allemaal leden zijn (geweest) van de Moslim Broederschap.
Zo was Osama bin Laden ongetwijfeld het meest beroemde lid van de Moslim Broederschap, maar ook andere illustere terroristen waren lid, zoals de beruchte Haj Amin al-Husseini (AKA 'de Groot Mufti van Jeruzalem'), Ayman al Zawahri (de ‘tweede man van al Qaeda’), Khalid Sheikh Mohammed (betrokken bij het plannen van 9-11), Mohammed Atta (de leider van de terroristen van 9-11), en Ramzi Yousef (het brein achter de aanslagen op het WTC in 1993).
Desondanks deze fraaie staat van dienst als zichzelf respecterende terreurorganisatie staat de Moslim Broederschap toch niet op de westerse lijst van verboden terroristische organisaties, noch van de VS, noch van de EU.
De broederschap kent nog meer illustere leden. Ook de oprichter van Hamas, Sjeik Yassin, en de Ayatollah Khomeini waren lid van de Moslim Broederschap; Hassan al-Turabi, de man die de Sharia in Soedan invoerde, is een lid van de Moslim Broederschap; Gulbuddin Hekmatyar, een van de meest gevreesde warlords en drugsbaronnen van Afghanistan, is een lid van de Moslim Broederschap. En zelfs ‘onze’ Ayaan Hirsi Ali was in Kenya verbonden aan de Moslim Broederschap.
De FIS in Algerije is opgericht door de Moslim Broederschap, Abu Sayyaf in de Philippijnen is opgericht door de Moslim Broederschap. De Salafistische bendes die de Sahel onveilig maken zijn opgericht door de Moslim Broederschap. En zo gaat het maar door.
Dientengevolge heeft deze sekte-achtige groep een hele lijst van zware terreuranslagen en politieke assassinaties op haar naam. Zo is de Moslim Broederschap (onder andere) verantwoordelijk voor de mislukte aanslagen op de Egyptische presidenten Nasser en Mubarak en de assassinatie van president Sadat. Ze waren verantwoordelijk voor de executie van Ali Bhutto, de democratisch gekozen president van Pakistan. Ze zaten achter de aanslagen op de Amerikaanse ambassades in Kenya en Tanzania, de ‘Bali Bombings’, de aanslagen op het WTC in 1993 en in 2001, voor de aanslagen in Madrid en de aanslagen in Londen. Ook bestaat het vermoeden dat de Moslim Broederschap achter onze eigen Hofstad Groep zit, die onder meer Theo van Gogh vermoord hebben.
Desondanks schijnt dit allemaal voor de westerse pers en politiek geen enkel beletsel te zijn om juist de Moslim Broederschap tot volwaardige gesprekspartners in het huidige westerse ‘integratie’ debat te beschouwen. De financiering van moskeen in het westen door het wahhabitische Saudische koningshuis, de sultan van Oman en de sjeik van de Verenigde Arabische Emiraten lijkt voor westerse beleidsmakers eveneens totaal geen probleem. Blijkbaar achten zij dat zelfs wenselijke invloeden voor de beïnvloedbare en veelal gedesillusioneerde moslimjongeren in het westen.
De woordvoerders van de Moslim Broederschap in het westen zijn zich ondertussen zeer bewust van hun imago in de media. Ze spiegelen zich in de westerse pers graag voor als open, gematigd en intellectueel, maar ondertussen steken ze in de moskee venijnige preken af tegen de verderfelijke westerse vrijheid en democratie, en hersenspoelen ze de toehoorders om de ‘ongelovigen’ (kufars, 'kaffers') te haten. Desgevraagd geven ze toe dat ze de Sharia in het westen willen invoeren zodra ze de kans krijgen.
Ondertussen worstelt de westerse wereld met een wezensvreemd fenomeen in haar midden; een extremistische, anti-westerse, sekte-achtige terreurgroep die gezworen heeft om de westerse vrijheid en democratie te verwoesten, en die niet schroomt om staatshoofden te vermoorden en grootschalige terreuraanslagen op onschuldige burgers te plegen. Juist op kansloze tweede en derde generatie moslimjongeren in het westen heeft deze sekte de grootste aantrekkingskracht, en de westerse beleidsmakers geven deze haatzaaiende terroristen rechtstreeks toegang tot deze kwetsbare groep jongeren.
Sterker nog, de vele miljoenen die het beruchte Saudische koningshuis in de Moslim Broederschap en haar talrijk oprijzende moskeeën in Europa pompt wekken in het geheel geen bezwaren bij onze intellectuele beleidsmakers.
Want waarom zouden ze anders toestaan dat de sultan van Oman een leerstoel doneert aan de Universiteit van Leiden die vervolgens uitgerekend bezet zal gaan worden door Tariq Ramadan, de leider van de Moslim Broederschap in Europa?
Bronnen:
(1) “Cartoon conflicts”, Tariq Ramadan, The Guardian, Februari 6, 2006:
http://www.guardian.co.uk/cartoonprotests/story/0,,1703496,00.html
(2) “Behind closed doors”, Ibrahim El Houdaiby, The Guardian, November 14, 2007,
http://www.guardian.co.uk/commentisfree/story/0,,2210482,00.html
(3) “Live online: Tariq Ramadan, 3pm on Monday December 6 2004, on Muslims in Britain”, The Guardian,
http://talk.guardian.co.uk/WebX?128@509.Qs1QdakR4kU@.7747890d
(4) “Islamtheoloog Ramadan naar Universiteit Leiden”, NRC, 6 november 2007,
http://www.nrc.nl/binnenland/article811329.ece/Islamtheoloog_Ramadan_naar_Universiteit_Leiden
Terwijl zij krampachtig probeert de kloof tussen de gematigde moslimburgers en de rest van de westerse samenleving wijder te maken, zijn politiek en de media tegelijkertijd druk bezig om de meest extremistische islamistische terreurorganisatie denkbaar de westerse samenleving binnen te loodsen en leden ervan op prominente plekken in de maatschappij te plaatsen.
Dit lijkt doelbewust te gebeuren.
Want hoe kan het anders dat een respectabele Britse krant als ‘The Guardian’ hoge leden van de Moslim Broederschap een platform biedt om hun praatje te houden (1) (2) (3)?
Of hoe kan het anders dat de leider van de Moslim Broederschap in Europa, Tariq Ramadan, een prominente leerstoel zal innemen op de Universiteit van Leiden (4)?
De heren terroristen van de Moslim Broederschap worden in de westerse pers zelfs gelauwerd als voorname theologen en vooraanstaande intellectuelen. Time Magazine noemde Tariq Ramadan zelfs “een van de 100 meest invloedrijke denkers” (3). Het lidmaatschap van de terroristische, anti-westerse Moslim Broederschap lijkt daarbij geen enkel beletsel te vormen.
Dit is heel merkwaardig omdat de meest beruchte moslimterroristen die we de afgelopen decennia hebben gezien, desondanks labels als al Qaeda, Hezbollah, de Islamitische Jihad en Hamas die zij droegen, allemaal leden zijn (geweest) van de Moslim Broederschap.
Zo was Osama bin Laden ongetwijfeld het meest beroemde lid van de Moslim Broederschap, maar ook andere illustere terroristen waren lid, zoals de beruchte Haj Amin al-Husseini (AKA 'de Groot Mufti van Jeruzalem'), Ayman al Zawahri (de ‘tweede man van al Qaeda’), Khalid Sheikh Mohammed (betrokken bij het plannen van 9-11), Mohammed Atta (de leider van de terroristen van 9-11), en Ramzi Yousef (het brein achter de aanslagen op het WTC in 1993).
Desondanks deze fraaie staat van dienst als zichzelf respecterende terreurorganisatie staat de Moslim Broederschap toch niet op de westerse lijst van verboden terroristische organisaties, noch van de VS, noch van de EU.
De broederschap kent nog meer illustere leden. Ook de oprichter van Hamas, Sjeik Yassin, en de Ayatollah Khomeini waren lid van de Moslim Broederschap; Hassan al-Turabi, de man die de Sharia in Soedan invoerde, is een lid van de Moslim Broederschap; Gulbuddin Hekmatyar, een van de meest gevreesde warlords en drugsbaronnen van Afghanistan, is een lid van de Moslim Broederschap. En zelfs ‘onze’ Ayaan Hirsi Ali was in Kenya verbonden aan de Moslim Broederschap.
De FIS in Algerije is opgericht door de Moslim Broederschap, Abu Sayyaf in de Philippijnen is opgericht door de Moslim Broederschap. De Salafistische bendes die de Sahel onveilig maken zijn opgericht door de Moslim Broederschap. En zo gaat het maar door.
Dientengevolge heeft deze sekte-achtige groep een hele lijst van zware terreuranslagen en politieke assassinaties op haar naam. Zo is de Moslim Broederschap (onder andere) verantwoordelijk voor de mislukte aanslagen op de Egyptische presidenten Nasser en Mubarak en de assassinatie van president Sadat. Ze waren verantwoordelijk voor de executie van Ali Bhutto, de democratisch gekozen president van Pakistan. Ze zaten achter de aanslagen op de Amerikaanse ambassades in Kenya en Tanzania, de ‘Bali Bombings’, de aanslagen op het WTC in 1993 en in 2001, voor de aanslagen in Madrid en de aanslagen in Londen. Ook bestaat het vermoeden dat de Moslim Broederschap achter onze eigen Hofstad Groep zit, die onder meer Theo van Gogh vermoord hebben.
Desondanks schijnt dit allemaal voor de westerse pers en politiek geen enkel beletsel te zijn om juist de Moslim Broederschap tot volwaardige gesprekspartners in het huidige westerse ‘integratie’ debat te beschouwen. De financiering van moskeen in het westen door het wahhabitische Saudische koningshuis, de sultan van Oman en de sjeik van de Verenigde Arabische Emiraten lijkt voor westerse beleidsmakers eveneens totaal geen probleem. Blijkbaar achten zij dat zelfs wenselijke invloeden voor de beïnvloedbare en veelal gedesillusioneerde moslimjongeren in het westen.
De woordvoerders van de Moslim Broederschap in het westen zijn zich ondertussen zeer bewust van hun imago in de media. Ze spiegelen zich in de westerse pers graag voor als open, gematigd en intellectueel, maar ondertussen steken ze in de moskee venijnige preken af tegen de verderfelijke westerse vrijheid en democratie, en hersenspoelen ze de toehoorders om de ‘ongelovigen’ (kufars, 'kaffers') te haten. Desgevraagd geven ze toe dat ze de Sharia in het westen willen invoeren zodra ze de kans krijgen.
Ondertussen worstelt de westerse wereld met een wezensvreemd fenomeen in haar midden; een extremistische, anti-westerse, sekte-achtige terreurgroep die gezworen heeft om de westerse vrijheid en democratie te verwoesten, en die niet schroomt om staatshoofden te vermoorden en grootschalige terreuraanslagen op onschuldige burgers te plegen. Juist op kansloze tweede en derde generatie moslimjongeren in het westen heeft deze sekte de grootste aantrekkingskracht, en de westerse beleidsmakers geven deze haatzaaiende terroristen rechtstreeks toegang tot deze kwetsbare groep jongeren.
Sterker nog, de vele miljoenen die het beruchte Saudische koningshuis in de Moslim Broederschap en haar talrijk oprijzende moskeeën in Europa pompt wekken in het geheel geen bezwaren bij onze intellectuele beleidsmakers.
Want waarom zouden ze anders toestaan dat de sultan van Oman een leerstoel doneert aan de Universiteit van Leiden die vervolgens uitgerekend bezet zal gaan worden door Tariq Ramadan, de leider van de Moslim Broederschap in Europa?
Bronnen:
(1) “Cartoon conflicts”, Tariq Ramadan, The Guardian, Februari 6, 2006:
http://www.guardian.co.uk/cartoonprotests/story/0,,1703496,00.html
(2) “Behind closed doors”, Ibrahim El Houdaiby, The Guardian, November 14, 2007,
http://www.guardian.co.uk/commentisfree/story/0,,2210482,00.html
(3) “Live online: Tariq Ramadan, 3pm on Monday December 6 2004, on Muslims in Britain”, The Guardian,
http://talk.guardian.co.uk/WebX?128@509.Qs1QdakR4kU@.7747890d
(4) “Islamtheoloog Ramadan naar Universiteit Leiden”, NRC, 6 november 2007,
http://www.nrc.nl/binnenland/article811329.ece/Islamtheoloog_Ramadan_naar_Universiteit_Leiden
zaterdag 10 november 2007
De Gekken in het Witte Huis
Door Mariella Konings
“Onze maatschappij wordt gerund door krankzinnige mensen voor krankzinnige objectieven. Ik denk dat we gerund worden door maniakken voor maniakale doeleinden, en ik denk dat ik in aanmerking kom om als krankzinnig opgesloten te worden door dat uit te drukken. Dat is wat er krankzinnig aan is.” - John Lennon.
Toen hij aantrad als President van Amerika bleek dat George W. Bush allerminst met kennis van zaken behept was. Zijn publieke uispraken boekstaafden dat niet alleen, zijn uitspraken toonden aan dat de president in een wereld op zich leeft. Met een IQ van 91 (1) en weinig intellectuele ambities slaagde de hij erin zoveel curieuze citaten de wereld in te helpen dat zijn uitspraken sinds 2001 te boek staan als de 'Bushisms'.
Het structuurmatigheid waarmee de president verstrooide gedachteflarden, merkwaardige onwetendheid en grammaticale wartaal in zijn toespraken verwerkte bezorgde zijn PR mensen vanaf het begin nachtmerries. Zijn uitspraken vormen de reden waarom hij zo weinig te zien is op tv. Met het vermogen om hele kuddes verslaggevers te doen verstijven met uitspraken waar soms geen touw aan vast te knopen is, betoont George W. Bush zich niet alleen voer voor psychiaters. Er rijzen namelijk keer op keer terdege vragen over de mentale toestand van de president. Zo vergiste hij zich eens in de eeuw waarin wij leven; toen hij reageerde op het Lewinsky schandaal dat Bill Clinton geplaagd had, zei hij: “Dat is een hoofdstuk, het laatste hoofdstuk van de 20e, 20e, de 21e eeuw dat de meesten van ons liever zouden vergeten. Het laatste hoofdstuk van de 20e eeuw. Dit is het eerste hoofdstuk van de 21e eeuw.” (2)
In een andere toespraak, in Connecticut zei hij op 9 april 2002: “En dus, in mijn Staat van de – mijn Staat van de Unie – of staat – mijn toespraak tot de natie, hoe je het ook wil noemen, toespraak tot de natie – vroeg ik Amerikanen om 4.000 jaar te geven – 4.000 uur over de volgende – de rest van je leven – van dienst aan Amerika.” (2)
Aan fundamentele algemene kennis ontbreekt het de President keer op keer, zo bleek bijvoorbeeld in het geval van Brazilië. Zo vroeg hij in november 2001 in opperste verbazing aan Fernando Cardoso, de President van Brazilië: “Hebben jullie ook zwarten?” (2) En een paar jaar later, toen Cardoso’s opvolger president Lula da Silva een landkaart van Brazilië aan Bush liet zien, riep deze verbaasd uit: “Wow! Brazilië is groot!” (3)
Het gebrek aan kennis en begrip van de president was algemeen bekend. Paul O’Neill, de voormalig Minister van Financieen onder Bush, drukte het als volgt uit: “De enige manier waarop ik het kan beschrijven is dat, wel, de President als een blinde man is in een kamer vol dove mensen. Er is geen waarneembare connectie.” (2)
Zijn vrouw Laura, de First Lady, stelde het zo: “Ik was de bibliothecaresse die 12 uur per dag in de bibliotheek doorbracht – en toch, op een of andere manier ontmoette ik George.” (4)
Maar afgezien van het feit dat de man een laag IQ heeft en niet educatief onderlegd is, zijn er de laatste jaren bovendien vermoedens gerezen dat president Bush ook nog zijn verstand heeft verloren. Zoveel werd steeds duidelijker na een reeks openbare incidenten en geruchten die aanleiding begonnen te vormen voor speculaties omtrent de geestelijke toestand van de president.
Want terwijl de gevolgen van zijn catastrofale beleid zich steeds duidelijker af begonnen te tekenen, leek hij het steeds meer als een komische situatie te zien. Een van de eerste openbare incidenten die indiceerden dat de president zijn verstand aan het verliezen was vond plaats in maart 2004. Het was amper een jaar na de (illegale) invasie in Irak om de zogenaamde 'Massa Vernietigingswapens' van Saddam Hoessein te vinden, en Bush hield een toespraak voor het 60e jaarlijkse diner van de ‘Radio and Television Correspondents Association’. En terwijl op dat reeds pijnlijk duidelijk was geworden dat de Massa Vernietigingswapens een leugen waren geweest om de Bush administratie een excuus te geven om Irak aan te vallen, en op dat moment al meer dan 1000 Amerikaanse soldaten waren gesneuveld en tienduizenden Irakese burgers van het leven waren beroofd als gevolg van die smerige leugens, besloot Bush de vruchteloze zoektocht naar de Massa Vernietigingswapens als komische situatie aan de verzamelde journalisten te presenteren.
Terwijl de toeschouwers luisterden, hield Bush een toespraak die hij illustreerde met een dia-vertoning. Bush verkondigde dat de lange zoektocht naar Massa Vernietigingswapens uiteindelijk naar het Witte Huis had geleid en terwijl de verzamelde verslaggevers hardop lachten, toonde Bush dia’s van zichzelf, op zoek naar de Massa Vernietigingswapens in zijn Oval Office. Terwijl de dia’s hem zoekend achter zijn meubulair en glurend onder het tapijt toonden, begeleidde hij de dia's met koddige opmerkingen als: “Die massa vernietigingswapens moeten hier ergens zijn... Nee, daar zijn geen wapens.” Over een meubelstuk gebogen: “Misschien hier?” (5) De verzamelde verslaggevers - waarvan velen schuldig zijn aan het kritiekloze herhalen van de leugens over de WMD die het Witte Huis en het Pentagon zo lang rondstrooiden - lachten dan wel hardop, maar vele televisiekijkers die de voorstelling zagen vroegen zich op dat moment serieus af of de president zijn verstand had verloren.
Een ander incident was tijdens het bezoek van president Bush aan Duitsland in 2006. Toevalligerwijs was het ook de dag waarop Israel de volle aanval op Libanon had geopend, maar Bush gaf de verzamelde wereldpers te kennen vooral gepreoccupeerd te zijn met het feestmaal dat Merkel hem die avond voor zou schotelen; een geroosterd varken. Al eerder die dag had hij tijdens een persconferentie gezegd: “Ik begrijp dat ik de eer heb om het varken aan te snijden,” en de gezamelijke persconferentie met Angela Merkel opende hij met: “Bedankt voor het ontvangst. Ik kijk uit naar dat varken vanavond.” De Chicago Tribune: “Verslaggevers uit Duitsland en de V.S. peperden hem met vragen over de impasse in Iran, geweld in het Midden Oosten en verzwakte democratie in Rusland. Hij beantwoordde alle vragen serieus maar doorspekte alles met varkenspraat.” Toen een Duitse verslaggever hem vroeg: “Afgezien van het varken, Meneer de President, welke inzichten heeft U opgedaan met betrekking tot Oost Duitsland?” antwoordde Bush: “Ik heb het varken nog niet gezien.” En toen een Amerikaanse reporter hem vroeg over de Israëlische aanval op Libanon, grapte hij: “Ik dacht dat je me over het varken ging vragen. Ik vertel je morgen wel over het varken.” (6)
Hij maakte bovendien een serie opmerkingen die bij commentatoren het vermoeden deed rijzen dat hij niet langer besef had van de gebeurtenissen tijdens zijn presidentschap. Zo verklaarde Bush op 20 september 2007 dat Saddam Hussein de moordenaar van Nelson Mandela was: “Ik vond dat er een interessante opmerking gemaakt werd – iemand zei tegen me, ik hoorde iemand zeggen, ‘Nu, waar is Mandela?’ wel, Mandela is dood omdat Saddam Hoessein alle Mandelas heeft doodgemaakt.” (7) Nelson Mandela is al 89 jaar oud, maar hij leeft nog altijd.
Ook leek de president de officiële toedracht van 9-11 vergeten te zijn, zo bleek in een interview met David Speers van Sky News in 2007: “Wij de vrije wereld (hebben) meer werk te doen, en ik geloof dat degenen onder ons die in vrijheid leven een verantwoordelijkheid hebben om regeringsvormen te promoten die omgaan met hetgeen dat 19 jongeren ertoe drijft om in vliegtuigen te stappen om 3000 studenten te doden.” (8)
Bovendien begon hij onlangs – tot afschuw van velen – over Wereld Oorlog III te spreken. Bush, in oktober 2007: “Ik heb mensen verteld dat als je geïnteresseerd bent om de Derde Wereldoorlog te vermijden, het lijkt alsof je geïnteresseerd moet zijn om hen (Iran) ervan te weerhouden de benodigde kennis te vergaren om een kernwapen te maken.” (9)
Gaandeweg werd het steeds duidelijker dat er iets heel ernstig mis is met het redenatievermogen van de president. Een van degenen die daar publiekelijk op wees was de legendarische bokser Mohammed Ali, die op 9 november 2005 van Bush de ‘Medaille van de Vrijheid’ overhandigd kreeg. De Washington Post beschreef het als volgt: “Bush, die bijna speels overkwam, maakte de zware medaille rond Mohammed Ali’s nek vast en fluisterde iets in het oor van de kampioen zwaargewicht. Dan, alsof te zeggen ‘Kom maar op,’ hield de president zijn knuisten omhoog in een schijnuitdaging. Ali, 63, die de ziekte van Parkinson heeft en langzaam beweegt, keek de president in de ogen – en maakte, vinger bij hoofd, een paar seconden lang de ‘gestoord’ draaiing. De tweehonderd aanwezigen in de zaal, inclusief Kabinet secretaressen, lachten besmuikt. Ali, die vervolgens naar zijn stoel werd teruggeleid, maakte het gebaar nogmaals terwijl hij ging zitten. En de president zag er zichtbaar aangeslagen uit, nerveus lachend.” (10)
De mentale gezondheid van de president begon een gespreksonderwerp te vormen in Amerikaanse politieke praatprogramma’s. Zo vormde de uitlating van Bush dat Cheney en Rumsfeld een “fantastische klus” klaarden de aanleiding voor conservatieve politiek commentator Andrew Sullivan om hem op CNN voor gek te verklaren: “Het is losgeslagen. Het suggereert dat deze man zijn verstand verloren heeft. Niemand kan objectief naar de manier waarop deze oorlog is uitgevoerd kijken, of je voor of tegen was, en zeggen dat het goed gedaan is. Het is een ramp. Dat hij zegt dat het een fantastische klus is suggereert dat de president het (verstand) verloren heeft, het spijt me, er is geen andere manier om het te zeggen.” (11)
Ook op MSNBC werd de geestelijke toestand van Bush onderwerp van gesprek, getuige de conversatie tussen Mike Barnicle, MSNBC commentator, en presentator Joe Scarborough in Scarborough Country.
Mike Barnicle: “Joe, ik denk niet dat (Bush) weet wat hij zegt. Ik denk niet dat hij begrijpt wat hij zegt. Ik denk niet…” Joe Scarborough: “Denk je echt dat hij aan waanvoorstellingen lijdt?” Barnicle: “Dat denk ik. Ik denk niet dat hij ons vanavond zou kunnen uitleggen wat hij bedoelde met wat hij vandaag heeft gezegd. Op een gegeven moment zei hij dat we niet winnen, op een ander moment zei hij, weet je, we gaan een overwinning behalen hier. Hij kan overwinning niet definiereren. Het aantal doden in deze oorlog op dit ogenblik, in deze fase van ons leven, ons politieke leven, ons nationale leven, en zeker als er een stijging is in de troepenaantallen in Baghdad – het aantal doden onder Amerikaanse soldaten grenst aan het misdadige. En ik denk niet dat dit een te sterke uitlating is. Het grenst aan het misdadige. Er is geen plan. Er is alleen deze volslagen nonsens die je van deze president van de Verenigde Staten kan krijgen, die een ding zegt op het ene moment, en iets anders het volgende moment, en hij kan er zelf geen wijs uit worden wat hij zegt.” Scarborough: “Dus wat is er daar aan de hand, Mike?” Barnicle: “Wat is er daar aan de hand? Ik denk dat je een president hebt die totaal geisoleerd is van de werkelijkheid, compleet met wanen, een soort van paranoia, die denkt dat iedereen tegen hem is, inclusief zijn eigen Gezamelijke Staf-Chefs...” (12)
Ook bij de Britse veiligheidsdiensten had Bush het stigma van krankzinnig, zo bleek in een onderbelicht schandaal. Op 25 april 2007 stond in Engeland David Keogh terecht, een hogere ambtenaar die werkte op Downingstreet 10. Keogh werd ervan beschuldigd een geheim rapport van de Britse inlichtingendienst over Bush naar een politicus te hebben gelekt. De opsomming van het geheime rapport door de inlichtingendienst was kort en bondig geweest: “Hij is een gek.” (13)
Dennis Kucinich (D-Oh.), die herhaaldelijk procedures start om Cheney af te zetten, zei als reactie op de recente uitlatingen van Bush over de Derde Wereldoorlog: “Ik geloof serieus dat we ons vragen moeten beginnen te stellen over zijn mentale gezondheid. Er is iets mis. Hij schijnt niet te begrijpen dat zijn woorden een echte impact hebben.” (14)
Rosa Brooks, columnist van de LA Times, pleit in de krant voor de gedwongen medicatie van de president: “Vergeet afzetten (...) George W. Bush en Dick Cheney moeten niet als criminelen behandeld worden die straf verdienen. Ze moeten als psychoten behandeld worden die medicatie nodig hebben. Want het is duidelijk dat ze gek geworden zijn. Bewijsstuk A: We zitten midden in een desastreuze oorlog in Irak, de militaire en politieke situatie in Afghanistan verergert gestaag, en de tactieken van ondervraging en detentie hebben wereldwijd anti-Amerikanisme opgevuurd en extremistische bewegingen gevoed. Geestelijk gezonde mensen, geconfronteerd met een dergelijke situatie, doen hun best om spanningen weg te nemen, uiteengevallen bondgenootschappen te herbouwen, een gezamelijk uitgangspunt te vinden met de vijandige partijen en ons leger een rustpunt te geven. Maar gestoorde mensen? Die kijken om zich heen en besluiten dat het een geweldig moment is om een nieuwe oorlog te beginnen (…) Dit is waanzin in actie (…) Wat moet een constitutionele democratie doen als de president en vice-president hun verstand hebben verloren? De V.S. wemelt van gewone mensen die ernstige vormen van geestelijke aandoeningen hebben – waanzinnige mensen met gewelddadige fantasieën die denken dat ze de president zijn, of die denken dat ze instructies van de CIA krijgen via de vullingen in hun mond. Het probleem met Bush is dat hij de president is – en hij instructies aan de CIA en het leger geeft (…) Door het inschakelen van deskundigen uit de geestelijke gezondheidszorg en het rechtssysteem kan het Congres handelen om dat grondwettelijke overzicht te herstellen. Het doel: Zorg dat Bush en Cheney opgenomen worden in een gesloten inrichting, waar ze de behandeling kunnen krijgen die ze zo wanhopig nodig hebben. In Washington is de toepasselijk geschreven wet alvast van kracht: Als een ‘gerechtshof of een jury [een] persoon vindt die geestelijk ziek is en (…) geneigd om zichzelf of andere personen te verwonden als toegestaan wordt dat (de persoon) in vrijheid blijft, mag het hof zijn opname bevelen’.” (15)
De Gekken in de Kelder
Niet alleen de achteruitschrijdende geestelijke gezondheid van president George W. Bush is een publiekelijk gespreksonderwerp geworden. Terwijl het erop lijkt dat de president een graduele achteruitgang van zijn mentale toestand van recente aard is, is er een groep binnen zijn regering die officieel al heet wat langer als 'gestoord' te boek staat.
Zo maakte Mohammed el-Baradei, de directeur van het prestigieuze International Atomic Energy Agency onlangs tegen de BBC de opmerking: “Ik heb geen andere boodschap dan om te verzekeren dat we niet een andere oorlog beginnen of dat we los gaan met het doden van elkaar. Je wilt geen additionele argumenten geven aan de nieuwe gekken die zeggen ‘laten we Iran gaan bombarderen’.” (16) (17)
Gevraagd wie hij precies bedoelde met de ‘nieuwe gekken’, antwoordde el-Baradei diplomatiek: “Degenen die extreme ideeen hebben en zeggen dat de enige oplossing is om je wil door dwang op te leggen.” (16)
Toen el-Baradei het woord “gekken” liet vallen spitsten Washington insiders overal hun oren. Zij weten immers heel goed wie el-Baradei bedoelt met die term. Want voor de insiders is de term “de gekken” een synoniem voor de beruchte groep “Neocons”. De Neocons, met leden als (onder meer) Paul Wolfowitz, Richard “the Prince of Darkness” Perle, Doug Feith, William Kristol, Elliott Abrams en Norman Podhoretz, zijn onder Bush een van de belangrijkste bronnen gebleken voor de leugens die leidden tot de oorlog tegen Irak, en zijn bovendien de architecten van de “Project of a New American Century” (PNAC), het plan voor de Amerikaanse kolonisatie van de wereld in de 21e eeuw.
De Neocons zijn nauw verweven met de Amerikaanse politiek. Ze zijn een groep ‘adviseurs’ van het militair-industrieel complex die in iedere Republikeinse regering sinds Nixon zijn opgedoken, alhoewel zij nooit gekozen worden door het volk. Daardoor lijken zij een onafhankelijke groep binnen de regering te zijn. Ze hebben een reputatie voor het oprakelen van oorlog ten bate van de olie- en wapenindustrieën, en worden verantwoordelijk gehouden voor de stortvloed aan leugens waarmee de (illegale) oorlogen tegen Afghanistan en Irak worden gevoerd. Alhoewel zij allemaal uit de Bush administratie verdwenen zijn sinds de invasie in Irak beginnen ze zich nu weer openlijk te groeperen. En wederom schreeuwen ze weer om een nieuwe oorlog, dit maal tegen olierijk Iran.
Voor degenen die hen kennen lijken zij gedreven door een gedeelde gekte. De term “gekken” met betrekking tot de Neocons is dan ook niet nieuw; de term wordt al decennia lang in Washington gebruikt om de Neocons te beschrijven. Zoals voormalig VN Wapen inspecteur Scott Ritter in 2005 fijntjes opmerkte: “Bush Sr. Noemde de NeoCons de ‘gekken in de kelder’.” (17)
Maar het was Generaal Colin Powell, Amerikaans Minister van Buitenlandse Zaken onder Bush, die in 2004 ongewild de term “gekken” in verband met de Neocons populariseerde bij het grote publiek. Bekend als de enige gematigde politicus in de Bush-administratie, ondervond Powell in de aanloop tot de oorlog in Irak veel hinder van de fanatieke Neocons en hun oorlogszuchtige hysterie. Tijdens een telefoongesprek met zijn Britse collega en vriend Jack Straw noemde hij hen de “godverdomde gekken.” (de “fucking crazies”) (18) Straw lekte deze opmerking door aan BBC verslaggegever James Naughtie, die vervolgens triomfantelijk openbaarde dat hij een boek over de oorlog in Irak aan het schrijven was en dat Powell’s “fucking crazies” citaat prominent op de omslag zou prijken. (18)
Naarmate de situatie verergerde besloot Powell af te treden. Vlak daarna ontmoette hij een groep verslaggevers die hij kende, en ze bespraken over zijn leven nu hij met pensioen was. Ze vroegen hem of hij zijn memoires ging schrijven, waarop een van de verslaggevers voorstelde: “Misschien met je het ‘Colin en de Gekken’ noemen.” (19) Naar verluidt moest Powell zo hard lachen dat hij vervolgens de slappe lach kreeg.
Het lijkt grappig maar dat is het niet; de term “gekken” is juist dodelijk serieus. Voormalig CIA analyst Ray McGovern, een naaste adviseur van George H.W. Bush en zes jaar lang de ‘daily briefer’ van President Reagan, is zelf goed bekend met de Neocons. In een interview met Alex Jones in de zomer van 2005 besprak McGovern het vooruitzicht op een nieuwe oorlog – nu tegen Iran – dat langzaam begon op te doemen. McGovern over het onbegrip dat een oorlog tegen Iran opwekte na de dramatische escalaties in de oorlog tegen Irak: “… gaan we (…) nucleaire faciliteiten in Iran aanvallen? Nu, mensen zeggen ‘dat is gestoord,’ dat is volkomen gestoord! Ik ben het ermee eens. Het probleem is, mensen, dat de mensen die ons beleid voor Irak en Iran runnen in de jaren ’80 – toen ik de Vice President en anderen briefte – wijd en zijd bekend stonden als ‘de gekken,’ okay? De gekken.” (20)
Ray McGovern, die na zijn pensioen bij de CIA ‘VIPS’ oprichtte, ‘Veteran Intelligence Professionals for Sanity’ zei in een interview met de onafhankelijke journalist Dahr Jamail over de Neocons: “… we hebben te maken met mensen die…wel, in mijn dagen in de regering algemeen bekend stonden als ‘de gekken.’ Ik maak geen grapje. Dit was het geval van de hoogste regionen van de regering, en daar kan ik persoonlijk over meepraten, helemaal totaan de laagste analysten in de CIA. Dan kwam ik op een maandagochtend binnen en zei iemand, ‘Hee Ray, raad eens wat de gekken vrijdagmiddag hebben gedaan.’ En dan wist ik precies naar wie ze verwezen. Het was Wolfowitz, het was Perle, het was die hele coterie van mensen. Nu, het strekt tot zijn eer dat de eerste President Bush het goede verstand had om verstandige mensen om zich heen te houden (…) en zij vertelden hem, ‘Meneer de President, U kunt de gekken niet kwijtraken (…) dus laat Perle en Wolfowitz rondhangen in de middelste invloedssferen van het Pentagon, maar laat hen in God’s naam dit land niet in de problemen brengen.’ En dat deed hij. En hij luisterde (…) Nu, wat schertste onze verbazing, wij die van de gekken afweten, toen wij hen in de sleutelposities van regelgeving aantroffen.” (21)
Het zal nog 15 maanden duren voor de termijn van President George W. Bush afloopt.
Ondertussen spreekt hij over de Derde Wereldoorlog terwijl de Neocons weer vanuit het houtwerk komen kruipen en zich achter Rudolph Giuliani scharen. En wederom zien wij hen schreeuwen om een oorlog tegen een land dat geen enkele bedreiging voor Amerika vormt, ditmaal tegen Iran. Mocht het zover komen dat de Bush administratie en de Neocons onverhoeds de aanval openen op Iran dan krijgt de wereld inderdaad de Derde Wereldoorlog over zich heen gestort.
Maar zover hoeft het niet te komen. Iedereen ziet nu immers dat ze krankzinnig zijn... toch? Het is zeker niet de bedoeling dat we de “gekken” nog een keer de kans geven om een nieuwe oorlog te lanceren ten behoeve van de olie en de wapenindustrie, en zeker niet om de Derde Wereldoorlog te starten.
Bronnen:
(1) “The Presidential IQ Report”, The Lovenstein Institute,
http://www.lovenstein.org/report/
(2) “The Complete Bushisms”, by Jacob Weisberg, Slate Magazine,
http://www.slate.com/id/76886/
(3) “Adventures in George W. Bushspeak [Updated Frequently]”, About.com. (part of The New York Times), http://politicalhumor.about.com/library/blbushisms.htm
(4) “Laura Bush – Confessions Of A Desperate Housewife”, Deborah Orin, New York Post, may 2, 2005,
http://www.rense.com/general64/laurabushconfesions.htm
(5) “Bush’s Iraq WMD joke backfires”, BBC, March 26, 2004,
http://news.bbc.co.uk/2/hi/americas/3570845.stm
(6) “Bush jokes, slices boar’s ribs as Middle East explodes”, Mark Silva, Chicago Tribune, July 13, 2006, http://www.unknownnews.org/insanity071306.html
www.classicalvalues.com/archives/003862.html
(7) “Bush inartfully suggests Saddam killed Mandela”, Think Progress, September 20, 2007, (+video), http://www.uruknet.info/?p=m36462&hd=&size=1&l=e
(8) “Is Bush crazy?”, 31 oktober 2007,
http://www.propagandamatrix.com/articles/october2007/311007crazy.htm
http://www.breitbart.com/article.php?id=D8SJOG9O3&show_article=1
Youtube: http://www.youtube.com/watch?v=ZJ2-1IcVCEw
(9) “Bush warns of ‘World War III’ if Iran gains nuclear weapons”, AP, October 18, 2007, http://www.foxnews.com/story/0,2933,303097,00.html
(10) “At the White House, Prizes for 14 Champs”, Jose Antonio Vargas, Washington Post, November 10, 2005, http://www.washingtonpost.com/wp-dyn/content/article/2005/11/09/AR2005110901738_pf.html
(11) “After President Meets Reporters, Sullivan – Once a Bush Backer – Now Suggests He May Have ‘Lost His Mind’”, Editor&Publisher, Novermber 1, 2006, http://www.editorandpublisher.com/eandp/news/article_display.jsp?vnu_content_id=1003347326
http://www.propagandamatrix.com/articles/November2006/021106Sullivan.htm
(12) “Scarborough Country”, MSNBC transcript, December 20, 2006,
http://www.msnbc.msn.com/id/16313163/
http://newsbusters.org/node/9786
(13) “Leaked Secret Brit Report – ‘Bush A Madman’”, Wayne Madsen, April 25, 2007, http://www.rense.com/general76/bsushs.htm
(14) “Straitjacket Bush”, Rosa Brooks, Los Angeles Times, October 25, 2007, http://www.latimes.com/news/opinion/commentary/la-oe-brooks24oct25%2C0%2C7749742.column?coll=la-util-opinion-commentary
(15) “IAEA chief warns of ‘crazies’ seeking Iran war”, Reuters, 1 juni 2007,
http://www.alertnet.org/thenews/newsdesk/L01338347.htm
http://www.informationclearinghouse.info/article17807.htm
(16) “Rice Plays Down Hawkish Talk About Iran”, Helen Cooper, New York Times, june 2 ’07, http://www.nytimes.com/2007/06/02/world/middleeast/02diplo.html?_r=1&oref=slogin
(17) “Exclusive: Former UN weapons inspector Ritter says NeoCons ‘godless parasites’ feeding on the Republican Party”, Larisa Alexandrova, Raw Story, March 25, 2005,
http://rawstory.com/news/2005/index.php?p=219
(18) “Colin Powell in four-letter neo-con ‘crazies’ row”, The Guardian, 2004, http://www.mg.co.za/articlepage.aspx?area=/breaking_news/breaking_news__international_news&articleid=137087
.
(19) “Colin and The Crazies”, Sidney Blumenthal, The Guardian, nov. 18, 2004,
http://www.world-crisis.com/analysis_comments/1092_0_15_0_C40/
(20) “Terrorstorm” by Alex Jones, 1:18:06 into the documentary, http://video.google.nl/videoplay?docid=786048453686176230
(21) “Interview with Ray McGovern, Part I”, by Dahr Jamail, august 21, 2006, http://www.dahrjamailiraq.com/hard_news/archives/newscommentary/000455.php#more
“Onze maatschappij wordt gerund door krankzinnige mensen voor krankzinnige objectieven. Ik denk dat we gerund worden door maniakken voor maniakale doeleinden, en ik denk dat ik in aanmerking kom om als krankzinnig opgesloten te worden door dat uit te drukken. Dat is wat er krankzinnig aan is.” - John Lennon.
Toen hij aantrad als President van Amerika bleek dat George W. Bush allerminst met kennis van zaken behept was. Zijn publieke uispraken boekstaafden dat niet alleen, zijn uitspraken toonden aan dat de president in een wereld op zich leeft. Met een IQ van 91 (1) en weinig intellectuele ambities slaagde de hij erin zoveel curieuze citaten de wereld in te helpen dat zijn uitspraken sinds 2001 te boek staan als de 'Bushisms'.
Het structuurmatigheid waarmee de president verstrooide gedachteflarden, merkwaardige onwetendheid en grammaticale wartaal in zijn toespraken verwerkte bezorgde zijn PR mensen vanaf het begin nachtmerries. Zijn uitspraken vormen de reden waarom hij zo weinig te zien is op tv. Met het vermogen om hele kuddes verslaggevers te doen verstijven met uitspraken waar soms geen touw aan vast te knopen is, betoont George W. Bush zich niet alleen voer voor psychiaters. Er rijzen namelijk keer op keer terdege vragen over de mentale toestand van de president. Zo vergiste hij zich eens in de eeuw waarin wij leven; toen hij reageerde op het Lewinsky schandaal dat Bill Clinton geplaagd had, zei hij: “Dat is een hoofdstuk, het laatste hoofdstuk van de 20e, 20e, de 21e eeuw dat de meesten van ons liever zouden vergeten. Het laatste hoofdstuk van de 20e eeuw. Dit is het eerste hoofdstuk van de 21e eeuw.” (2)
In een andere toespraak, in Connecticut zei hij op 9 april 2002: “En dus, in mijn Staat van de – mijn Staat van de Unie – of staat – mijn toespraak tot de natie, hoe je het ook wil noemen, toespraak tot de natie – vroeg ik Amerikanen om 4.000 jaar te geven – 4.000 uur over de volgende – de rest van je leven – van dienst aan Amerika.” (2)
Aan fundamentele algemene kennis ontbreekt het de President keer op keer, zo bleek bijvoorbeeld in het geval van Brazilië. Zo vroeg hij in november 2001 in opperste verbazing aan Fernando Cardoso, de President van Brazilië: “Hebben jullie ook zwarten?” (2) En een paar jaar later, toen Cardoso’s opvolger president Lula da Silva een landkaart van Brazilië aan Bush liet zien, riep deze verbaasd uit: “Wow! Brazilië is groot!” (3)
Het gebrek aan kennis en begrip van de president was algemeen bekend. Paul O’Neill, de voormalig Minister van Financieen onder Bush, drukte het als volgt uit: “De enige manier waarop ik het kan beschrijven is dat, wel, de President als een blinde man is in een kamer vol dove mensen. Er is geen waarneembare connectie.” (2)
Zijn vrouw Laura, de First Lady, stelde het zo: “Ik was de bibliothecaresse die 12 uur per dag in de bibliotheek doorbracht – en toch, op een of andere manier ontmoette ik George.” (4)
Maar afgezien van het feit dat de man een laag IQ heeft en niet educatief onderlegd is, zijn er de laatste jaren bovendien vermoedens gerezen dat president Bush ook nog zijn verstand heeft verloren. Zoveel werd steeds duidelijker na een reeks openbare incidenten en geruchten die aanleiding begonnen te vormen voor speculaties omtrent de geestelijke toestand van de president.
Want terwijl de gevolgen van zijn catastrofale beleid zich steeds duidelijker af begonnen te tekenen, leek hij het steeds meer als een komische situatie te zien. Een van de eerste openbare incidenten die indiceerden dat de president zijn verstand aan het verliezen was vond plaats in maart 2004. Het was amper een jaar na de (illegale) invasie in Irak om de zogenaamde 'Massa Vernietigingswapens' van Saddam Hoessein te vinden, en Bush hield een toespraak voor het 60e jaarlijkse diner van de ‘Radio and Television Correspondents Association’. En terwijl op dat reeds pijnlijk duidelijk was geworden dat de Massa Vernietigingswapens een leugen waren geweest om de Bush administratie een excuus te geven om Irak aan te vallen, en op dat moment al meer dan 1000 Amerikaanse soldaten waren gesneuveld en tienduizenden Irakese burgers van het leven waren beroofd als gevolg van die smerige leugens, besloot Bush de vruchteloze zoektocht naar de Massa Vernietigingswapens als komische situatie aan de verzamelde journalisten te presenteren.
Terwijl de toeschouwers luisterden, hield Bush een toespraak die hij illustreerde met een dia-vertoning. Bush verkondigde dat de lange zoektocht naar Massa Vernietigingswapens uiteindelijk naar het Witte Huis had geleid en terwijl de verzamelde verslaggevers hardop lachten, toonde Bush dia’s van zichzelf, op zoek naar de Massa Vernietigingswapens in zijn Oval Office. Terwijl de dia’s hem zoekend achter zijn meubulair en glurend onder het tapijt toonden, begeleidde hij de dia's met koddige opmerkingen als: “Die massa vernietigingswapens moeten hier ergens zijn... Nee, daar zijn geen wapens.” Over een meubelstuk gebogen: “Misschien hier?” (5) De verzamelde verslaggevers - waarvan velen schuldig zijn aan het kritiekloze herhalen van de leugens over de WMD die het Witte Huis en het Pentagon zo lang rondstrooiden - lachten dan wel hardop, maar vele televisiekijkers die de voorstelling zagen vroegen zich op dat moment serieus af of de president zijn verstand had verloren.
Een ander incident was tijdens het bezoek van president Bush aan Duitsland in 2006. Toevalligerwijs was het ook de dag waarop Israel de volle aanval op Libanon had geopend, maar Bush gaf de verzamelde wereldpers te kennen vooral gepreoccupeerd te zijn met het feestmaal dat Merkel hem die avond voor zou schotelen; een geroosterd varken. Al eerder die dag had hij tijdens een persconferentie gezegd: “Ik begrijp dat ik de eer heb om het varken aan te snijden,” en de gezamelijke persconferentie met Angela Merkel opende hij met: “Bedankt voor het ontvangst. Ik kijk uit naar dat varken vanavond.” De Chicago Tribune: “Verslaggevers uit Duitsland en de V.S. peperden hem met vragen over de impasse in Iran, geweld in het Midden Oosten en verzwakte democratie in Rusland. Hij beantwoordde alle vragen serieus maar doorspekte alles met varkenspraat.” Toen een Duitse verslaggever hem vroeg: “Afgezien van het varken, Meneer de President, welke inzichten heeft U opgedaan met betrekking tot Oost Duitsland?” antwoordde Bush: “Ik heb het varken nog niet gezien.” En toen een Amerikaanse reporter hem vroeg over de Israëlische aanval op Libanon, grapte hij: “Ik dacht dat je me over het varken ging vragen. Ik vertel je morgen wel over het varken.” (6)
Hij maakte bovendien een serie opmerkingen die bij commentatoren het vermoeden deed rijzen dat hij niet langer besef had van de gebeurtenissen tijdens zijn presidentschap. Zo verklaarde Bush op 20 september 2007 dat Saddam Hussein de moordenaar van Nelson Mandela was: “Ik vond dat er een interessante opmerking gemaakt werd – iemand zei tegen me, ik hoorde iemand zeggen, ‘Nu, waar is Mandela?’ wel, Mandela is dood omdat Saddam Hoessein alle Mandelas heeft doodgemaakt.” (7) Nelson Mandela is al 89 jaar oud, maar hij leeft nog altijd.
Ook leek de president de officiële toedracht van 9-11 vergeten te zijn, zo bleek in een interview met David Speers van Sky News in 2007: “Wij de vrije wereld (hebben) meer werk te doen, en ik geloof dat degenen onder ons die in vrijheid leven een verantwoordelijkheid hebben om regeringsvormen te promoten die omgaan met hetgeen dat 19 jongeren ertoe drijft om in vliegtuigen te stappen om 3000 studenten te doden.” (8)
Bovendien begon hij onlangs – tot afschuw van velen – over Wereld Oorlog III te spreken. Bush, in oktober 2007: “Ik heb mensen verteld dat als je geïnteresseerd bent om de Derde Wereldoorlog te vermijden, het lijkt alsof je geïnteresseerd moet zijn om hen (Iran) ervan te weerhouden de benodigde kennis te vergaren om een kernwapen te maken.” (9)
Gaandeweg werd het steeds duidelijker dat er iets heel ernstig mis is met het redenatievermogen van de president. Een van degenen die daar publiekelijk op wees was de legendarische bokser Mohammed Ali, die op 9 november 2005 van Bush de ‘Medaille van de Vrijheid’ overhandigd kreeg. De Washington Post beschreef het als volgt: “Bush, die bijna speels overkwam, maakte de zware medaille rond Mohammed Ali’s nek vast en fluisterde iets in het oor van de kampioen zwaargewicht. Dan, alsof te zeggen ‘Kom maar op,’ hield de president zijn knuisten omhoog in een schijnuitdaging. Ali, 63, die de ziekte van Parkinson heeft en langzaam beweegt, keek de president in de ogen – en maakte, vinger bij hoofd, een paar seconden lang de ‘gestoord’ draaiing. De tweehonderd aanwezigen in de zaal, inclusief Kabinet secretaressen, lachten besmuikt. Ali, die vervolgens naar zijn stoel werd teruggeleid, maakte het gebaar nogmaals terwijl hij ging zitten. En de president zag er zichtbaar aangeslagen uit, nerveus lachend.” (10)
De mentale gezondheid van de president begon een gespreksonderwerp te vormen in Amerikaanse politieke praatprogramma’s. Zo vormde de uitlating van Bush dat Cheney en Rumsfeld een “fantastische klus” klaarden de aanleiding voor conservatieve politiek commentator Andrew Sullivan om hem op CNN voor gek te verklaren: “Het is losgeslagen. Het suggereert dat deze man zijn verstand verloren heeft. Niemand kan objectief naar de manier waarop deze oorlog is uitgevoerd kijken, of je voor of tegen was, en zeggen dat het goed gedaan is. Het is een ramp. Dat hij zegt dat het een fantastische klus is suggereert dat de president het (verstand) verloren heeft, het spijt me, er is geen andere manier om het te zeggen.” (11)
Ook op MSNBC werd de geestelijke toestand van Bush onderwerp van gesprek, getuige de conversatie tussen Mike Barnicle, MSNBC commentator, en presentator Joe Scarborough in Scarborough Country.
Mike Barnicle: “Joe, ik denk niet dat (Bush) weet wat hij zegt. Ik denk niet dat hij begrijpt wat hij zegt. Ik denk niet…” Joe Scarborough: “Denk je echt dat hij aan waanvoorstellingen lijdt?” Barnicle: “Dat denk ik. Ik denk niet dat hij ons vanavond zou kunnen uitleggen wat hij bedoelde met wat hij vandaag heeft gezegd. Op een gegeven moment zei hij dat we niet winnen, op een ander moment zei hij, weet je, we gaan een overwinning behalen hier. Hij kan overwinning niet definiereren. Het aantal doden in deze oorlog op dit ogenblik, in deze fase van ons leven, ons politieke leven, ons nationale leven, en zeker als er een stijging is in de troepenaantallen in Baghdad – het aantal doden onder Amerikaanse soldaten grenst aan het misdadige. En ik denk niet dat dit een te sterke uitlating is. Het grenst aan het misdadige. Er is geen plan. Er is alleen deze volslagen nonsens die je van deze president van de Verenigde Staten kan krijgen, die een ding zegt op het ene moment, en iets anders het volgende moment, en hij kan er zelf geen wijs uit worden wat hij zegt.” Scarborough: “Dus wat is er daar aan de hand, Mike?” Barnicle: “Wat is er daar aan de hand? Ik denk dat je een president hebt die totaal geisoleerd is van de werkelijkheid, compleet met wanen, een soort van paranoia, die denkt dat iedereen tegen hem is, inclusief zijn eigen Gezamelijke Staf-Chefs...” (12)
Ook bij de Britse veiligheidsdiensten had Bush het stigma van krankzinnig, zo bleek in een onderbelicht schandaal. Op 25 april 2007 stond in Engeland David Keogh terecht, een hogere ambtenaar die werkte op Downingstreet 10. Keogh werd ervan beschuldigd een geheim rapport van de Britse inlichtingendienst over Bush naar een politicus te hebben gelekt. De opsomming van het geheime rapport door de inlichtingendienst was kort en bondig geweest: “Hij is een gek.” (13)
Dennis Kucinich (D-Oh.), die herhaaldelijk procedures start om Cheney af te zetten, zei als reactie op de recente uitlatingen van Bush over de Derde Wereldoorlog: “Ik geloof serieus dat we ons vragen moeten beginnen te stellen over zijn mentale gezondheid. Er is iets mis. Hij schijnt niet te begrijpen dat zijn woorden een echte impact hebben.” (14)
Rosa Brooks, columnist van de LA Times, pleit in de krant voor de gedwongen medicatie van de president: “Vergeet afzetten (...) George W. Bush en Dick Cheney moeten niet als criminelen behandeld worden die straf verdienen. Ze moeten als psychoten behandeld worden die medicatie nodig hebben. Want het is duidelijk dat ze gek geworden zijn. Bewijsstuk A: We zitten midden in een desastreuze oorlog in Irak, de militaire en politieke situatie in Afghanistan verergert gestaag, en de tactieken van ondervraging en detentie hebben wereldwijd anti-Amerikanisme opgevuurd en extremistische bewegingen gevoed. Geestelijk gezonde mensen, geconfronteerd met een dergelijke situatie, doen hun best om spanningen weg te nemen, uiteengevallen bondgenootschappen te herbouwen, een gezamelijk uitgangspunt te vinden met de vijandige partijen en ons leger een rustpunt te geven. Maar gestoorde mensen? Die kijken om zich heen en besluiten dat het een geweldig moment is om een nieuwe oorlog te beginnen (…) Dit is waanzin in actie (…) Wat moet een constitutionele democratie doen als de president en vice-president hun verstand hebben verloren? De V.S. wemelt van gewone mensen die ernstige vormen van geestelijke aandoeningen hebben – waanzinnige mensen met gewelddadige fantasieën die denken dat ze de president zijn, of die denken dat ze instructies van de CIA krijgen via de vullingen in hun mond. Het probleem met Bush is dat hij de president is – en hij instructies aan de CIA en het leger geeft (…) Door het inschakelen van deskundigen uit de geestelijke gezondheidszorg en het rechtssysteem kan het Congres handelen om dat grondwettelijke overzicht te herstellen. Het doel: Zorg dat Bush en Cheney opgenomen worden in een gesloten inrichting, waar ze de behandeling kunnen krijgen die ze zo wanhopig nodig hebben. In Washington is de toepasselijk geschreven wet alvast van kracht: Als een ‘gerechtshof of een jury [een] persoon vindt die geestelijk ziek is en (…) geneigd om zichzelf of andere personen te verwonden als toegestaan wordt dat (de persoon) in vrijheid blijft, mag het hof zijn opname bevelen’.” (15)
De Gekken in de Kelder
Niet alleen de achteruitschrijdende geestelijke gezondheid van president George W. Bush is een publiekelijk gespreksonderwerp geworden. Terwijl het erop lijkt dat de president een graduele achteruitgang van zijn mentale toestand van recente aard is, is er een groep binnen zijn regering die officieel al heet wat langer als 'gestoord' te boek staat.
Zo maakte Mohammed el-Baradei, de directeur van het prestigieuze International Atomic Energy Agency onlangs tegen de BBC de opmerking: “Ik heb geen andere boodschap dan om te verzekeren dat we niet een andere oorlog beginnen of dat we los gaan met het doden van elkaar. Je wilt geen additionele argumenten geven aan de nieuwe gekken die zeggen ‘laten we Iran gaan bombarderen’.” (16) (17)
Gevraagd wie hij precies bedoelde met de ‘nieuwe gekken’, antwoordde el-Baradei diplomatiek: “Degenen die extreme ideeen hebben en zeggen dat de enige oplossing is om je wil door dwang op te leggen.” (16)
Toen el-Baradei het woord “gekken” liet vallen spitsten Washington insiders overal hun oren. Zij weten immers heel goed wie el-Baradei bedoelt met die term. Want voor de insiders is de term “de gekken” een synoniem voor de beruchte groep “Neocons”. De Neocons, met leden als (onder meer) Paul Wolfowitz, Richard “the Prince of Darkness” Perle, Doug Feith, William Kristol, Elliott Abrams en Norman Podhoretz, zijn onder Bush een van de belangrijkste bronnen gebleken voor de leugens die leidden tot de oorlog tegen Irak, en zijn bovendien de architecten van de “Project of a New American Century” (PNAC), het plan voor de Amerikaanse kolonisatie van de wereld in de 21e eeuw.
De Neocons zijn nauw verweven met de Amerikaanse politiek. Ze zijn een groep ‘adviseurs’ van het militair-industrieel complex die in iedere Republikeinse regering sinds Nixon zijn opgedoken, alhoewel zij nooit gekozen worden door het volk. Daardoor lijken zij een onafhankelijke groep binnen de regering te zijn. Ze hebben een reputatie voor het oprakelen van oorlog ten bate van de olie- en wapenindustrieën, en worden verantwoordelijk gehouden voor de stortvloed aan leugens waarmee de (illegale) oorlogen tegen Afghanistan en Irak worden gevoerd. Alhoewel zij allemaal uit de Bush administratie verdwenen zijn sinds de invasie in Irak beginnen ze zich nu weer openlijk te groeperen. En wederom schreeuwen ze weer om een nieuwe oorlog, dit maal tegen olierijk Iran.
Voor degenen die hen kennen lijken zij gedreven door een gedeelde gekte. De term “gekken” met betrekking tot de Neocons is dan ook niet nieuw; de term wordt al decennia lang in Washington gebruikt om de Neocons te beschrijven. Zoals voormalig VN Wapen inspecteur Scott Ritter in 2005 fijntjes opmerkte: “Bush Sr. Noemde de NeoCons de ‘gekken in de kelder’.” (17)
Maar het was Generaal Colin Powell, Amerikaans Minister van Buitenlandse Zaken onder Bush, die in 2004 ongewild de term “gekken” in verband met de Neocons populariseerde bij het grote publiek. Bekend als de enige gematigde politicus in de Bush-administratie, ondervond Powell in de aanloop tot de oorlog in Irak veel hinder van de fanatieke Neocons en hun oorlogszuchtige hysterie. Tijdens een telefoongesprek met zijn Britse collega en vriend Jack Straw noemde hij hen de “godverdomde gekken.” (de “fucking crazies”) (18) Straw lekte deze opmerking door aan BBC verslaggegever James Naughtie, die vervolgens triomfantelijk openbaarde dat hij een boek over de oorlog in Irak aan het schrijven was en dat Powell’s “fucking crazies” citaat prominent op de omslag zou prijken. (18)
Naarmate de situatie verergerde besloot Powell af te treden. Vlak daarna ontmoette hij een groep verslaggevers die hij kende, en ze bespraken over zijn leven nu hij met pensioen was. Ze vroegen hem of hij zijn memoires ging schrijven, waarop een van de verslaggevers voorstelde: “Misschien met je het ‘Colin en de Gekken’ noemen.” (19) Naar verluidt moest Powell zo hard lachen dat hij vervolgens de slappe lach kreeg.
Het lijkt grappig maar dat is het niet; de term “gekken” is juist dodelijk serieus. Voormalig CIA analyst Ray McGovern, een naaste adviseur van George H.W. Bush en zes jaar lang de ‘daily briefer’ van President Reagan, is zelf goed bekend met de Neocons. In een interview met Alex Jones in de zomer van 2005 besprak McGovern het vooruitzicht op een nieuwe oorlog – nu tegen Iran – dat langzaam begon op te doemen. McGovern over het onbegrip dat een oorlog tegen Iran opwekte na de dramatische escalaties in de oorlog tegen Irak: “… gaan we (…) nucleaire faciliteiten in Iran aanvallen? Nu, mensen zeggen ‘dat is gestoord,’ dat is volkomen gestoord! Ik ben het ermee eens. Het probleem is, mensen, dat de mensen die ons beleid voor Irak en Iran runnen in de jaren ’80 – toen ik de Vice President en anderen briefte – wijd en zijd bekend stonden als ‘de gekken,’ okay? De gekken.” (20)
Ray McGovern, die na zijn pensioen bij de CIA ‘VIPS’ oprichtte, ‘Veteran Intelligence Professionals for Sanity’ zei in een interview met de onafhankelijke journalist Dahr Jamail over de Neocons: “… we hebben te maken met mensen die…wel, in mijn dagen in de regering algemeen bekend stonden als ‘de gekken.’ Ik maak geen grapje. Dit was het geval van de hoogste regionen van de regering, en daar kan ik persoonlijk over meepraten, helemaal totaan de laagste analysten in de CIA. Dan kwam ik op een maandagochtend binnen en zei iemand, ‘Hee Ray, raad eens wat de gekken vrijdagmiddag hebben gedaan.’ En dan wist ik precies naar wie ze verwezen. Het was Wolfowitz, het was Perle, het was die hele coterie van mensen. Nu, het strekt tot zijn eer dat de eerste President Bush het goede verstand had om verstandige mensen om zich heen te houden (…) en zij vertelden hem, ‘Meneer de President, U kunt de gekken niet kwijtraken (…) dus laat Perle en Wolfowitz rondhangen in de middelste invloedssferen van het Pentagon, maar laat hen in God’s naam dit land niet in de problemen brengen.’ En dat deed hij. En hij luisterde (…) Nu, wat schertste onze verbazing, wij die van de gekken afweten, toen wij hen in de sleutelposities van regelgeving aantroffen.” (21)
Het zal nog 15 maanden duren voor de termijn van President George W. Bush afloopt.
Ondertussen spreekt hij over de Derde Wereldoorlog terwijl de Neocons weer vanuit het houtwerk komen kruipen en zich achter Rudolph Giuliani scharen. En wederom zien wij hen schreeuwen om een oorlog tegen een land dat geen enkele bedreiging voor Amerika vormt, ditmaal tegen Iran. Mocht het zover komen dat de Bush administratie en de Neocons onverhoeds de aanval openen op Iran dan krijgt de wereld inderdaad de Derde Wereldoorlog over zich heen gestort.
Maar zover hoeft het niet te komen. Iedereen ziet nu immers dat ze krankzinnig zijn... toch? Het is zeker niet de bedoeling dat we de “gekken” nog een keer de kans geven om een nieuwe oorlog te lanceren ten behoeve van de olie en de wapenindustrie, en zeker niet om de Derde Wereldoorlog te starten.
Bronnen:
(1) “The Presidential IQ Report”, The Lovenstein Institute,
http://www.lovenstein.org/report/
(2) “The Complete Bushisms”, by Jacob Weisberg, Slate Magazine,
http://www.slate.com/id/76886/
(3) “Adventures in George W. Bushspeak [Updated Frequently]”, About.com. (part of The New York Times), http://politicalhumor.about.com/library/blbushisms.htm
(4) “Laura Bush – Confessions Of A Desperate Housewife”, Deborah Orin, New York Post, may 2, 2005,
http://www.rense.com/general64/laurabushconfesions.htm
(5) “Bush’s Iraq WMD joke backfires”, BBC, March 26, 2004,
http://news.bbc.co.uk/2/hi/americas/3570845.stm
(6) “Bush jokes, slices boar’s ribs as Middle East explodes”, Mark Silva, Chicago Tribune, July 13, 2006, http://www.unknownnews.org/insanity071306.html
www.classicalvalues.com/archives/003862.html
(7) “Bush inartfully suggests Saddam killed Mandela”, Think Progress, September 20, 2007, (+video), http://www.uruknet.info/?p=m36462&hd=&size=1&l=e
(8) “Is Bush crazy?”, 31 oktober 2007,
http://www.propagandamatrix.com/articles/october2007/311007crazy.htm
http://www.breitbart.com/article.php?id=D8SJOG9O3&show_article=1
Youtube: http://www.youtube.com/watch?v=ZJ2-1IcVCEw
(9) “Bush warns of ‘World War III’ if Iran gains nuclear weapons”, AP, October 18, 2007, http://www.foxnews.com/story/0,2933,303097,00.html
(10) “At the White House, Prizes for 14 Champs”, Jose Antonio Vargas, Washington Post, November 10, 2005, http://www.washingtonpost.com/wp-dyn/content/article/2005/11/09/AR2005110901738_pf.html
(11) “After President Meets Reporters, Sullivan – Once a Bush Backer – Now Suggests He May Have ‘Lost His Mind’”, Editor&Publisher, Novermber 1, 2006, http://www.editorandpublisher.com/eandp/news/article_display.jsp?vnu_content_id=1003347326
http://www.propagandamatrix.com/articles/November2006/021106Sullivan.htm
(12) “Scarborough Country”, MSNBC transcript, December 20, 2006,
http://www.msnbc.msn.com/id/16313163/
http://newsbusters.org/node/9786
(13) “Leaked Secret Brit Report – ‘Bush A Madman’”, Wayne Madsen, April 25, 2007, http://www.rense.com/general76/bsushs.htm
(14) “Straitjacket Bush”, Rosa Brooks, Los Angeles Times, October 25, 2007, http://www.latimes.com/news/opinion/commentary/la-oe-brooks24oct25%2C0%2C7749742.column?coll=la-util-opinion-commentary
(15) “IAEA chief warns of ‘crazies’ seeking Iran war”, Reuters, 1 juni 2007,
http://www.alertnet.org/thenews/newsdesk/L01338347.htm
http://www.informationclearinghouse.info/article17807.htm
(16) “Rice Plays Down Hawkish Talk About Iran”, Helen Cooper, New York Times, june 2 ’07, http://www.nytimes.com/2007/06/02/world/middleeast/02diplo.html?_r=1&oref=slogin
(17) “Exclusive: Former UN weapons inspector Ritter says NeoCons ‘godless parasites’ feeding on the Republican Party”, Larisa Alexandrova, Raw Story, March 25, 2005,
http://rawstory.com/news/2005/index.php?p=219
(18) “Colin Powell in four-letter neo-con ‘crazies’ row”, The Guardian, 2004, http://www.mg.co.za/articlepage.aspx?area=/breaking_news/breaking_news__international_news&articleid=137087
.
(19) “Colin and The Crazies”, Sidney Blumenthal, The Guardian, nov. 18, 2004,
http://www.world-crisis.com/analysis_comments/1092_0_15_0_C40/
(20) “Terrorstorm” by Alex Jones, 1:18:06 into the documentary, http://video.google.nl/videoplay?docid=786048453686176230
(21) “Interview with Ray McGovern, Part I”, by Dahr Jamail, august 21, 2006, http://www.dahrjamailiraq.com/hard_news/archives/newscommentary/000455.php#more
"Zij"
“Er zijn machten aan het werk in dit land waarvan we geen kennis hebben.” – Koningin Elizabeth II tegen Paul Burrell in november 1997 op Buckingham Palace.
“De wereld wordt geregeerd door heel andere personages dan verondersteld wordt door diegenen die niet achter de coulissen komen.” - Benjamin Disraeli, de oprichter van de Conservative Party en de eerste Premier van Engeland, in zijn roman “Coningsby” in 1844.
“Regeringen regeren niet, maar beheersen slechts de machinerie van de regering, terwijl zij zelf beheerst worden door de verborgen hand.” - Benjamin Disraeli (1804-1881) in zijn boek “Coningsby”.
“Sinds ik de politiek inging, heb ik in mijn rol als leider in vertrouwen de persoonlijke denkbeelden van mannen te horen gekregen. Sommige van de grootste mannen in de Verenigde Staten, in het veld van commercie en productie, zijn ergens bang voor. Ze weten dat er ergens een macht zo georganiseerd is, zo subtiel, zo waakzaam, zo verbonden, zo compleet, zo doordringend, dat zij maar beter kunnen fluisteren als zij er veroordelend over spreken.” Woodrow Wilson, President van Amerika van 1913-1921, in zijn boek “The New Freedom”1913.
“Een super-staat beheerst door internationale bankiers en internationale industrielen die samen handelen om de wereld aan slavernij te onderwerpen voor hun eigen genoegen.” – Republikeins Congreslid Louis T. McFadden in 1913, nadat de Federal Reserve Act aangenomen was.
“Slechts 300 mannen, elk van wie alle andere kent, beheersen het lot van Europa. Zij selecteren hun opvolgers vanuit hun eigen entourage. Deze mannen hebben de middelen tot hun beschikking om een eind te maken aan iedere vorm van Staat die zij onredelijk vinden.” – Toegeschreven aan beroemd Duits politicus Walther Rathenau, in de ‘Wiener Presse’ van december 24, 1921, een half jaar voor hij vermoord werd.
“De echte bedreiging van onze republiek is deze onzichtbare regering die als enorme octopus zijn slijmerige lengte over stad, staat en natie uitspreidt (…) Aan het hoofd van deze octopus staan de Rockefeller Standard Oil belangen en een kleine groep machtige bankiershuizen waar doorgaans als ‘de internationale bankiers’ naar verwezen wordt. De kleine coterie van machtige internationale bankiers leidt feitelijk de Verenigde Staten voor hun eigen zelfzuchtige doelen. Zij beheersen in principe beide politieke partijen.” - John .F. Hylan, Burgemeester van New York in 1922.
“De echte waarheid is, zoals jij en ik weten, dat een financieel element in de grote centra de regering bezit sinds de dagen van Andrew Jackson.” – Amerikaanse President Franklin D. Roosevelt in een brief gedateerd 21 november 1933 aan zijn adviseur Kolonel House. Roosevelt was de enige Amerikaanse president die 3 termijnen diende, van 1933 tot 1945.
“Vijftig mannen hebben Amerika gerund, en dat is een hoog aantal.” – Joseph Kennedy in ‘The New York Times’ van 26 juli. 1936. Joseph Kennedy (1888-1969) was de vader van president John F. Kennedy, Minister van Justitie Robert Kennedy en Senator voor het leven Ted Kennedy.
“De echte heersers in Washington zijn onzichtbaar, en oefenen invloed uit van achter de schermen.”- Felix Frankenfurter, rechter van het Hoog Gerechtshof in 1952.
“De regering van de Westerse naties, hetzij monarchistisch of republikeins, is overgegaan in de onzichtbare handen van een plutocratie, internationaal in macht en bereik. Het was, durf ik te suggereren, deze semi-occulte macht die (…) de Amerikaanse mensenmassa de heksenketel van de Eerste Wereld Oorlog induwde.” - Majoor Generaal JFC Fuller, Brits militair historicus, in 1941.
“Er bestaat in onze wereld vandaag de dag een machtige en gevaarlijke geheime kult. Deze kult wordt gesteund en beschermd door de hoogste regeringsfunctionarissen in de wereld. Het ledenbestand bestaat uit degenen in de machtscentra van de regering, industrie, commercie, financiën, en arbeid. Het manipuleert individuen in het domein van belangrijke publieke invloed – inclusief de academische wereld en de massa media. De Geheime Kult is een globale broederschap van een politieke aristocratie wiens doel is om het politieke beleid van onbekende personen of instanties te bevorderen. Het handelt heimelijk en illegaal.” – Victor Marchetti, employee van de CIA van 1955 tot 1969, in zijn boek “The CIA and the Cult of Intelligence” (1974).
“(De Kennedy) assassinatie heeft aangetoond dat meeste van de grote gebeurtenissen van wereldbelang op meesterlijke wijze zijn gepland en uitgevoerd door een elitaire coterie van ontzettend machtige mensen die niet van een land, een etnische groepering of een buitengewoon belangrijke zakelijke groep zijn. Ze zijn een macht op zichzelf voor wie die anderen werken. Noch is deze machtselite van recente oorsprong. De wortels ervan gaan diep terug in het verleden.” - Kolonel L. Fletcher Prouty (1917-2001), in zijn boek “JFK: The CIA, Vietnam, and the Plot to Assassinate John F. Kennedy”
“Degenen die formeel regeren nemen hun signalen en opdrachten niet van het electoraat als een lichaam, maar van een kleine groep mannen (plus een paar vrouwen) (…) Het bestaat zelfs terwijl dat bestaan hevig ontkend wordt. Het is een van de geheimen van de Amerikaanse sociale rangschikking (…) Een tweede geheim is het feit dat het bestaan van het Establishment – de heersende klasse – niet wordt geacht besproken te worden.” – Arthur S. Miller, professor in de rechten aan de George Washington University.
“De drijfveer van de Rockefellers en hun bondgenoten is om een globale wereld regering te creëren waarin superkapitalisme en Communisme onder hetzelfde vaandel gecombineerd worden, alles onder hun controle (…) Bedoel ik samenzwering? Ja, dat bedoel ik. Ik ben ervan overtuigd dat er een dergelijk plot is, internationaal in omvang, generaties oud in planning, en ongelofelijk kwaadaardig in intentie.” - Democratisch Congreslid Larry P. McDonald in 1976. McDonald zou om het leven komen in 1983, nadat de Russen het Koreaanse passagiersvliegtuig waarin hij zat neerschoot.
“Een immens rijke en machtige republiek is gekidnapt door een kleine kliek van individuen, allen ongekozen en daardoor niet ontvankelijk voor publieke druk.” - Professor Edward Said (1935-2003), die onder meer aan Harvard, Yale en de Colombia University doceerde, in een interview in 2003.
“In 1983/4 waarschuwde ik voor een overname van wereld regeringen die georchestreerd werd door deze mensen. Er was een duidelijk plan om ware democratieën omver te werpen, en geselecteerde leiders werden niet gekozen op basis van karakter maar trouw aan een economisch systeem dat gerund wordt door de elites en gewijd is aan het behouden van hun macht. Het enige wat we nu hebben zijn pseudo-democratieën.” - Dr. Johannes Koeppl, in een interview met Alex Jones in 2003. Koeppl is voormalig Minister van Defensie in Duitsland, en een voormalig NATO functionaris.
“Het was een criminele sociëteit waar ik mee te maken had.” - Dr. Johannes Koeppl in 2003.
“... gesloten ordes en geheime genootschappen, of zij nu religieus of gouvernementeel zijn, zijn de groepen die de meeste moeite hebben zichzelf te hervormen in het aangezicht van mislukking zonder inbreng van buitenaf.” David Kay, Hoofd Wapen Inspecteur tegenover het Amerikaanse Congres op 9 februari 2004. Kay sprak van “geheime genootschappen” in een verklaring over de zoektocht naar massa vernietigingswapens in Irak.
“Een van de manieren – een van de dingen die je zou kunnen zeggen is, het verbazingwekkende is dat we in principe zijn overgenomen door een kult, acht of negen neo-conservatieven die op een of andere manier de regering hebben gegrepen. De vraag waarom en hoe zij dat zo efficiënt deden zal moeten wachten op latere geschiedkundigen en betere documentatie dan we nu hebben, maar ze zijn in staat geweest om de bureaucratie en het Congres, en de pers, met het grootste gemak te overwinnen.” – Onderzoeksjournalist Seymour Hersh (1937), winnaar van de Pulitzer Prijs, over de Neocons in een toespraak in december 2004.
“In de eerste termijn van President Bush werden een aantal van de meest belangrijke beslissingen over het Amerikaanse nationale veiligheid – inclusief vitale besluiten over na-oorlogs Irak – gemaakt door een geheimzinnige, weinig bekende groep samenzweerders (“cabal”). Het bestond uit een kleine groep mensen geleid door Vice President Dick Cheney en Minister van Defensie Donald Rumsfeld (…) Ik geloof dat de besluiten van deze groep soms gemaakt werden met de volle en wetende steun van de president en soms met iets minder. Regelmatig werd toenmalig nationale veiligheidsadviseur Condoleezza Rice simpelweg overweldigd door deze groep.” - Lawrence Wilkerson, stafchef van Minister van Buitenlandse Zaken Colin Powell van 2002 tot 2005 in de ‘Los Angeles Times’ in 2005.
“Je hebt een Congres dat is ingestort, je hebt een ingestorte pers. Het leger gaat doen wat de President wil. Hoe breekbaar is democratie in Amerika als er een president kan komen met een agenda die beheerst wordt door een paar sekteleden?” - Seymour Hersh in een toespraak voor studenten in oktober 2006.
“Misschien hebben de mensen die denken dat er daar een samenzwering is gelijk.” – Congreslid Peter DeFazio (D-Ore.), lid van het US House Homeland Security Committee in 2007, nadat hem toegang was geweigerd tot geklassificeerde documenten over hoe de Bush administratie met een volgende terroristische aanval in de VS zal omgaan.
“De wereld wordt geregeerd door heel andere personages dan verondersteld wordt door diegenen die niet achter de coulissen komen.” - Benjamin Disraeli, de oprichter van de Conservative Party en de eerste Premier van Engeland, in zijn roman “Coningsby” in 1844.
“Regeringen regeren niet, maar beheersen slechts de machinerie van de regering, terwijl zij zelf beheerst worden door de verborgen hand.” - Benjamin Disraeli (1804-1881) in zijn boek “Coningsby”.
“Sinds ik de politiek inging, heb ik in mijn rol als leider in vertrouwen de persoonlijke denkbeelden van mannen te horen gekregen. Sommige van de grootste mannen in de Verenigde Staten, in het veld van commercie en productie, zijn ergens bang voor. Ze weten dat er ergens een macht zo georganiseerd is, zo subtiel, zo waakzaam, zo verbonden, zo compleet, zo doordringend, dat zij maar beter kunnen fluisteren als zij er veroordelend over spreken.” Woodrow Wilson, President van Amerika van 1913-1921, in zijn boek “The New Freedom”1913.
“Een super-staat beheerst door internationale bankiers en internationale industrielen die samen handelen om de wereld aan slavernij te onderwerpen voor hun eigen genoegen.” – Republikeins Congreslid Louis T. McFadden in 1913, nadat de Federal Reserve Act aangenomen was.
“Slechts 300 mannen, elk van wie alle andere kent, beheersen het lot van Europa. Zij selecteren hun opvolgers vanuit hun eigen entourage. Deze mannen hebben de middelen tot hun beschikking om een eind te maken aan iedere vorm van Staat die zij onredelijk vinden.” – Toegeschreven aan beroemd Duits politicus Walther Rathenau, in de ‘Wiener Presse’ van december 24, 1921, een half jaar voor hij vermoord werd.
“De echte bedreiging van onze republiek is deze onzichtbare regering die als enorme octopus zijn slijmerige lengte over stad, staat en natie uitspreidt (…) Aan het hoofd van deze octopus staan de Rockefeller Standard Oil belangen en een kleine groep machtige bankiershuizen waar doorgaans als ‘de internationale bankiers’ naar verwezen wordt. De kleine coterie van machtige internationale bankiers leidt feitelijk de Verenigde Staten voor hun eigen zelfzuchtige doelen. Zij beheersen in principe beide politieke partijen.” - John .F. Hylan, Burgemeester van New York in 1922.
“De echte waarheid is, zoals jij en ik weten, dat een financieel element in de grote centra de regering bezit sinds de dagen van Andrew Jackson.” – Amerikaanse President Franklin D. Roosevelt in een brief gedateerd 21 november 1933 aan zijn adviseur Kolonel House. Roosevelt was de enige Amerikaanse president die 3 termijnen diende, van 1933 tot 1945.
“Vijftig mannen hebben Amerika gerund, en dat is een hoog aantal.” – Joseph Kennedy in ‘The New York Times’ van 26 juli. 1936. Joseph Kennedy (1888-1969) was de vader van president John F. Kennedy, Minister van Justitie Robert Kennedy en Senator voor het leven Ted Kennedy.
“De echte heersers in Washington zijn onzichtbaar, en oefenen invloed uit van achter de schermen.”- Felix Frankenfurter, rechter van het Hoog Gerechtshof in 1952.
“De regering van de Westerse naties, hetzij monarchistisch of republikeins, is overgegaan in de onzichtbare handen van een plutocratie, internationaal in macht en bereik. Het was, durf ik te suggereren, deze semi-occulte macht die (…) de Amerikaanse mensenmassa de heksenketel van de Eerste Wereld Oorlog induwde.” - Majoor Generaal JFC Fuller, Brits militair historicus, in 1941.
“Er bestaat in onze wereld vandaag de dag een machtige en gevaarlijke geheime kult. Deze kult wordt gesteund en beschermd door de hoogste regeringsfunctionarissen in de wereld. Het ledenbestand bestaat uit degenen in de machtscentra van de regering, industrie, commercie, financiën, en arbeid. Het manipuleert individuen in het domein van belangrijke publieke invloed – inclusief de academische wereld en de massa media. De Geheime Kult is een globale broederschap van een politieke aristocratie wiens doel is om het politieke beleid van onbekende personen of instanties te bevorderen. Het handelt heimelijk en illegaal.” – Victor Marchetti, employee van de CIA van 1955 tot 1969, in zijn boek “The CIA and the Cult of Intelligence” (1974).
“(De Kennedy) assassinatie heeft aangetoond dat meeste van de grote gebeurtenissen van wereldbelang op meesterlijke wijze zijn gepland en uitgevoerd door een elitaire coterie van ontzettend machtige mensen die niet van een land, een etnische groepering of een buitengewoon belangrijke zakelijke groep zijn. Ze zijn een macht op zichzelf voor wie die anderen werken. Noch is deze machtselite van recente oorsprong. De wortels ervan gaan diep terug in het verleden.” - Kolonel L. Fletcher Prouty (1917-2001), in zijn boek “JFK: The CIA, Vietnam, and the Plot to Assassinate John F. Kennedy”
“Degenen die formeel regeren nemen hun signalen en opdrachten niet van het electoraat als een lichaam, maar van een kleine groep mannen (plus een paar vrouwen) (…) Het bestaat zelfs terwijl dat bestaan hevig ontkend wordt. Het is een van de geheimen van de Amerikaanse sociale rangschikking (…) Een tweede geheim is het feit dat het bestaan van het Establishment – de heersende klasse – niet wordt geacht besproken te worden.” – Arthur S. Miller, professor in de rechten aan de George Washington University.
“De drijfveer van de Rockefellers en hun bondgenoten is om een globale wereld regering te creëren waarin superkapitalisme en Communisme onder hetzelfde vaandel gecombineerd worden, alles onder hun controle (…) Bedoel ik samenzwering? Ja, dat bedoel ik. Ik ben ervan overtuigd dat er een dergelijk plot is, internationaal in omvang, generaties oud in planning, en ongelofelijk kwaadaardig in intentie.” - Democratisch Congreslid Larry P. McDonald in 1976. McDonald zou om het leven komen in 1983, nadat de Russen het Koreaanse passagiersvliegtuig waarin hij zat neerschoot.
“Een immens rijke en machtige republiek is gekidnapt door een kleine kliek van individuen, allen ongekozen en daardoor niet ontvankelijk voor publieke druk.” - Professor Edward Said (1935-2003), die onder meer aan Harvard, Yale en de Colombia University doceerde, in een interview in 2003.
“In 1983/4 waarschuwde ik voor een overname van wereld regeringen die georchestreerd werd door deze mensen. Er was een duidelijk plan om ware democratieën omver te werpen, en geselecteerde leiders werden niet gekozen op basis van karakter maar trouw aan een economisch systeem dat gerund wordt door de elites en gewijd is aan het behouden van hun macht. Het enige wat we nu hebben zijn pseudo-democratieën.” - Dr. Johannes Koeppl, in een interview met Alex Jones in 2003. Koeppl is voormalig Minister van Defensie in Duitsland, en een voormalig NATO functionaris.
“Het was een criminele sociëteit waar ik mee te maken had.” - Dr. Johannes Koeppl in 2003.
“... gesloten ordes en geheime genootschappen, of zij nu religieus of gouvernementeel zijn, zijn de groepen die de meeste moeite hebben zichzelf te hervormen in het aangezicht van mislukking zonder inbreng van buitenaf.” David Kay, Hoofd Wapen Inspecteur tegenover het Amerikaanse Congres op 9 februari 2004. Kay sprak van “geheime genootschappen” in een verklaring over de zoektocht naar massa vernietigingswapens in Irak.
“Een van de manieren – een van de dingen die je zou kunnen zeggen is, het verbazingwekkende is dat we in principe zijn overgenomen door een kult, acht of negen neo-conservatieven die op een of andere manier de regering hebben gegrepen. De vraag waarom en hoe zij dat zo efficiënt deden zal moeten wachten op latere geschiedkundigen en betere documentatie dan we nu hebben, maar ze zijn in staat geweest om de bureaucratie en het Congres, en de pers, met het grootste gemak te overwinnen.” – Onderzoeksjournalist Seymour Hersh (1937), winnaar van de Pulitzer Prijs, over de Neocons in een toespraak in december 2004.
“In de eerste termijn van President Bush werden een aantal van de meest belangrijke beslissingen over het Amerikaanse nationale veiligheid – inclusief vitale besluiten over na-oorlogs Irak – gemaakt door een geheimzinnige, weinig bekende groep samenzweerders (“cabal”). Het bestond uit een kleine groep mensen geleid door Vice President Dick Cheney en Minister van Defensie Donald Rumsfeld (…) Ik geloof dat de besluiten van deze groep soms gemaakt werden met de volle en wetende steun van de president en soms met iets minder. Regelmatig werd toenmalig nationale veiligheidsadviseur Condoleezza Rice simpelweg overweldigd door deze groep.” - Lawrence Wilkerson, stafchef van Minister van Buitenlandse Zaken Colin Powell van 2002 tot 2005 in de ‘Los Angeles Times’ in 2005.
“Je hebt een Congres dat is ingestort, je hebt een ingestorte pers. Het leger gaat doen wat de President wil. Hoe breekbaar is democratie in Amerika als er een president kan komen met een agenda die beheerst wordt door een paar sekteleden?” - Seymour Hersh in een toespraak voor studenten in oktober 2006.
“Misschien hebben de mensen die denken dat er daar een samenzwering is gelijk.” – Congreslid Peter DeFazio (D-Ore.), lid van het US House Homeland Security Committee in 2007, nadat hem toegang was geweigerd tot geklassificeerde documenten over hoe de Bush administratie met een volgende terroristische aanval in de VS zal omgaan.
zaterdag 3 november 2007
Een Terrorist in de Kamer: Farah Karimi
door Mariella Konings
In Nederland zit percentueel gezien een hoog aantal politici in het parlement die buiten Nederland zijn geboren en getogen. Vaak zijn ze repressieve regimes in hun eigenland ontvlucht en worden geloofd en geprezen vanwege het feit dat zij de westerse vrijheid en de kansen die Nederland biedt met beide handen hebben aangegrepen om een beter leven voor zichzelf te maken. Doordat ze zich ontworsteld hebben aan de onderdrukking in hun thuisland weten zij de waarde van vrijheid van meningsuiting en democratie vaak veel beter in te schatten dan zij die in vrijheid geboren worden.
Maar wat nu als vervolgens blijkt dat deze bejubelde politici ooit zelf tot een terroristische organisatie hebben behoord?
Een ingeburgerde politicus die vervolgens een terroristisch verleden bleek te hebben is Farahnaz “Farah” Karimi (1960), de Iranese vluchtelinge die een indrukwekkende carrière maakte in de Nederlandse politiek.
In 1989 arriveerde zij in Nederland. Ze begon, naast functies binnen Vluchtelingenorganisaties en organisaties voor vrouwenrechten, in 1991 voor GroenLinks te werken. In 1997 werd ze partijlid van GroenLinks, en belandde datzelfde jaar nog in de landelijke politiek.
Meer dan 8 jaar lang zat Farah Karimi voor GroenLinks in de Tweede Kamer, en was daarbij de woordvoerster van het buitenlandbeleid van de partij. Ze ontpopte zich als een doortastende politica. Volgens persbureau Novum was Karimi “de afgelopen jaren vaak de eerste Nederlandse politicus die gebieden bezocht waar een crisis was uitgebroken, zoals Kosovo, Albanië, de Palestijnse gebieden, Irak, Iran en Afghanistan.” (1) Ook bezocht Karimi een vluchtelingenkamp in Pakistan vlak na de aanslagen van 9-11, in oktober 2001. (2)
Maar toen werd in 2005 bekend dat zij lid was geweest van de beruchte terreur organisatie MEK. En dat plaatste Farah Karimi opeens in een heel ander daglicht.
De Mujahedeen e-Khalk
In de nacht van 26 juni 2007 werden meer dan 50 benzine stations in Iran in lichterlaaie gezet terwijl politiebureaus en politiewagens aangevallen en in brand gestoken werden tijdens een “spontane volksopstand” tegen het regime in Teheran.
En terwijl het westen de vrijheidsstrijders bejubelde in haar pogingen op te staan tegen het kwaadaardige regime in Iran werd snel duidelijk dat het helemaal geen spontane volksopstand was, maar een gecoördineerde aanval die was georganiseerd door de beruchte Iranese “Mujahedeen e-Khalk” of “MEK”.
Niet alleen is de MEK is een sekte waarvan de leden zijn onderworpen aan hersenspoeling; de groep heeft zich decennia lang gericht zich op het plegen van bomaanslagen op burgers, politici, rechters, politie commissarissen en hoge militairen. Om die reden werd de groep jaren geleden op de Amerikaanse lijst van verboden terreurorganisaties geplaatst. Toch weerhoudt dit de huidige westerse politici niet om de MEK binnen te halen als het nieuwste wapen om het regime van Iran omver te werpen.
De Mujahedeen e-Khalk (MEK), Mujahideen Khalk Organisation (MKO) of de “Volks Mujahedeen” is revolutionaire marxistische groep die in de jaren ’60 werd opgericht door Massoud Rajavi.
De MEK is een marxistische sekte die geleid wordt door het echtpaar Massoud en Maryam Rajavi. Rond Massoud en zijn vrouw Maryam heeft zich een persoonlijkheidscultus ontwikkeld, waarbij Maryam door de leden als een soort profetes wordt vereerd. De leden worden gehersenspoeld en strikt gescheiden gehouden, terwijl de Rajavi’s hun leven dicteren en hun daden beheersen.
Ze volgen zware militaire trainingen in kampen in Irak om de strijd aan te binden tegen de Iraanse regering. Zo hebben ze hun wapens achtereenvolgens op de Shah gericht, vervolgens op de Ayatollahs van Khomeini en nu hebben ze het regime van Ahmedinejad tot doelwit gekozen. Hun doel is om de Iraanse regering omver te werpen en Maryam aan het hoofd van Iran aan te stellen.
Vrij uniek aan de MEK is dat het een sterke feministische inslag heeft. Daardoor oefent de groep een grote aantrekkingskracht uit op meisjes en vrouwen. Het MEK bestaat dan ook voor een groot gedeelte uit vrouwen.
Toen hij Maryam ontmoette, was Massoud Rajavi getrouwd met de dochter van de toenmalige president van Iran, Bani Sadr. (3)
Maar toen hij Maryam zag besloot hij dat zij zijn nieuwe vrouw zou worden. Hij begon zijn ideologieën te doorspekken met feministische gedachtegoeden om Maryam op een voetstuk te plaatsen, en al snel stond zij naast hem en leidden ze samen de MEK.
De organisatie bleef obscuur totdat de opstand tegen het regime van de Shah begon. Op dat moment sloot de MEK zich aan bij de islamitische revolutionairen van ayatollah Khomeini. Ze assassineerden bestuurders en politie en pleegden bomaanslagen. Vervolgens was de MEK betrokken bij de bezetting van de Amerikaanse Ambassade in Teheran, waar ze samen met Khomeini’s revolutionairen een groep Amerikanen 444 dagen gegijzeld hielden. (4)
Nadat de Shah in 1979 was afgezet gaf Khomeini het bevel dat de MEK ontwapend moest worden. De MEK weigerde dit, en opende de aanval op hun voormalige bondgenoten, waarbij ze politici via bomaanslagen tot doelwit maakten. Ze gingen zo ver dat ze zelfs de premier en de president doodden. The Guardian schrijft: “MKO leden hervatten de terreur tactieken die tijdens het tijdperk van de Shah werden uitgevoerd, het assassineren van hogere functionarissen en er dan vandoor scheuren op snelle motoren. De ondergrondse oorlog tegen de regering bereikt een piek in juni 1981, toen een serie bommen in het centrum van Teheran explodeerden tijdens een belangrijkje politieke ontmoeting. De bom doodde 72 mensen, onder wie de president van het opperste gerechtshof Mohammad Behesti, een hogere ambtenaar nauw aan de ayatollah’s verbonden, ministers van de regering, een aantal parlementsleden en ambtenaren. Een maand later werden de president, Mohammad-Ali Rajei, en de minister president, Javad Bahonar gedood in een bomaanslag.” (5)
Khomeini gaf vervolgens het startsein om de MEK met wortel en tak uit te roeien. Duizenden leden werden gearresteerd en gemarteld in de beruchte Evin gevangenis, terwijl Massoud Rajavi in vermomming naar Frankrijk vluchtte. Daar richtte hij de ‘Nationale Raad van Verzet in Iran’ op (National Council of Resistance in Iran), en dit zou uitgroeien tot de “politieke tak” van de MEK.
In Frankrijk leerde de MEK de waarde van de westerse media. De National Council of Resistance in Iran begon al snel te functioneren als een gelikt propaganda apparaat wat een niet onaanzienlijk deel van hun campagnes oriënteerde op het presenteren van gladde boodschappen over ‘seculiere democratie’ en ‘gelijke rechten voor vrouwen’ aan westerse politici en de westerse media. Ondertussen was de National Council of Resistance in Iran steeds meer een platform van de persoonlijkheidscultus rondom Maryam Rajavi, die sindsdien steevast de “Gekozen President” van Iran wordt genoemd.
Maar Frankrijk daalde in 1986 neer op de MEK in hun land; de autoriteiten sloten het hoofdkwartier en gooide Massoud Rajavi het land uit. Hij vluchtte vervolgens naar Saddam Hussein in Irak.
Op dat moment was Saddam de aartsvijand van Iran; beiden waren in een langdurige loopgravenoorlog verwikkeld waarbij ze elkaar bestookten met gifgas en waarin meer dan een miljoen soldaten in Iran alleen sneuvelden.
Saddam nam Rajavi onder zijn vleugel en liet de MEK toe in Irak. Hij begon ze te financieren en bewapenen, en liet hen militaire kampen opzetten nabij de grens met Iran. Van hieruit lanceerde de MEK aanvallen op Iran, en voorzag Saddam tegelijkertijd van inlichtingen over zijn vijand. Ze doneerden manschappen die naast het Irakese leger meevochten, terwijl Massoud Rajavi voor Saddam doelen in Iran aanwees om te bombarderen.
Zelfs nadat de oorlog tussen Iran en Irak in 1988 afgelopen was door middel van een wapenstilstand, gaf de MEK in Irak de aanvallen op Iran niet op. Onmiddellijk nadat beide zijden de wapens hadden neergelegd organiseerde Rajavi een enorm offensief over de grens om Iraanse doelen aan te vallen. Hierop lieten de Iranese autoriteiten de Revolutionaire Garde keihard neerdalen op de MEK, waarbij ze massaal werden afgeslacht.
De MEK in Irak hielp Saddam ook om de Irakese bevolking te onderdrukken. Tijdens de enorme volksopstanden van de Koerden en de Sjiieten in 1991 assisteerde de MEK Saddam’s troepen om de opstanden bruut neer te slaan. Wederom vestigden ze hiermee hun reputatie als slachters. Hun aandeel voor de massaslachting van de Koerden en de Sjiieten maakte de MEK de meest gehate ‘politieke’ groep van Irak.
Ook tijdens de jaren ’90 gingen de MEK vanuit Irak onvervaard door met de aanvallen op Iranese doelen: in 1982 viel de MEK 13 Iranese ambassades rond de wereld aan, en in 1994 bliezen zij Iranese olie faciliteiten en het belangrijke heiligdom, de Mahsad Schrijn, op in een serie bomaanslagen. In 1999 vermoordden zij de Chef Staf van de Iranese strijdkrachten, terwijl zij in 2000 en 2001 een aantal mortiergranaten afvuurden op Iranese regeringsgebouwen en een moordaanslag plaagden op een hoge militaire commandant. (4)
Het is grotendeels vanwege deze aanslagen op het Iraanse regime dat de MEK op de lijst van verboden buitenlandse terreurorganisaties van het Amerikaanse Ministerie van Buitenlandse Zaken werd geplaatst. Hun bankrekeningen werden bevroren, wat altijd een teken is dat het de Amerikanen ernst is.
Maar toen, opeens, begon de MEK steun te krijgen vanuit onverwachte hoek terwijl steeds meer Britse en Amerikaanse politici hen opeens begonnen te steunen. Zo ondertekenden bijvoorbeeld 150 leden van het Amerikaanse Huis van Afgevaardigden in oktober 2000, en opnieuw in november 2002, een verklaring waarin de MEK gesteund werd. Ze noemden de terreur organisatie een “legitieme verzetsbeweging” en een “grote speler” in de strijd tegen het terrorisme. (4)
Op 15 januari 2003 plaatste de MEK zelf een advertentie in de New York Times, die een hele pagina besloeg. Daarin pochte de organisatie onder meer over de steun die zij van de 150 Amerikaanse Congresleden had ontvangen. (3)
Het feit dat een verboden buitenlandse terreurorganisatie een paginagrote advertentie in de grootste krant van de VS had laten plaatsen zorgde voor verwarring in de VS. Een woordvoerder van de FBI zei tegen Insight Magazine dat het “onduidelijk” was of het verboden was voor terroristische organisaties om te adverteren in kranten, en dat het “onduidelijk” was of de New York Times de wet had overtreden door geld van een terreurgroep te accepteren op het moment dat de bankrekeningen van de organisatie op bevel van de regering bevroren waren. (3)
Ondertussen werkten bepaalde politici in 2002 koortsachtig om de MEK te accommoderen. Afgevaardigde Sam Brownback (R-Kansas) ontwierp een wet om “oppositie groepen” als de MEK met $50 miljoen te financieren om het Iranese regime omver te werpen. Tom Tancredo (R-Colo.) merkte over zijn lofuitingen op de MEK op: “Ik bestrijd niet dat de geschiedenis van de [MEK] niet die van de Padvinders is.” (3) Afgevaardigde Sheila Lee Jackson (R-Tx.) zei: “Degenen die bereid zijn om naar de frontlinie van de democratie te gaan moeten niet worden aangevallen omdat ze terrorist zijn of omdat ze een regering willen ondermijnen, maar ze moeten gerespecteerd worden als (mensen) die in het diepst van hun hart geloven dat vrijheid soms belangrijker is dan veel andere dingen.” (4)
En toen, in maart 2003, leidden de Amerikanen de invasie van Irak. De MEK verloor de bescherming en steun van Saddam Hussein en Massoud Rajavi verdween. Er is sindsdien niets meer van hem vernomen.
Nadat Saddam zijn macht had verloren en Massoud spoorloos was verdwenen zag het er voor Maryam slecht uit. Op 17 juni 2003 deed de Franse politie een grote inval in het politieke hoofdkwartier van de MEK in Auvers-sur-Oise, en arresteerde Maryam Rajavi en 160 van haar aanhangers. De Fransen vermoedden dat de MEK hun militante hoofdkwartier ook naar Frankrijk wilde verplaatsen, om zo een basis te hebben om binnen Europa aanslagen te plegen op Iraanse doelen.
Onmiddellijk organiseerden MEK leden in Frankrijk, Engeland en Nederland demonstraties bij de Franse ambassades waar ze uit protest hun oogleden en monden dichtnaaiden. Bovendien staken 9 leden zichzelf in brand.
Desondanks leek de MEK definitief uitgerangeerd; Massoud was verdwenen en Maryam en haar harde kern waren gearresteerd. Zowel Iran als Irak was hevig geïnteresseerd om de MEK te berechten voor hun terreuraanslagen. Maar terwijl journalisten, terreur analysten en politieke experts het erover eens waren dat de MEK geen enkele rol van belang meer zou spelen, kreeg de VS steeds hevige interesse in de Iraanse inlichtingen die de MEK hen zou kunnen geven.
Reza Aslan, in een column in de Los Angeles Times: “Na de V.S. geleide invasie van Irak werden leden van de MEK verzameld en vastgezet door het Amerikaanse leger. De Iraniërs, gretig om hen in handen te krijgen, gingen overleg aan met Amerikaanse functionarissen om een gevangenenruil te bewerkstelligen, en boden Taliban en al Qaeda strijders die ze gevangen hadden aan in ruil voor leden van de MEK. De Irakis, die de groep veroordeeld wilde zien vanwege de rol in de massaslachting van de Sjiieten en Koerden na de Golf Oorlog, ondersteunden het overleg. Echter, voordat de gesprekken een conclusie bereikten, was er op onverklaarbare wijze een beschermde status aan de MEK verleend onder de Conventie van Genève.” (6)
Opeens begon de MEK in het westen aan politiek belang te winnen. Hun politieke tak in Frankrijk, de National Council of Resistance in Iran, begon wederom aan een marketing campagne voor de westerse media om zichzelf in een fraai daglicht te plaatsen. De MEK was heel bewust geworden hoe belangrijk het beeld was dat het westen van hen had. Ze bombardeerden de westerse media nu dus met boodschappen over seculiere democratie en bevrijding en verzetstrijders en vrouwenrechten. De hoofdboodschap is de omverwerping van het “kwaadaardige” Iranese regime waarna Maryam Rajavi het land zal leiden tot de “vrije verkiezingen”. (7)
De boodschap viel in goede aarde. Generaal Ray Odierno van de 4e Infanterie Divisie, die was aangesteld om de onderhandelingen over de overhandiging van de MEK in Irak te leiden, eiste dat de terroristische status van de Mek werd ingetrokken omdat de groep “toegewijd is aan democratie in Iran.” (7)
En ook in Engeland vond de MEK hooggeplaatste vrienden. In april 2005 werd er een advertentie geplaatst door sympathisanten van de MEK die vonden dat de terreurgroep gelegitimeerd moet worden. Behalve aanbevelingen van diverse mensenrechtenactivisten bevatte de advertentie ook steunbetuigingen van Britse politici als Lord Corbett en Lord Alton. (8)
Terwijl Britse Minister van Buitenlandse Zaken Jack Straw hen een “akelige terroristische organisatie” noemde, waarvan het Britse politici verboden was om ermee in contact te staan, en de zeer gerespecteerde mensenrechtenorganisatie Human Rights Watch een rapport uitbracht waarin verklaringen stonden van voormalige leden over systematische mishandeling, martelingen en sterfgevallen tijdens verhoren door de MEK, deed Lord Corbett het rapport van Human Rights Watch af door te zeggen: “Alle mensen die ze hebben geïnterviewd zijn agenten van de Iranese inlichtingendiensten.” (8)
Nu Iran de nieuwe boeman van de wereld is zien sommige westerse politici de MEK er opeens als een waardevolle bron van informatie over Iran. Naar verluidt verwachten de Amerikanen veel van de inlichtingen die MEK hen kan geven over Iran. In 2007 schreef ex-CIA agent Robert Baer een artikel voor Time Magazine, waarin hij naar de Neocons, en in het bijzonder Elliott Abrams, wees als de bron voor het gebruik van terreurgroepen als de MEK om het regime in Teheran te ondermijnen.
Baer: “Ik kreeg niet lang na de invasie zelfs een telefoontje van een neo-com [sic] die vroeg of ik naar Irak wilde gaan om me met de Mujahedeen-e-Khlaq [sic] bezig te houden, een Iranese dissidentengroep op de terreur lijst van het Ministerie van Buitenlandse Zaken. De missie was zogenaamd om inlichtingen te vergaren over Iranese nucleaire faciliteiten.” Baer voegt eraan toe: “Ik sloeg het af, en weet niet hoe het van daar af is gegaan.” (9)
Farah Karimi
Ondertussen zat in Nederland Farah Karimi in de Tweede Kamer. Voor de Iraanse vluchtelinge is het brengen van vrijheid, openheid en democratie in Iran een belangrijke taak in haar leven. Tijdens haar politieke carrière in Nederland heeft ze zich altijd met de Iranese zaak beziggehouden.
Het meest opmerkelijke wapenfeit van Karimi is om via de Nederlandse regering een televisiezender voor Iran op te richten die de bevolking met “kritische” berichtgeving zou informeren. Volgens Karimi is een vrije pers een van de belangrijkste manieren om een volk te bevrijden van een repressief regime.
Dat de Nederlandse regering bereid was om een zendstation te financieren dat op een ander land gericht was, mag op zijn minst opmerkelijk genoemd worden. Op 27 december 2004 schrijft Safa Haeri van IPS: “In een verrassende wending heeft het Nederlandse parlement verleden week een budget van 15 miljoen Euro (20 miljoen Amerikaanse Dollars) goedgekeurd om een nieuwe televisiedienst in Farsi te maken.” (10)
Farah Karimi verklaarde trots dat de zender ‘voor en door Iraniërs’ zou zijn, en dat het opgericht werd om “de leegte van de vrije pers in Iran” op te vullen. (10)
Tegen de BBC verklaarde Karimi dat de nieuwe zender volkomen onafhankelijk zou zijn van de regering en dat, “Net als bij de BBC,” het geld ervoor van belastingbetalers zou komen. “Het project is niet politiek, maar meer gericht op mensenrechten, vrijheid en democratie.” (10)
Hoewel het Ministerie van Buitenlandse Zaken ernstig bezwaar had gemaakt tegen dit hoogst ongebruikelijke wetsvoorstel, werd het toch door de Kamer aangenomen. Iran reageerde argwanend. De Iran Press Service meldt: “Dit is de eerste keer dat een lid van de Europese Unie Iranese dissidenten voorziet van een dergelijk invloedrijk massamedium.” (10)
Alhoewel Karimi de eer voor het voorstel kreeg toegedicht, was het niet haar idee geweest. Vrij Nederland meldt: “Karimi (zelf oorspronkelijk uit Iran) kreeg van een groep voormalige landgenoten het plan voorgelegd.” (11)
Tevens had Karimi het plan van haar voormalige landgenoten niet uitgewerkt met een partijlid, maar met een ideologische opponent; de rechtse Hans van Baalen. Harm Botje en Joël Broekaert schrijven in Vrij Nederland: “Het was een opmerkelijke combinatie: Hans van Baalen (VVD) en Farah Karimi (GroenLinks) die in 2004 samen optrokken. Vaak hadden de twee parlementariërs hoogoplopende meningsverschillen, maar op het onderwerp persvrijheid in Iran vonden ze elkaar.” (11)
Minister Bot besloot echter dat het tv-station een radiozender moest worden, wat hem van Karimi het verwijt van “zwakke knieën” opleverde, en vervolgens werd de resolutie unaniem aangenomen. Er werd 50 miljoen Euro uitgetrokken worden om de zender 2 jaar lang te steunen. De actie schoot de Iranese autoriteiten in het verkeerde keelgat, vooral toen bleek dat een deel van het geld voor de zender van de Amerikaanse organisatie ‘Freedom House’ zou komen, een organisatie die in Iran te boek staat als verbeten op het omverwerpen van het regime. (11)
Het initiatief werd nog kwalijker in de ogen van Iran nadat ook de VS ook had besloten 75 miljoen uit te trekken voor “democratiseringsprojecten” in Iran. Vrij Nederland: “Wat niet echt hielp, was dat de Amerikanen in Dubai onder valse voorwendselen een bijeenkomst organiseerden. Tegen de ingevlogen Iraniërs was gezegd dat niet de Amerikanen, maar de Verenigde Naties de organisatoren waren. De cursisten kregen onder meer voorlichting over de manier waarop in Servië een volksopstand tegen Slobodan Milosevic was georganiseerd. De boodschap was duidelijk: de Iraniërs moesten een netwerk van activisten opzetten die het volk klaar moesten stomen voor de omverwerping van het regime.” (11)
Teheran kreeg het idee dat nederland en de VS onder één hoedje speelden. Vrij Nederland: “De Iranese overheid gooide de afgelopen maanden alles op één hoop. Nederland én Amerika zouden aan een groot complot werken.” Als gevolg van deze gezagsondermijnende ontwikkelingen vanuit het buitenland stelde de Iraanse autoriteiten een klopjacht in op mensen die in verband gebracht konden worden met de Amerikaanse en Nederlandse ‘hulp’. Mensenrechtenactivisten die niets van doen hadden met de initiatieven werden gearresteerd, kantoren gesloten, en bankrekeningen bevroren. Arrestanten werden intensief ondervraagd over hun verbanden met Hivos, de Nederlandse organisatie die onder meer Rooz financierde. (11)
Activisten in Iran klaagden dat de hulp een averechts effect had en zelfs regelrecht gevaarlijk voor hen was. Desondanks besloot de Nederlandse regering in 2007 om nog een 15 miljoen euro in de ‘onafhankelijke media’ te steken die op Iran wordt afgevuurd.
Een paar maanden nadat Karimi’s initiatief voor een kritische zender was aangenomen werd ze aangehouden op een vliegveld in Teheran. Daar werd ze in de nacht van 9 mei 2005 het slachtoffer van “bedreiging en intimidatie” door de militaire autoriteiten. (12)
De militairen zonderden haar af en kopieerden de gegevens uit Karimi’s agenda. (2) (12) (13)
Het bleek dat Karimi in Iran tegenstanders van het regime had bezocht. Ze was 10 dagen in Iran geweest en had daar, volgens De Telegraaf, gesprekken gevoerd met opponenten van het Iranese regime, mensenrechten activisten en hervormingsgezinde parlementariërs. Volgens Karimi was het Ministerie van Informatie van haar bezoek op de hoogte. (14) Maar op het moment dat zij Iran wilde verlaten, werd zij afgezonderd, bedreigd en haar aantekeningen en agenda afgenomen. “Dit is onacceptabel. Zo gaat Iran dus met Nederlandse parlementariërs om.” (14) Karimi maakte zich bovendien ernstig zorgen over de tegenstanders van het regime die zij ontmoet had omdat hun gegevens in haar agenda hadden gestaan. Ze vreesde dat ze gearresteerd zouden worden.
Karimi verklaarde bij terugkomst buitengewoon woedend te zijn over de “schandalige en onbeschofte behandeling” op het vliegveld: “Mijn behandeling was buitengewoon intimiderend (…) Als de autoriteiten een Nederlandse parlementariër al zo behandelen, wat zullen ze dan wel niet doen met de Iraniërs zelf? Ik ben er kapot van.” (14)
Femke Halsema was ook woedend. Op hoge poten verklaarde ze: “... dat bedreiging en intimidatie van een Nederlands staatsburger door buitenlandse autoriteiten niet te accepteren is,” en stond erop dat de Iranese regering ter verantwoording werd geroepen. (12) Halsema eiste dat “Een harde reactie van de Nederlandse regering kan niet uitblijven.” (15)
Volgens Hans van Baalen, VVD Kamerlid, die de behandeling van Karimi “onaanvaardbaar en veelzeggend” vond, moest Minister van Buitenlandse Zaken Bot de intimidatie “op onverbloemde wijze hard afkeuren.” Hij prees Karimi om haar moedigheid. (15)
Halsema zag de behandeling van Karimi als gevolg van het feit dat zij de nieuwszender had opgericht, en beschouwde dat dan ook als een belediging van de Nederlandse regering: “Het initiatief om een satellietzender op Iran te richten is door de Tweede Kamer unaniem omarmd. Door de initiatiefnemer te intimideren, tracht men druk uit te oefenen op de vrije parlementaire besluitvorming in Nederland en dat kan het parlement niet accepteren.” (15)
De Iranese Ambassadeur werd bij de regering op het matje geroepen.
Ondertussen liet Hamid Reza Asefi, woordvoerder van het Iraanse Ministerie van Buitenlandse Zaken, echter fijntjes weten dat deze “Nederlandse staatsburger” niet als zodanig herkenbaar was geweest. Karimi was op de luchthaven aangehouden terwijl zij met haar Iraanse paspoort reisde: “Juffrouw Karimi is naar het land gekomen met een Iraans paspoort en net als alle reizigers moest zij door de beveiliging op het vliegveld.” (13) Karimi was dus voor de Iraanse autoriteiten niet herkenbaar geweest als Nederlands staatsburger, laat staan als Nederlands politicus met diplomatieke onschendbaarheid. Vanwege haar eigen verdachte gedragingen had Karimi dus de opponenten van het regime, wiens gegevens door de autoriteiten waren gekopieerd, blootgesteld aan gevaar.
Ook met de mate van intimidatie en bedreiging bleek het mee te vallen. Karimi was niet beledigd, bedreigd, uitgescholden, geslagen of verkracht: “Ze maakten me duidelijk dat ze niet blij zijn met mijn initiatief voor een satellietzender gericht op Iran. Ze zeiden dat Iran rust nodig heeft en geen onruststokers. Als ik verder zou gaan met de zender, kan ik bij een volgend bezoek alleen nog mijn familie spreken, was de boodschap. Ze bleven vriendelijk maar waren duidelijk en bedreigend in bedekte termen.” (14)
Enigszins in verlegenheid gebracht door een storm in een glas water nam Buitenlandse Zaken gepaste afstand van het drama. Woordvoerder Bart Jochems verklaarde: “We moeten eerst weten wat er gebeurd is. Als bedreigingen hebben plaatsvonden had dat niet mogen gebeuren. Maar als dit een gewone veiligheidscontrole op een vliegveld was, wel, dat gebeurt in heel veel landen.” (13)
Enkele dagen na het incident op het vliegveld in Teheran kwam Farah Karimi met een heel opmerkelijke onthulling. Ze openbaarde dat zij vier jaar lang lid was geweest van de MEK. Zij had een hoge positie in de organisatie gehad, en werkte zelfs een poos op het MEK hoofdkwartier in Frankrijk.
Zoveel werd duidelijk toen zij op 19 mei 2005 haar autobiografie “Het geheim van het vuur” op de markt bracht (ISBN 9069746379). Hierin beschreef Karimi onder meer hoe zij van 1982 tot 1986 lid was geweest van de MEK.
Direct na deze onthulling prees Groen Links fractievoorzitter Femke Halsema de openheid en moed van Karimi over haar verlangen het Nederlandse volk te informeren over haar verleden bij de terroristische MEK. Ze wees er daarbij nadrukkelijk erop dat de MEK niet als terreurorganisatie te boek stond toen Karimi lid was. (16)
Door de onthulling dat ze een paar jaar bij de MEK had gezeten kwam Karimi’s opmerkelijke politieke carrière in Nederland opeens in een radicaal ander daglicht te staan. Merkwaardig genoeg veroorzaakte dit feit amper commotie: Karimi’s lidmaatschap van de terroristische organisatie werd vervolgens gewoon op haar webpagina van de Tweede Kamer vermeld. (2) En daarmee was de kous af.
Desondanks bevatte de openbaringen onthullende details, met potentieel ernstige gevolgen. Zo was Karimi betrokken bij het vervaardigen van valse verklaringen om asiel te krijgen. Judith Neurink in Trouw: “Karimi heeft als lid van een radicale Iranese verzetsgroep in de jaren tachtig vluchtverhalen verzonnen om andere leden in Frankrijk aan asiel te helpen. (…) Op het hoofdkwartier in Parijs stelde ze in 1985/1986 zeker 150 vluchtverhalen samen door bestaande informatie te combineren.” (17)
Daarnaast bleek ze op onterechte gronden als politiek vluchtelinge te zijn geaccepteerd. Judith Neurink in Trouw: “Karimi kreeg in 1984 op basis van een deels vals vluchtverhaal inDuitsland asiel.” (17) Op basis van valse verklaringen had zij ook in Nederland een A-status toegewezen gekregen, wat in zou houden dat zij haar politieke zetel op zou moeten geven.
Als bevlogen tegenstander van het regime in Iran had Karimi in Nederland jarenlang voor allerlei vluchtelingenorganisaties gewerkt. Dat bleek ook het werkterrein van de MEK in Nederland. De MEK scheen bovendien onder de Iranese asielzoekers in Nederland het gerucht te verspreiden dat Karimi hen bij aankomst aan een verblijfsvergunning zou helpen. Neurink: “De Moedjahidien Khalk is ondanks het etiket 'terreurgroep' nog steeds actief in Nederland, en rekruteert al jaren nieuwe leden onder asielzoekers. De inlichtingendienst AIVD vertelde Karimi in 2002 dat dit gebeurde door aspirant-leden te vertellen dat de organisatie hen via het Kamerlid Karimi aan een status helpt. ‘De Moedjahidien hebben mijdaar nooit over benaderd’, zegt Karimi desgevraagd. ‘En nee, ik heb daarover geen contact met ze opgenomen. Dat zou niets uithalen. Ze misbruiken alles in deze wereld.’” (17)
Ook had Karimi, die in 1983 in Duitsland arriveerde en daar de status als politiek vluchtelinge kreeg, voor de terreurgroep fondsen geworven. Neurink: “Ze zamelde op straat in Duitsland geld in, waarvan ze wist dat het niet naar slachtoffers van het Iranese regime ging, maar naar wapens voor de verzetsgroep.” (17)
Daarna dook ze in Frankrijk op, en werkte daar op het MEK hoofdkwartier aan het vervalsen van verklaringen voor Iranese asielzoekers. Naar eigen zeggen brak zij met de organisatie in 1986, maar 1986 was toevallig ook het jaar dat de Franse regering in een politieactie met veel machtsvertoon het Franse hoofdkwartier van de MEK sloot en Massoud Rajavi het land uitgooide.
De vraag was dan ook terecht of Farah Karimi wel echt met de MEK had gebroken, of dat zij haar hoge machtspositie binnen de Nederlandse politiek misbruikte om het doel van de MEK te bevorderen. De doelen waaraan zij werkte nadat zij de MEK had verlaten zijn de exacte doelen van de MEK; het vervangen van het regime in Iran, en het brengen van vrouwenrechten en ‘seculiere democratie’.
In 2006 besloot Farah Karimi de Nederlandse politiek achter zich te laten voor een hogere functie. Karimi trad in dienst van de VN en werd een hogere adviseur van het UNDP project SEAL, dat een wetgeving voor Afghanistan probeert te maken.
Daarnaast ging zij een bijdrage leveren aan de Iranese media organisatie Rooz, gesitueerd in Frankrijk. Rooz wordt gesubsidieerd door de Nederlandse liefdadigheidsinstelling Hivos.
In 2007 interviewde Rooz haar, en vroeg hoe het was om als Iranese vrouw in Nederland een politieke carrière te doorlopen. Farah Karimi wees erop hoe makkelijk het in feite was geweest: “Ik vond mijn weg in het parlement slechts 9 jaar nadat ik naar dit land was gekomen als een politiek vluchteling die ook geen Hollands sprak. Ik leerde de taal na aankomst in 1989 en studeerde internationale betrekkingen. Ik begon met de Hollandse Groene Partij te werken in 1991. In 1994 begon ik voor een NGO te werken die zich bezighield met de rechten van buitenlandse vrouwen en beheerde een project voor hen. Uiteindelijk werd ik in 1997 lid van de Groene Partij en kreeg direct promotie naar de raad van bestuur van de partij. In datzelfde jaar werd ik in het parlement gekozen.” (18)
Karimi roemde tegenover Rooz de openheid van het Nederlandse politieke systeem: “Iemand kan na slechts 5 jaar een burger worden.” Rooz voegt daaraan toe: “En zo gekwalificeerd om in het parlement te dienen.” (18)
Bronnen:
(1) “GroenLinks-Kamerlid Farah Karimi niet herkiesbaar”, Novum, 9 juli 2006,
http://www.nieuws.nl/253741
(2) “Drs. F. Karimi”,
http://www.parlement.com/9291000/biof/02255
(3) “‘Gray Lady’ runs ad for terrorists”, Kenneth R. Timmerman, WorldNet Daily, 24 Jan. 03, http://www.worldnetdaily.com/news/printer-friendly.asp?ARTICLE_ID=30657
(4) “Don’t Confuse This Group with Freedom Fighters”, Tom Knowlton, Dec. 11, 2002, http://www.sftt.org/dwa/2002/12/11/2.html
(5) “Friends in high places”, The Guardian, July 15, 2003,
http://www.guardian.co.uk/iran/story/0,12858,998656,00.html
(6) “A Cult Is Trying to Hijack Our Iran Policy”, Reza Aslan, LA Times, Dec. 10, 2004, http://fairuse.1accesshost.com/news2/latimes439.htm
(7) “The Cult of Rajavi”, Elizabeth Rubin, The New York Times, July 13, 2003, http://www.nytimes.com/2003/07/13/magazine/13MUJAHADEEN.html?position=&ei=5007&en=6b6a11b0fdb450b1&ex=1373428800&ad
(8) “US-Protected ‘Tank Girl’ Army Accused Of Torture”, David Leigh, The Guardian, May 30, 2005, http://www.guardian.co.uk/usa/story/0,12271,1495712,00.html
http://www.rense.com/general65/cef.htm
(9) “More Bad Intelligence on Iran and Iraq”, Robert Baer, May 24, 2007, Time,
http://www.time.com/time/world/article/0,8599,1624993,00.html
(10) “Iranians to have a television from Holland”, Safa Haeri, IPS, 27 december 2004,
http://www.iran-press-service.com/ips/articles-2004/december/television_271204.shtml
(11) “Nederlandse steun mediaprojecten in Iran gaat door”, Harm Ede Botje & Joël Broekaert, Vrij Nederland, 7 juli 2007,
http://www.vn.nl/Buitenland/ArtikelBuitenland/NederlandseSteunMediaprojectenInIranGaatDoor.htm
(12) “GroenLinks hevig geschrokken over bedreiging Farah Karimi in Iran”, Femke Halsema, GroenLinks, 10 mei 2005, http://www.nieuwsbank.nl/inp/2005/05/10/R301.htm
(13) “Iran plays down Dutch row over alledged mistreatment of lawmaker Farah Karimi”, 16 mei 2005, http://www.payvand.com/news/05/may/1115.html
(14) “Militairen bedreigen Kamerlid Karimi in Iran”, De Telegraaf, 10 mei 2005, http://www.prime95.nl/Persian/Iran%20NL/kamerlid%20karimi.htm
(15) “VVD en GroenLinks eisen actie Bot tegen Iran”, De Telegraaf, 10 mei 2005, http://www.prime95.nl/Persian/Iran%20NL/kamerlid%20karimi.htm
(16) “‘Lidmaatschap kamerlid terroristische organisatie’”,
http://intel.web-log.nl/intel/2005/06/_lidmaatschap_k.html
(17) “Groenlinks kamerlid heeft bedenkelijk verleden”, Judith Neurink, Trouw,
http://johandewitt.web-log.nl/johandewitt/2005/05/groenlinks_kame.html
(18) “Interview With Farah Karimi”, Sepideh Abdi, Rooz, 01-09 2007, http://www.roozonline.com/english/archives/2007/01/interview_with_farah_karimi.html
In Nederland zit percentueel gezien een hoog aantal politici in het parlement die buiten Nederland zijn geboren en getogen. Vaak zijn ze repressieve regimes in hun eigenland ontvlucht en worden geloofd en geprezen vanwege het feit dat zij de westerse vrijheid en de kansen die Nederland biedt met beide handen hebben aangegrepen om een beter leven voor zichzelf te maken. Doordat ze zich ontworsteld hebben aan de onderdrukking in hun thuisland weten zij de waarde van vrijheid van meningsuiting en democratie vaak veel beter in te schatten dan zij die in vrijheid geboren worden.
Maar wat nu als vervolgens blijkt dat deze bejubelde politici ooit zelf tot een terroristische organisatie hebben behoord?
Een ingeburgerde politicus die vervolgens een terroristisch verleden bleek te hebben is Farahnaz “Farah” Karimi (1960), de Iranese vluchtelinge die een indrukwekkende carrière maakte in de Nederlandse politiek.
In 1989 arriveerde zij in Nederland. Ze begon, naast functies binnen Vluchtelingenorganisaties en organisaties voor vrouwenrechten, in 1991 voor GroenLinks te werken. In 1997 werd ze partijlid van GroenLinks, en belandde datzelfde jaar nog in de landelijke politiek.
Meer dan 8 jaar lang zat Farah Karimi voor GroenLinks in de Tweede Kamer, en was daarbij de woordvoerster van het buitenlandbeleid van de partij. Ze ontpopte zich als een doortastende politica. Volgens persbureau Novum was Karimi “de afgelopen jaren vaak de eerste Nederlandse politicus die gebieden bezocht waar een crisis was uitgebroken, zoals Kosovo, Albanië, de Palestijnse gebieden, Irak, Iran en Afghanistan.” (1) Ook bezocht Karimi een vluchtelingenkamp in Pakistan vlak na de aanslagen van 9-11, in oktober 2001. (2)
Maar toen werd in 2005 bekend dat zij lid was geweest van de beruchte terreur organisatie MEK. En dat plaatste Farah Karimi opeens in een heel ander daglicht.
De Mujahedeen e-Khalk
In de nacht van 26 juni 2007 werden meer dan 50 benzine stations in Iran in lichterlaaie gezet terwijl politiebureaus en politiewagens aangevallen en in brand gestoken werden tijdens een “spontane volksopstand” tegen het regime in Teheran.
En terwijl het westen de vrijheidsstrijders bejubelde in haar pogingen op te staan tegen het kwaadaardige regime in Iran werd snel duidelijk dat het helemaal geen spontane volksopstand was, maar een gecoördineerde aanval die was georganiseerd door de beruchte Iranese “Mujahedeen e-Khalk” of “MEK”.
Niet alleen is de MEK is een sekte waarvan de leden zijn onderworpen aan hersenspoeling; de groep heeft zich decennia lang gericht zich op het plegen van bomaanslagen op burgers, politici, rechters, politie commissarissen en hoge militairen. Om die reden werd de groep jaren geleden op de Amerikaanse lijst van verboden terreurorganisaties geplaatst. Toch weerhoudt dit de huidige westerse politici niet om de MEK binnen te halen als het nieuwste wapen om het regime van Iran omver te werpen.
De Mujahedeen e-Khalk (MEK), Mujahideen Khalk Organisation (MKO) of de “Volks Mujahedeen” is revolutionaire marxistische groep die in de jaren ’60 werd opgericht door Massoud Rajavi.
De MEK is een marxistische sekte die geleid wordt door het echtpaar Massoud en Maryam Rajavi. Rond Massoud en zijn vrouw Maryam heeft zich een persoonlijkheidscultus ontwikkeld, waarbij Maryam door de leden als een soort profetes wordt vereerd. De leden worden gehersenspoeld en strikt gescheiden gehouden, terwijl de Rajavi’s hun leven dicteren en hun daden beheersen.
Ze volgen zware militaire trainingen in kampen in Irak om de strijd aan te binden tegen de Iraanse regering. Zo hebben ze hun wapens achtereenvolgens op de Shah gericht, vervolgens op de Ayatollahs van Khomeini en nu hebben ze het regime van Ahmedinejad tot doelwit gekozen. Hun doel is om de Iraanse regering omver te werpen en Maryam aan het hoofd van Iran aan te stellen.
Vrij uniek aan de MEK is dat het een sterke feministische inslag heeft. Daardoor oefent de groep een grote aantrekkingskracht uit op meisjes en vrouwen. Het MEK bestaat dan ook voor een groot gedeelte uit vrouwen.
Toen hij Maryam ontmoette, was Massoud Rajavi getrouwd met de dochter van de toenmalige president van Iran, Bani Sadr. (3)
Maar toen hij Maryam zag besloot hij dat zij zijn nieuwe vrouw zou worden. Hij begon zijn ideologieën te doorspekken met feministische gedachtegoeden om Maryam op een voetstuk te plaatsen, en al snel stond zij naast hem en leidden ze samen de MEK.
De organisatie bleef obscuur totdat de opstand tegen het regime van de Shah begon. Op dat moment sloot de MEK zich aan bij de islamitische revolutionairen van ayatollah Khomeini. Ze assassineerden bestuurders en politie en pleegden bomaanslagen. Vervolgens was de MEK betrokken bij de bezetting van de Amerikaanse Ambassade in Teheran, waar ze samen met Khomeini’s revolutionairen een groep Amerikanen 444 dagen gegijzeld hielden. (4)
Nadat de Shah in 1979 was afgezet gaf Khomeini het bevel dat de MEK ontwapend moest worden. De MEK weigerde dit, en opende de aanval op hun voormalige bondgenoten, waarbij ze politici via bomaanslagen tot doelwit maakten. Ze gingen zo ver dat ze zelfs de premier en de president doodden. The Guardian schrijft: “MKO leden hervatten de terreur tactieken die tijdens het tijdperk van de Shah werden uitgevoerd, het assassineren van hogere functionarissen en er dan vandoor scheuren op snelle motoren. De ondergrondse oorlog tegen de regering bereikt een piek in juni 1981, toen een serie bommen in het centrum van Teheran explodeerden tijdens een belangrijkje politieke ontmoeting. De bom doodde 72 mensen, onder wie de president van het opperste gerechtshof Mohammad Behesti, een hogere ambtenaar nauw aan de ayatollah’s verbonden, ministers van de regering, een aantal parlementsleden en ambtenaren. Een maand later werden de president, Mohammad-Ali Rajei, en de minister president, Javad Bahonar gedood in een bomaanslag.” (5)
Khomeini gaf vervolgens het startsein om de MEK met wortel en tak uit te roeien. Duizenden leden werden gearresteerd en gemarteld in de beruchte Evin gevangenis, terwijl Massoud Rajavi in vermomming naar Frankrijk vluchtte. Daar richtte hij de ‘Nationale Raad van Verzet in Iran’ op (National Council of Resistance in Iran), en dit zou uitgroeien tot de “politieke tak” van de MEK.
In Frankrijk leerde de MEK de waarde van de westerse media. De National Council of Resistance in Iran begon al snel te functioneren als een gelikt propaganda apparaat wat een niet onaanzienlijk deel van hun campagnes oriënteerde op het presenteren van gladde boodschappen over ‘seculiere democratie’ en ‘gelijke rechten voor vrouwen’ aan westerse politici en de westerse media. Ondertussen was de National Council of Resistance in Iran steeds meer een platform van de persoonlijkheidscultus rondom Maryam Rajavi, die sindsdien steevast de “Gekozen President” van Iran wordt genoemd.
Maar Frankrijk daalde in 1986 neer op de MEK in hun land; de autoriteiten sloten het hoofdkwartier en gooide Massoud Rajavi het land uit. Hij vluchtte vervolgens naar Saddam Hussein in Irak.
Op dat moment was Saddam de aartsvijand van Iran; beiden waren in een langdurige loopgravenoorlog verwikkeld waarbij ze elkaar bestookten met gifgas en waarin meer dan een miljoen soldaten in Iran alleen sneuvelden.
Saddam nam Rajavi onder zijn vleugel en liet de MEK toe in Irak. Hij begon ze te financieren en bewapenen, en liet hen militaire kampen opzetten nabij de grens met Iran. Van hieruit lanceerde de MEK aanvallen op Iran, en voorzag Saddam tegelijkertijd van inlichtingen over zijn vijand. Ze doneerden manschappen die naast het Irakese leger meevochten, terwijl Massoud Rajavi voor Saddam doelen in Iran aanwees om te bombarderen.
Zelfs nadat de oorlog tussen Iran en Irak in 1988 afgelopen was door middel van een wapenstilstand, gaf de MEK in Irak de aanvallen op Iran niet op. Onmiddellijk nadat beide zijden de wapens hadden neergelegd organiseerde Rajavi een enorm offensief over de grens om Iraanse doelen aan te vallen. Hierop lieten de Iranese autoriteiten de Revolutionaire Garde keihard neerdalen op de MEK, waarbij ze massaal werden afgeslacht.
De MEK in Irak hielp Saddam ook om de Irakese bevolking te onderdrukken. Tijdens de enorme volksopstanden van de Koerden en de Sjiieten in 1991 assisteerde de MEK Saddam’s troepen om de opstanden bruut neer te slaan. Wederom vestigden ze hiermee hun reputatie als slachters. Hun aandeel voor de massaslachting van de Koerden en de Sjiieten maakte de MEK de meest gehate ‘politieke’ groep van Irak.
Ook tijdens de jaren ’90 gingen de MEK vanuit Irak onvervaard door met de aanvallen op Iranese doelen: in 1982 viel de MEK 13 Iranese ambassades rond de wereld aan, en in 1994 bliezen zij Iranese olie faciliteiten en het belangrijke heiligdom, de Mahsad Schrijn, op in een serie bomaanslagen. In 1999 vermoordden zij de Chef Staf van de Iranese strijdkrachten, terwijl zij in 2000 en 2001 een aantal mortiergranaten afvuurden op Iranese regeringsgebouwen en een moordaanslag plaagden op een hoge militaire commandant. (4)
Het is grotendeels vanwege deze aanslagen op het Iraanse regime dat de MEK op de lijst van verboden buitenlandse terreurorganisaties van het Amerikaanse Ministerie van Buitenlandse Zaken werd geplaatst. Hun bankrekeningen werden bevroren, wat altijd een teken is dat het de Amerikanen ernst is.
Maar toen, opeens, begon de MEK steun te krijgen vanuit onverwachte hoek terwijl steeds meer Britse en Amerikaanse politici hen opeens begonnen te steunen. Zo ondertekenden bijvoorbeeld 150 leden van het Amerikaanse Huis van Afgevaardigden in oktober 2000, en opnieuw in november 2002, een verklaring waarin de MEK gesteund werd. Ze noemden de terreur organisatie een “legitieme verzetsbeweging” en een “grote speler” in de strijd tegen het terrorisme. (4)
Op 15 januari 2003 plaatste de MEK zelf een advertentie in de New York Times, die een hele pagina besloeg. Daarin pochte de organisatie onder meer over de steun die zij van de 150 Amerikaanse Congresleden had ontvangen. (3)
Het feit dat een verboden buitenlandse terreurorganisatie een paginagrote advertentie in de grootste krant van de VS had laten plaatsen zorgde voor verwarring in de VS. Een woordvoerder van de FBI zei tegen Insight Magazine dat het “onduidelijk” was of het verboden was voor terroristische organisaties om te adverteren in kranten, en dat het “onduidelijk” was of de New York Times de wet had overtreden door geld van een terreurgroep te accepteren op het moment dat de bankrekeningen van de organisatie op bevel van de regering bevroren waren. (3)
Ondertussen werkten bepaalde politici in 2002 koortsachtig om de MEK te accommoderen. Afgevaardigde Sam Brownback (R-Kansas) ontwierp een wet om “oppositie groepen” als de MEK met $50 miljoen te financieren om het Iranese regime omver te werpen. Tom Tancredo (R-Colo.) merkte over zijn lofuitingen op de MEK op: “Ik bestrijd niet dat de geschiedenis van de [MEK] niet die van de Padvinders is.” (3) Afgevaardigde Sheila Lee Jackson (R-Tx.) zei: “Degenen die bereid zijn om naar de frontlinie van de democratie te gaan moeten niet worden aangevallen omdat ze terrorist zijn of omdat ze een regering willen ondermijnen, maar ze moeten gerespecteerd worden als (mensen) die in het diepst van hun hart geloven dat vrijheid soms belangrijker is dan veel andere dingen.” (4)
En toen, in maart 2003, leidden de Amerikanen de invasie van Irak. De MEK verloor de bescherming en steun van Saddam Hussein en Massoud Rajavi verdween. Er is sindsdien niets meer van hem vernomen.
Nadat Saddam zijn macht had verloren en Massoud spoorloos was verdwenen zag het er voor Maryam slecht uit. Op 17 juni 2003 deed de Franse politie een grote inval in het politieke hoofdkwartier van de MEK in Auvers-sur-Oise, en arresteerde Maryam Rajavi en 160 van haar aanhangers. De Fransen vermoedden dat de MEK hun militante hoofdkwartier ook naar Frankrijk wilde verplaatsen, om zo een basis te hebben om binnen Europa aanslagen te plegen op Iraanse doelen.
Onmiddellijk organiseerden MEK leden in Frankrijk, Engeland en Nederland demonstraties bij de Franse ambassades waar ze uit protest hun oogleden en monden dichtnaaiden. Bovendien staken 9 leden zichzelf in brand.
Desondanks leek de MEK definitief uitgerangeerd; Massoud was verdwenen en Maryam en haar harde kern waren gearresteerd. Zowel Iran als Irak was hevig geïnteresseerd om de MEK te berechten voor hun terreuraanslagen. Maar terwijl journalisten, terreur analysten en politieke experts het erover eens waren dat de MEK geen enkele rol van belang meer zou spelen, kreeg de VS steeds hevige interesse in de Iraanse inlichtingen die de MEK hen zou kunnen geven.
Reza Aslan, in een column in de Los Angeles Times: “Na de V.S. geleide invasie van Irak werden leden van de MEK verzameld en vastgezet door het Amerikaanse leger. De Iraniërs, gretig om hen in handen te krijgen, gingen overleg aan met Amerikaanse functionarissen om een gevangenenruil te bewerkstelligen, en boden Taliban en al Qaeda strijders die ze gevangen hadden aan in ruil voor leden van de MEK. De Irakis, die de groep veroordeeld wilde zien vanwege de rol in de massaslachting van de Sjiieten en Koerden na de Golf Oorlog, ondersteunden het overleg. Echter, voordat de gesprekken een conclusie bereikten, was er op onverklaarbare wijze een beschermde status aan de MEK verleend onder de Conventie van Genève.” (6)
Opeens begon de MEK in het westen aan politiek belang te winnen. Hun politieke tak in Frankrijk, de National Council of Resistance in Iran, begon wederom aan een marketing campagne voor de westerse media om zichzelf in een fraai daglicht te plaatsen. De MEK was heel bewust geworden hoe belangrijk het beeld was dat het westen van hen had. Ze bombardeerden de westerse media nu dus met boodschappen over seculiere democratie en bevrijding en verzetstrijders en vrouwenrechten. De hoofdboodschap is de omverwerping van het “kwaadaardige” Iranese regime waarna Maryam Rajavi het land zal leiden tot de “vrije verkiezingen”. (7)
De boodschap viel in goede aarde. Generaal Ray Odierno van de 4e Infanterie Divisie, die was aangesteld om de onderhandelingen over de overhandiging van de MEK in Irak te leiden, eiste dat de terroristische status van de Mek werd ingetrokken omdat de groep “toegewijd is aan democratie in Iran.” (7)
En ook in Engeland vond de MEK hooggeplaatste vrienden. In april 2005 werd er een advertentie geplaatst door sympathisanten van de MEK die vonden dat de terreurgroep gelegitimeerd moet worden. Behalve aanbevelingen van diverse mensenrechtenactivisten bevatte de advertentie ook steunbetuigingen van Britse politici als Lord Corbett en Lord Alton. (8)
Terwijl Britse Minister van Buitenlandse Zaken Jack Straw hen een “akelige terroristische organisatie” noemde, waarvan het Britse politici verboden was om ermee in contact te staan, en de zeer gerespecteerde mensenrechtenorganisatie Human Rights Watch een rapport uitbracht waarin verklaringen stonden van voormalige leden over systematische mishandeling, martelingen en sterfgevallen tijdens verhoren door de MEK, deed Lord Corbett het rapport van Human Rights Watch af door te zeggen: “Alle mensen die ze hebben geïnterviewd zijn agenten van de Iranese inlichtingendiensten.” (8)
Nu Iran de nieuwe boeman van de wereld is zien sommige westerse politici de MEK er opeens als een waardevolle bron van informatie over Iran. Naar verluidt verwachten de Amerikanen veel van de inlichtingen die MEK hen kan geven over Iran. In 2007 schreef ex-CIA agent Robert Baer een artikel voor Time Magazine, waarin hij naar de Neocons, en in het bijzonder Elliott Abrams, wees als de bron voor het gebruik van terreurgroepen als de MEK om het regime in Teheran te ondermijnen.
Baer: “Ik kreeg niet lang na de invasie zelfs een telefoontje van een neo-com [sic] die vroeg of ik naar Irak wilde gaan om me met de Mujahedeen-e-Khlaq [sic] bezig te houden, een Iranese dissidentengroep op de terreur lijst van het Ministerie van Buitenlandse Zaken. De missie was zogenaamd om inlichtingen te vergaren over Iranese nucleaire faciliteiten.” Baer voegt eraan toe: “Ik sloeg het af, en weet niet hoe het van daar af is gegaan.” (9)
Farah Karimi
Ondertussen zat in Nederland Farah Karimi in de Tweede Kamer. Voor de Iraanse vluchtelinge is het brengen van vrijheid, openheid en democratie in Iran een belangrijke taak in haar leven. Tijdens haar politieke carrière in Nederland heeft ze zich altijd met de Iranese zaak beziggehouden.
Het meest opmerkelijke wapenfeit van Karimi is om via de Nederlandse regering een televisiezender voor Iran op te richten die de bevolking met “kritische” berichtgeving zou informeren. Volgens Karimi is een vrije pers een van de belangrijkste manieren om een volk te bevrijden van een repressief regime.
Dat de Nederlandse regering bereid was om een zendstation te financieren dat op een ander land gericht was, mag op zijn minst opmerkelijk genoemd worden. Op 27 december 2004 schrijft Safa Haeri van IPS: “In een verrassende wending heeft het Nederlandse parlement verleden week een budget van 15 miljoen Euro (20 miljoen Amerikaanse Dollars) goedgekeurd om een nieuwe televisiedienst in Farsi te maken.” (10)
Farah Karimi verklaarde trots dat de zender ‘voor en door Iraniërs’ zou zijn, en dat het opgericht werd om “de leegte van de vrije pers in Iran” op te vullen. (10)
Tegen de BBC verklaarde Karimi dat de nieuwe zender volkomen onafhankelijk zou zijn van de regering en dat, “Net als bij de BBC,” het geld ervoor van belastingbetalers zou komen. “Het project is niet politiek, maar meer gericht op mensenrechten, vrijheid en democratie.” (10)
Hoewel het Ministerie van Buitenlandse Zaken ernstig bezwaar had gemaakt tegen dit hoogst ongebruikelijke wetsvoorstel, werd het toch door de Kamer aangenomen. Iran reageerde argwanend. De Iran Press Service meldt: “Dit is de eerste keer dat een lid van de Europese Unie Iranese dissidenten voorziet van een dergelijk invloedrijk massamedium.” (10)
Alhoewel Karimi de eer voor het voorstel kreeg toegedicht, was het niet haar idee geweest. Vrij Nederland meldt: “Karimi (zelf oorspronkelijk uit Iran) kreeg van een groep voormalige landgenoten het plan voorgelegd.” (11)
Tevens had Karimi het plan van haar voormalige landgenoten niet uitgewerkt met een partijlid, maar met een ideologische opponent; de rechtse Hans van Baalen. Harm Botje en Joël Broekaert schrijven in Vrij Nederland: “Het was een opmerkelijke combinatie: Hans van Baalen (VVD) en Farah Karimi (GroenLinks) die in 2004 samen optrokken. Vaak hadden de twee parlementariërs hoogoplopende meningsverschillen, maar op het onderwerp persvrijheid in Iran vonden ze elkaar.” (11)
Minister Bot besloot echter dat het tv-station een radiozender moest worden, wat hem van Karimi het verwijt van “zwakke knieën” opleverde, en vervolgens werd de resolutie unaniem aangenomen. Er werd 50 miljoen Euro uitgetrokken worden om de zender 2 jaar lang te steunen. De actie schoot de Iranese autoriteiten in het verkeerde keelgat, vooral toen bleek dat een deel van het geld voor de zender van de Amerikaanse organisatie ‘Freedom House’ zou komen, een organisatie die in Iran te boek staat als verbeten op het omverwerpen van het regime. (11)
Het initiatief werd nog kwalijker in de ogen van Iran nadat ook de VS ook had besloten 75 miljoen uit te trekken voor “democratiseringsprojecten” in Iran. Vrij Nederland: “Wat niet echt hielp, was dat de Amerikanen in Dubai onder valse voorwendselen een bijeenkomst organiseerden. Tegen de ingevlogen Iraniërs was gezegd dat niet de Amerikanen, maar de Verenigde Naties de organisatoren waren. De cursisten kregen onder meer voorlichting over de manier waarop in Servië een volksopstand tegen Slobodan Milosevic was georganiseerd. De boodschap was duidelijk: de Iraniërs moesten een netwerk van activisten opzetten die het volk klaar moesten stomen voor de omverwerping van het regime.” (11)
Teheran kreeg het idee dat nederland en de VS onder één hoedje speelden. Vrij Nederland: “De Iranese overheid gooide de afgelopen maanden alles op één hoop. Nederland én Amerika zouden aan een groot complot werken.” Als gevolg van deze gezagsondermijnende ontwikkelingen vanuit het buitenland stelde de Iraanse autoriteiten een klopjacht in op mensen die in verband gebracht konden worden met de Amerikaanse en Nederlandse ‘hulp’. Mensenrechtenactivisten die niets van doen hadden met de initiatieven werden gearresteerd, kantoren gesloten, en bankrekeningen bevroren. Arrestanten werden intensief ondervraagd over hun verbanden met Hivos, de Nederlandse organisatie die onder meer Rooz financierde. (11)
Activisten in Iran klaagden dat de hulp een averechts effect had en zelfs regelrecht gevaarlijk voor hen was. Desondanks besloot de Nederlandse regering in 2007 om nog een 15 miljoen euro in de ‘onafhankelijke media’ te steken die op Iran wordt afgevuurd.
Een paar maanden nadat Karimi’s initiatief voor een kritische zender was aangenomen werd ze aangehouden op een vliegveld in Teheran. Daar werd ze in de nacht van 9 mei 2005 het slachtoffer van “bedreiging en intimidatie” door de militaire autoriteiten. (12)
De militairen zonderden haar af en kopieerden de gegevens uit Karimi’s agenda. (2) (12) (13)
Het bleek dat Karimi in Iran tegenstanders van het regime had bezocht. Ze was 10 dagen in Iran geweest en had daar, volgens De Telegraaf, gesprekken gevoerd met opponenten van het Iranese regime, mensenrechten activisten en hervormingsgezinde parlementariërs. Volgens Karimi was het Ministerie van Informatie van haar bezoek op de hoogte. (14) Maar op het moment dat zij Iran wilde verlaten, werd zij afgezonderd, bedreigd en haar aantekeningen en agenda afgenomen. “Dit is onacceptabel. Zo gaat Iran dus met Nederlandse parlementariërs om.” (14) Karimi maakte zich bovendien ernstig zorgen over de tegenstanders van het regime die zij ontmoet had omdat hun gegevens in haar agenda hadden gestaan. Ze vreesde dat ze gearresteerd zouden worden.
Karimi verklaarde bij terugkomst buitengewoon woedend te zijn over de “schandalige en onbeschofte behandeling” op het vliegveld: “Mijn behandeling was buitengewoon intimiderend (…) Als de autoriteiten een Nederlandse parlementariër al zo behandelen, wat zullen ze dan wel niet doen met de Iraniërs zelf? Ik ben er kapot van.” (14)
Femke Halsema was ook woedend. Op hoge poten verklaarde ze: “... dat bedreiging en intimidatie van een Nederlands staatsburger door buitenlandse autoriteiten niet te accepteren is,” en stond erop dat de Iranese regering ter verantwoording werd geroepen. (12) Halsema eiste dat “Een harde reactie van de Nederlandse regering kan niet uitblijven.” (15)
Volgens Hans van Baalen, VVD Kamerlid, die de behandeling van Karimi “onaanvaardbaar en veelzeggend” vond, moest Minister van Buitenlandse Zaken Bot de intimidatie “op onverbloemde wijze hard afkeuren.” Hij prees Karimi om haar moedigheid. (15)
Halsema zag de behandeling van Karimi als gevolg van het feit dat zij de nieuwszender had opgericht, en beschouwde dat dan ook als een belediging van de Nederlandse regering: “Het initiatief om een satellietzender op Iran te richten is door de Tweede Kamer unaniem omarmd. Door de initiatiefnemer te intimideren, tracht men druk uit te oefenen op de vrije parlementaire besluitvorming in Nederland en dat kan het parlement niet accepteren.” (15)
De Iranese Ambassadeur werd bij de regering op het matje geroepen.
Ondertussen liet Hamid Reza Asefi, woordvoerder van het Iraanse Ministerie van Buitenlandse Zaken, echter fijntjes weten dat deze “Nederlandse staatsburger” niet als zodanig herkenbaar was geweest. Karimi was op de luchthaven aangehouden terwijl zij met haar Iraanse paspoort reisde: “Juffrouw Karimi is naar het land gekomen met een Iraans paspoort en net als alle reizigers moest zij door de beveiliging op het vliegveld.” (13) Karimi was dus voor de Iraanse autoriteiten niet herkenbaar geweest als Nederlands staatsburger, laat staan als Nederlands politicus met diplomatieke onschendbaarheid. Vanwege haar eigen verdachte gedragingen had Karimi dus de opponenten van het regime, wiens gegevens door de autoriteiten waren gekopieerd, blootgesteld aan gevaar.
Ook met de mate van intimidatie en bedreiging bleek het mee te vallen. Karimi was niet beledigd, bedreigd, uitgescholden, geslagen of verkracht: “Ze maakten me duidelijk dat ze niet blij zijn met mijn initiatief voor een satellietzender gericht op Iran. Ze zeiden dat Iran rust nodig heeft en geen onruststokers. Als ik verder zou gaan met de zender, kan ik bij een volgend bezoek alleen nog mijn familie spreken, was de boodschap. Ze bleven vriendelijk maar waren duidelijk en bedreigend in bedekte termen.” (14)
Enigszins in verlegenheid gebracht door een storm in een glas water nam Buitenlandse Zaken gepaste afstand van het drama. Woordvoerder Bart Jochems verklaarde: “We moeten eerst weten wat er gebeurd is. Als bedreigingen hebben plaatsvonden had dat niet mogen gebeuren. Maar als dit een gewone veiligheidscontrole op een vliegveld was, wel, dat gebeurt in heel veel landen.” (13)
Enkele dagen na het incident op het vliegveld in Teheran kwam Farah Karimi met een heel opmerkelijke onthulling. Ze openbaarde dat zij vier jaar lang lid was geweest van de MEK. Zij had een hoge positie in de organisatie gehad, en werkte zelfs een poos op het MEK hoofdkwartier in Frankrijk.
Zoveel werd duidelijk toen zij op 19 mei 2005 haar autobiografie “Het geheim van het vuur” op de markt bracht (ISBN 9069746379). Hierin beschreef Karimi onder meer hoe zij van 1982 tot 1986 lid was geweest van de MEK.
Direct na deze onthulling prees Groen Links fractievoorzitter Femke Halsema de openheid en moed van Karimi over haar verlangen het Nederlandse volk te informeren over haar verleden bij de terroristische MEK. Ze wees er daarbij nadrukkelijk erop dat de MEK niet als terreurorganisatie te boek stond toen Karimi lid was. (16)
Door de onthulling dat ze een paar jaar bij de MEK had gezeten kwam Karimi’s opmerkelijke politieke carrière in Nederland opeens in een radicaal ander daglicht te staan. Merkwaardig genoeg veroorzaakte dit feit amper commotie: Karimi’s lidmaatschap van de terroristische organisatie werd vervolgens gewoon op haar webpagina van de Tweede Kamer vermeld. (2) En daarmee was de kous af.
Desondanks bevatte de openbaringen onthullende details, met potentieel ernstige gevolgen. Zo was Karimi betrokken bij het vervaardigen van valse verklaringen om asiel te krijgen. Judith Neurink in Trouw: “Karimi heeft als lid van een radicale Iranese verzetsgroep in de jaren tachtig vluchtverhalen verzonnen om andere leden in Frankrijk aan asiel te helpen. (…) Op het hoofdkwartier in Parijs stelde ze in 1985/1986 zeker 150 vluchtverhalen samen door bestaande informatie te combineren.” (17)
Daarnaast bleek ze op onterechte gronden als politiek vluchtelinge te zijn geaccepteerd. Judith Neurink in Trouw: “Karimi kreeg in 1984 op basis van een deels vals vluchtverhaal inDuitsland asiel.” (17) Op basis van valse verklaringen had zij ook in Nederland een A-status toegewezen gekregen, wat in zou houden dat zij haar politieke zetel op zou moeten geven.
Als bevlogen tegenstander van het regime in Iran had Karimi in Nederland jarenlang voor allerlei vluchtelingenorganisaties gewerkt. Dat bleek ook het werkterrein van de MEK in Nederland. De MEK scheen bovendien onder de Iranese asielzoekers in Nederland het gerucht te verspreiden dat Karimi hen bij aankomst aan een verblijfsvergunning zou helpen. Neurink: “De Moedjahidien Khalk is ondanks het etiket 'terreurgroep' nog steeds actief in Nederland, en rekruteert al jaren nieuwe leden onder asielzoekers. De inlichtingendienst AIVD vertelde Karimi in 2002 dat dit gebeurde door aspirant-leden te vertellen dat de organisatie hen via het Kamerlid Karimi aan een status helpt. ‘De Moedjahidien hebben mijdaar nooit over benaderd’, zegt Karimi desgevraagd. ‘En nee, ik heb daarover geen contact met ze opgenomen. Dat zou niets uithalen. Ze misbruiken alles in deze wereld.’” (17)
Ook had Karimi, die in 1983 in Duitsland arriveerde en daar de status als politiek vluchtelinge kreeg, voor de terreurgroep fondsen geworven. Neurink: “Ze zamelde op straat in Duitsland geld in, waarvan ze wist dat het niet naar slachtoffers van het Iranese regime ging, maar naar wapens voor de verzetsgroep.” (17)
Daarna dook ze in Frankrijk op, en werkte daar op het MEK hoofdkwartier aan het vervalsen van verklaringen voor Iranese asielzoekers. Naar eigen zeggen brak zij met de organisatie in 1986, maar 1986 was toevallig ook het jaar dat de Franse regering in een politieactie met veel machtsvertoon het Franse hoofdkwartier van de MEK sloot en Massoud Rajavi het land uitgooide.
De vraag was dan ook terecht of Farah Karimi wel echt met de MEK had gebroken, of dat zij haar hoge machtspositie binnen de Nederlandse politiek misbruikte om het doel van de MEK te bevorderen. De doelen waaraan zij werkte nadat zij de MEK had verlaten zijn de exacte doelen van de MEK; het vervangen van het regime in Iran, en het brengen van vrouwenrechten en ‘seculiere democratie’.
In 2006 besloot Farah Karimi de Nederlandse politiek achter zich te laten voor een hogere functie. Karimi trad in dienst van de VN en werd een hogere adviseur van het UNDP project SEAL, dat een wetgeving voor Afghanistan probeert te maken.
Daarnaast ging zij een bijdrage leveren aan de Iranese media organisatie Rooz, gesitueerd in Frankrijk. Rooz wordt gesubsidieerd door de Nederlandse liefdadigheidsinstelling Hivos.
In 2007 interviewde Rooz haar, en vroeg hoe het was om als Iranese vrouw in Nederland een politieke carrière te doorlopen. Farah Karimi wees erop hoe makkelijk het in feite was geweest: “Ik vond mijn weg in het parlement slechts 9 jaar nadat ik naar dit land was gekomen als een politiek vluchteling die ook geen Hollands sprak. Ik leerde de taal na aankomst in 1989 en studeerde internationale betrekkingen. Ik begon met de Hollandse Groene Partij te werken in 1991. In 1994 begon ik voor een NGO te werken die zich bezighield met de rechten van buitenlandse vrouwen en beheerde een project voor hen. Uiteindelijk werd ik in 1997 lid van de Groene Partij en kreeg direct promotie naar de raad van bestuur van de partij. In datzelfde jaar werd ik in het parlement gekozen.” (18)
Karimi roemde tegenover Rooz de openheid van het Nederlandse politieke systeem: “Iemand kan na slechts 5 jaar een burger worden.” Rooz voegt daaraan toe: “En zo gekwalificeerd om in het parlement te dienen.” (18)
Bronnen:
(1) “GroenLinks-Kamerlid Farah Karimi niet herkiesbaar”, Novum, 9 juli 2006,
http://www.nieuws.nl/253741
(2) “Drs. F. Karimi”,
http://www.parlement.com/9291000/biof/02255
(3) “‘Gray Lady’ runs ad for terrorists”, Kenneth R. Timmerman, WorldNet Daily, 24 Jan. 03, http://www.worldnetdaily.com/news/printer-friendly.asp?ARTICLE_ID=30657
(4) “Don’t Confuse This Group with Freedom Fighters”, Tom Knowlton, Dec. 11, 2002, http://www.sftt.org/dwa/2002/12/11/2.html
(5) “Friends in high places”, The Guardian, July 15, 2003,
http://www.guardian.co.uk/iran/story/0,12858,998656,00.html
(6) “A Cult Is Trying to Hijack Our Iran Policy”, Reza Aslan, LA Times, Dec. 10, 2004, http://fairuse.1accesshost.com/news2/latimes439.htm
(7) “The Cult of Rajavi”, Elizabeth Rubin, The New York Times, July 13, 2003, http://www.nytimes.com/2003/07/13/magazine/13MUJAHADEEN.html?position=&ei=5007&en=6b6a11b0fdb450b1&ex=1373428800&ad
(8) “US-Protected ‘Tank Girl’ Army Accused Of Torture”, David Leigh, The Guardian, May 30, 2005, http://www.guardian.co.uk/usa/story/0,12271,1495712,00.html
http://www.rense.com/general65/cef.htm
(9) “More Bad Intelligence on Iran and Iraq”, Robert Baer, May 24, 2007, Time,
http://www.time.com/time/world/article/0,8599,1624993,00.html
(10) “Iranians to have a television from Holland”, Safa Haeri, IPS, 27 december 2004,
http://www.iran-press-service.com/ips/articles-2004/december/television_271204.shtml
(11) “Nederlandse steun mediaprojecten in Iran gaat door”, Harm Ede Botje & Joël Broekaert, Vrij Nederland, 7 juli 2007,
http://www.vn.nl/Buitenland/ArtikelBuitenland/NederlandseSteunMediaprojectenInIranGaatDoor.htm
(12) “GroenLinks hevig geschrokken over bedreiging Farah Karimi in Iran”, Femke Halsema, GroenLinks, 10 mei 2005, http://www.nieuwsbank.nl/inp/2005/05/10/R301.htm
(13) “Iran plays down Dutch row over alledged mistreatment of lawmaker Farah Karimi”, 16 mei 2005, http://www.payvand.com/news/05/may/1115.html
(14) “Militairen bedreigen Kamerlid Karimi in Iran”, De Telegraaf, 10 mei 2005, http://www.prime95.nl/Persian/Iran%20NL/kamerlid%20karimi.htm
(15) “VVD en GroenLinks eisen actie Bot tegen Iran”, De Telegraaf, 10 mei 2005, http://www.prime95.nl/Persian/Iran%20NL/kamerlid%20karimi.htm
(16) “‘Lidmaatschap kamerlid terroristische organisatie’”,
http://intel.web-log.nl/intel/2005/06/_lidmaatschap_k.html
(17) “Groenlinks kamerlid heeft bedenkelijk verleden”, Judith Neurink, Trouw,
http://johandewitt.web-log.nl/johandewitt/2005/05/groenlinks_kame.html
(18) “Interview With Farah Karimi”, Sepideh Abdi, Rooz, 01-09 2007, http://www.roozonline.com/english/archives/2007/01/interview_with_farah_karimi.html
donderdag 1 november 2007
Hoogverraad: hoe de Adel de Fascisten de macht gaf
door Mariella Konings
Sinds de Tweede Wereld Oorlog wordt geloofd dat Hitler’s opkomst veroorzaakt werd door het volk; het was zijn populariteit bij het Duitse publiek dat hem naar de hoogste regionen van de Duitse politiek stuwde.
Op school wordt ons geleerd dat het voor Hitler slechts een kwestie van de ‘juiste persoon op het juiste moment’ was geweest en Het Duitse volk, gefrustreerd over de hoge werkeloosheid, de torenhoge inflatie en de sociale onrust, viel als een blok voor de charismatische Hitler en zijn beloftes over een nieuw Duits wereldrijk.
Daarom wordt de uiteindelijke schuldvraag van de Tweede Wereld Oorlog en de Holocaust wel bij de Duitse burgers gelegd; zij verkozen Hitler immers op democratische wijze tot hun leider, met hun toestemming begon hij de Tweede Wereld Oorlog, en met hun goedkeurende stilzwijgen trachtte hij de Joden in Europa uit te roeien.
Ondertussen, zo’n 60 jaar nadat de Tweede Wereld Oorlog, is het duidelijk geworden dat het beeld dat de Duitse burgers Hitler zelf zo graag wilden enigszins vertekend is. Nu weten we immers dat niet het gewone volk met Hitler dweepte, maar de elite.
De internationale elite maakten Mussolini en Hitler tot de fenomenale monsters die zij waren. Terwijl de grootindustriëlen en banken miljoenen in de fascistische partijen pompten en het Vaticaan de hen als redders omarmde, was het de oud-Europese adel die de fascistische dictators de politieke macht gaven over grote delen van Europa.
De waarheid is dat het Duitse volk helemaal niets moest van Hitler hebben, maar kreeg hem desondanks door de strot geduwd via ellenlange reclamecampagnes. Pas toen hij de economie op begon te bouwen met de miljoenen dollars die door de elite in zijn land waren gepompt begonnen de Duitsers warm te lopen.
Het was dus allesbehalve “de wil van het volk” dat Hitler aan de macht kwam en zich ontpopte tot de gesel van Europa. Integendeel. Het was de wil van de elite.
De innige band die de oud-Europese aristocratie met Mussolini en Hitler onderhield vormt een consistente rode draad in de opkomst van deze fascistische dictators. Voor de Tweede Wereld Oorlog steunde een groot deel van de adel de fascisten openlijk, flirtte met hun gedachtegoed, feestte met hen en beschouwden hen als respectabele zakenpartners.
Een aantal van de zittende vorsten speelde hen de politieke macht toe door hen, buiten de regering om, aan te stellen als staatshoofden. Daarmee leverden de koningen hun onderdanen uit aan de fascistische dictatoriale regimes die vervolgens hun stempel zo zwaar op de 20e eeuw zouden drukken.
De band tussen de oud-Europese adel en de fascistische dictators is vanaf het begin al nauw. Aan het begin van de 20e eeuw was de machtspositie van de oud-Europese adel ernstig in gevaar gekomen, en in de fascistische leiders zagen zij de redders van die machtspositie.
Het begin van de vorige eeuw was namelijk een turbulente periode voor de adel, waarin hun collectieve bestaan als nooit tevoren bedreigd werd.
De ene na de andere exotische kolonie ging verloren, staatshoofden en koningen werden aan de lopende band door Anarchisten vermoord, en toen de rook van de Eerste Wereld Oorlog was opgetrokken waren niet alleen het Austro-Hongaarse Rijk en Ottomaanse Rijk ingestort maar was bovendien de Russische Tsarenfamilie vermoord, waardoor in een klap drie oude aristocratische supermachten verdwenen waren.
Ondertussen waren overal democratisch verkozen parlementen driftig bezig via allerlei wetten de politieke macht van de adel terug te snoeien terwijl over het hele Europese continent arbeidersrellen uitbraken die vaak uitliepen in rumoerige betogingen bij de adellijke paleizen.
In deze tijd van grote adellijke onzekerheid verschenen Benito Mussolini en Adolf Hitler op het toneel. Als de zaken op hun beloop waren gelaten was het nooit wat met deze mannen geworden. Maar zij vormden een nieuwe hoop in de ogen van de adel, die wilde vasthouden aan haar oude invloed. In de fascistische leiders zag de oud-Europese aristocratie een manier om die macht veilig te stellen. Het gevolg was dat een innige collaboratie tussen de oude elite en de nieuwe sterke mannen van Europa dan ook snel van start ging.
Het innige verbond tussen de aristocratie en de fascistische dictators van Europa stortte de bewoners van het Europese vasteland in een duistere episode vol angst, grootschalige vervolgingen, armoede, geweld, ziekte en oorlog. Deze daad culmineerde uiteindelijk in de Tweede Wereld Oorlog, de grootse oorlog die het Europese continent en de wereld ooit hadden meegemaakt. Die oorlog eiste het leven van 40 miljoen mensen.
Benito Mussolini en de adel
“Fascisme (...) gelooft noch in de mogelijkheid noch in de bruikbaarheid van voortdurende vrede. Het verwerpt dus de doctrine van Pacifisme - geboren uit een ontkenning van de worsteling en een daad van lafheid in het aangezicht van opoffering. Alleen oorlog stuwt alle menselijke energie naar zijn hoogste spanning en plaatst het teken van edelmoedigheid op de mensen die de moed hebben het tegemoet te treden.” – Benito Mussolini, 1932 in de Italiaanse Encyclopedie [1]
Een jaar na het eind van de Eerste Wereldoorlog stond in Italië Benito Mussolini (1883 – 1945) op, de man die geldt als de grondlegger van het fascisme.
Mussolini was een antimarxistische radicaal met een drukpersje die via vurige pamfletten zijn visie voor een nieuwe Italiaanse staat uiteenzette. Hij wilde een militaristische machtsvorm invoeren, waarbij het leven van de burger in extreem hoge mate door de staat bepaald werd. De totalitaire machtsvorm die Mussolini voor ogen stond was gebaseerd op de glorie van het oude Romeinse Rijk, die hij in haar oorspronkelijke grenzen aan weerszijden van de Middellandse Zee hersteld wilde zien.
In 1921 richtte hij zijn radicale Nationaal-Fascistische Partij (PNF) op, die hij als ‘Il Duce’ leidde. De leden van de PNF, veelal oud-militairen, manifesteerden zich als zwart geüniformeerde knokploegen die overal in Italië lokale afdelingen oprichtten. Nog in datzelfde jaar belandde Mussolini in het Italiaanse Parlement.
Het was de Italiaanse koning die Mussolini van het ene op het andere moment tot de machtigste man van Italië maakte; nadat Mussolini in 1922 een protestmars van 50.000 fascisten naar Rome had geleid, benoemde Koning Victor Immanuel III hem prompt tot Minister President en liet hem een regering vormen.
En terwijl Mussolini alle andere politieke partijen verbood en zijn agressieve beleid begon te dicteren, knoopte Koning Victor Immanuel III gaandeweg banden aan met Duitsland, en stond zijn dochter Mafalda toe Philip von Hesse, een hoogstaande Nazi, te huwen. Hij profiteerde bovendien van Mussolini’s annexatieoorlogen; toen Mussolini Ethiopië, Griekenland en Albanië binnenviel, werd Victor Immanuel III de Koning van Griekenland en Albanië, en de Keizer van Ethiopië.
Na de Tweede Wereld Oorlog werd wel beweerd dat de machtspositie van de Italiaanse koning onder Mussolini zwak was en dat hij geen keus had dan mee te gaan in de wil van de dictator. De werkelijkheid is echter anders; de koning had macht over de dictator en toen Mussolini, na steeds ernstigere uitingen van geestelijke instabiliteit, ongeschikt werd gevonden voor zijn functie, verving de koning hem in 1943 gewoonweg door een andere sterke man. De koning stelde in Mussolini’s plaats Generaal Pietro Badoglio aan, maar maakte daarmee een ernstige inschattingsfout; de Generaal was tegen het fascisme en sloot zich aan bij de Geallieerden, waardoor de koning zijn troon verloor en de koninklijke familie gedwongen werden hals over kop te vluchten.
Net als Italië werd ook Albanië door haar eigen monarch overgeleverd aan de Italiaanse fascisten. De Koning van Albanië, Zog I, kreeg vanaf de vroege jaren ‘20 geld van Mussolini, in ruil voor invloed in het land. De koning werd echter steeds afhankelijker van het geld van de fascistische dictator, terwijl deze steeds veeleisender werd; Mussolini eiste allerlei nationale bezittingen op en besloot dat Italiaans ingevoerd zou worden op de Albanese scholen. Toen de koning weigerde aan het laatste verzoek te voldoen, vielen de fascistische troepen van Mussolini op 7 april 1939 het land binnen, en vluchtte de koninklijke familie.
Ook de Griekse Koning Georg II leverde zijn onderdanen uit aan een fascistische dictator. In 1933 wees de koning sterke man Generaal Ioannis Metaxas aan om orde te scheppen in de chaotische politieke situatie. Metaxas kondigde daarop de Noodtoestand af, stuurde het Parlement de laan uit en vestigde zijn eigen autoritaire dictatuur die hij de “Derde Hellenistische Beschaving” noemde. Metaxas sloot zich aan bij het fascistische bondgenootschap van Italië, Duitsland en Japan. Toen Mussolini echter in 1940 besloot dat Griekenland bij Italië ingelijfd moest worden, weigerde Metaxas dit en vielen de Italiaanse fascisten Griekenland binnen.
Net als de Italianen, de Grieken en de Albanezen werd ook de bevolkingen van Roemenië en Bulgarije door hun koningen overgeleverd aan het fascisme. In 1940 droeg Koning Carol II van Roemenië de macht over aan Generaal Ion Antonescu. Deze zette de koning af en lijfde Roemenië in bij de Axis of Power.
Tsaar Boris III van Bulgarije, een rigide autocraat die zijn bevolking hard onderdrukte, vatte fascistische sympathieën op en sloot zich aan bij het Axis of Power.
De inwoners van Italië, Griekenland, Albanië, Roemenië en Bulgarije werden dus door hun eigen koning overgedragen aan een fascistische dictator. Vervolgens moesten zij soms jarenlang toezien hoe hun vorst collaboreerde met deze burgervijandige regimes.
Dit werd door het volk achteraf zwaar bestraft. Uit woede over dit hoogverraad werd in Italië, Griekenland en Roemenië wettelijk vastgelegd dat de koninklijke familie er nooit meer de troon zou mogen bestijgen. De Italianen voegden daaraan zelfs toe dat de koninklijke familie zelfs nooit meer een voet op Italiaanse bodem mocht zetten.
De Adel en Adolf Hitler
Terwijl zuidoost Europa door haar monarchen in handen van werd gelegd van Mussolini en de hele schare fascistische dictators die in zijn kielzog opdoken, voelden de Britse en Hollandse koningshuizen van noordwest Europa zich meer verwant aan Hitler en zijn Nazi’s.
Het Huis van Windsor en het Huis van Oranje-Nassau knoopten voor de oorlog dan nauwe banden aan met het Nazi-regime, maar waren zich meer bewust van het effect dat dit op het volk zou hebben, en deden daarom gerichte pogingen om deze banden te verhullen.
Misschien is het feit dat beide koningshuizen van herkomst Duits zijn debet aan het feit dat zij zich zo inlieten met de Duitse sterke man. Opvallend is overigens wel dat deze twee koningshuizen als de enige twee dominante monarchieën in Europa na de Tweede Wereld Oorlog uit de bus zijn gekomen. Terwijl alle andere koningshuizen dramatisch in macht inboetten, was de macht van de Oranjes en de Windsors na WOII veel groter dan ervoor.
Het is een publiek geheim dat de Britse Koning Edward III in de jaren ’30 sterke Nazi-sympathieën had. Zo sterk zelfs dat hij ze constant openlijk ventileerde, iets wat niet goed viel bij de Britten. Gevoelig voor de publieke opinie probeerde zijn familie druk op hem uit te oefenen om zijn sympathie voor de Nazi’s voor het volk te verbergen. Uiteindelijk dwongen de koninklijke familie, de regering en de Kerk van Engeland Koning Edward III in 1936 om troonsafstand te doen. Hij werd vervangen door zijn broer, Koning George VI, de vader van ELizabeth II.
De officiele reden die over Edward’s troonafstand naar buiten werd gebracht is dat de koning wilde trouwen met de gescheiden Amerikaanse, Mrs. Wallis Simpson. Maar in werkelijkheid was het overtuigde Nazisme van de koning de oorzaak van zijn aftreden. Ook Wallis Simpson was een overtuigd aanhanger van de Nazis, en werd daarom jarenlang door de FBI in de gaten gehouden.
Nadat Edward afgetreden was en hij de titel Duke of Kent had aangenomen werd zijn nazisme zelfs vurig. Samen met zijn nieuwe echtgenote, die een nog fanatiekere Nazi was dan hijzelf, reisde hij in 1937 naar Duitsland. Daar werd het adellijke echtpaar feestelijk door de Nazi’s ontvangen. Tijdens hun verblijf gingen ze op bezoek bij Hitler, dineerden ze met Rudolf Hess en brachten ze zelfs een bezoek aan een concentratiekamp. Het gedrag van de voormalige koning bracht het Huis van Windsor zo in verlegenheid dat Edward in 1938 door de familie naar de Bahamas’s verbannen werd.
Nadat Edward III was afgetreden besteeg zijn broer George VI de troon en regeerde tot zijn overlijden in 1952, waarna hij werd opgevolgd door zijn dochter, Koningin Elizabeth II (1926).
En terwijl het bekend is dat haar oom Nazi-sympathieën had, zijn de Nazi connecties van haar echtgenoot, Prins Philip, met wie zij in 1947 trouwde, veel minder bekend.
Prins Philip (1921) staat bekend om zijn talloze tactloze en racistische uitlatingen. Officieel is hij Prins Philip van Griekenland en Denemarken, en een van de pretendenten op de Griekse troon. Prins Philip is met zijn familie uit Griekenland gevlucht vanwege de collaboratie met een hele schare foute dictators. Zijn koninklijke familie werd na de oorlog zelfs officieel door de Grieken verbannen, omdat Koning George II de fascistische dictator Metaxas had gesteund.
Van Prins Philip is bekend dat hij sterke fascistische connecties had, hoewel deze nooit echt door de pers behandeld zijn. Zo woonde hij van 1933 tot 1936 in Nazi-Duitsland, en bezocht hij daar de elitaire Schloss Salem School, toen deze door de Nazi’s gerund werd en een opleidingscentrum voor de Hitler Jugend was. [3, 4]
Bovendien huwden zijn vier zusters in 1931 en 1932 met leden van de Duitse aristocratie die bijna allemaal sterk fascistische sympathieën hadden.De echtgenoot van een van hen, Prins Christoph von Hesse-Cassel, ging in 1933 bij de NSDAP en trad uiteindelijk als SS Generaal toe tot Hitlers naaste staf, terwijl zijn broer Philip von Hesse met een dochter van de Italiaanse Koning Victor Immanuel III trouwde en optrad als officiële woordvoerder tussen de Italiaanse fascisten en de Duitse Nazi’s. Toen Prins Philip’s zuster Cecilia samen met haar man in 1937 verongelukte, werd hun begrafenis druk bezocht door hoogstaande Nazi’s.
Zo talrijk en openlijk waren de connecties tussen de Nazi Duitsland en Prins Philip dat besloten werd dat hij tijdens zijn huwelijk met Prinses Elizabeth slechts 2 bruiloftsgasten uit mocht nodigen, om te voorkomen dat er een hele schare (voormalige) Nazi’s op uitnodiging van Philip op het huwelijksfeest zou verschijnen.
Een ander Nazi-schandaal dat het Britse koningshuis plaagde speelde zich af in de jaren ’80, toen bekend werd dat de vader van Princess Michael of Kent (de vrouw van Elizabeth II’s neef) een hoogstaande Nazi was geweest; onthuld werd dat de vader, Baron Gunther von Reibnitz, een voormalige NSDAP-lid en SS-officier was geweest. En Prins Harry baarde enige tijd geleden opzien door in een Nazi uniform op een feest te verschijnen.
Net als het Britse Koningshuis heeft ook het Nederlandse Koningshuis sterke banden met leden van het Nazi-regime, maar anders dan het Britse Koningshuis konden zij niet doen alsof deze niet bestonden; zowel Kroonprinses Juliana als Kroonprinses Beatrix trouwde met voormalige Nazi’s. Juliana’s echtgenoot Bernard was lid geweest van de SS, terwijl Beatrix’s echtgenoot was lid geweest van de Hitler Jugend en had bij de Wehrmacht gediend.
Toen Juliana in 1937, met toestemming van haar moeder Koningin Wilhelmina, in het huwelijk trad, deed zij dat met een voormalige Nazi, die zich zogenaamd vol afschuw van Hitler’s regime had afgewend en in 1936 naar de Geallieerde zijde was gevlucht.
In werkelijkheid had SS-officier Bernhard zijn lidmaatschap van de SS nooit opgezegd, en werkte hij bij de afdeling bedrijfsspionage van IG Farben, het gigantische petrochemische kartel dat het overgrote deel van Hitler’s wapenarsenaal produceerde, waaronder Zyklon-B.
Nadat hij was overgelopen trad hij aan de Geallieerde kant gewoon in dienst bij de Franse tak van IG Farben.
Nadat hij lid van de bestuursraad van IG Farben in Parijs was geworden, huwde Prins Bernhard in 1937 met Kroonprinses Juliana. Op het koninklijke huwelijk waren prominente Duitsers aanwezig, waaronder hoogstaande Nazi’s. Tijdens het huwelijksfeest werd het Horst Wessel-lied gespeeld, het partijlied van de NSDAP, de partij van Hitler. Een aantal van de Duitse gasten bracht, plechtig opgesteld naast het nieuwe koninklijk echtpaar, tijdens het lied voor het oog van de camera’s de Nazi-groet.
Toen de Nazi’s in 1940 Holland bezetten, vluchtte de koninklijke familie naar Engeland om vandaar uit het verzet te leiden. Vooral Prins Bernhard zou daarin, volgens de media, een belangrijke rol spelen. Het is dankzij de rol die hij in het verzet tegen de Nazi’s speelde dat Prins Bernhard acceptatie vond bij de Nederlanders.
Vele jaren na de oorlog echter doemde daar de ongrijpbare “Stadhoudersbrief” op, een document waarover al decennia lang in journalistiek Nederland gefluisterd wordt. De Stadhoudersbrief is een document waarin Nederland aan Hitler aanboden zou zijn, in ruil voor een hoge heersende positie voor Prins Bernhard zelf binnen Nederland.
Het document, dat dateert van voor de Duitse bezetting, zou niet alleen ondertekend zijn door Prins Bernhard maar ook – en hierin schuilt misschien de ware reden voor het feit dat de brief nooit openbaar gemaakt is – door Kroonprinses Juliana.
Bernhard was een Nazi. In 1966 trouwde de oudste dochter van Koningin Juliana en Prins Bernhard, Kroonprinses Beatrix (1938), ook met een voormalige Nazi. Nu betrof het de Duitse diplomaat Claus von Amsberg (1926 – 2002), die in Duitsland tot de Hitlerjugend had behoord en bij de Wehrmacht gediend had.
Het feit dat de familie weer had gekozen voor een ‘foute’ Duitser viel niet in goede aarde bij het Nederlandse volk. Dat Beatrix uitgerekend een ex-Nazi had gekozen was de aanleiding voor de heftige rellen die zich tijdens het huwelijk van Beatrix en Claus in 1966 voltrokken. Claus zou echter tot het meest populaire lid van het koningshuis uitgroeien.
Vervolgens raakte ook de keuze voor de bruid van Prins Willem Alexander een gevoelige snaar in 2001. Toen werd bekend dat de vader van zijn verloofde Maxima Zorreguieta een minister was geweest van het 'foute' regime van Videla in Argentinie. Videla leidde de rechtse militaire junta die gekenmerkt werd door de mensen die uit helicopters werden gegooid door het leger en de veiligheidsdiensten, en wiens regentuur geboorte gaf aan de 'Dwaze Moeders'; de moeders van de vele duizenden mensen die onder Videla spoorloos verdwenen.
Al met al is het niet vreemd dat mensen in alle windstreken van Europa onderbuikgevoelens krijgen als zij hun adel zien flirten met fascistische symbolen en gedachtegoed. Het was immers niet het gewone volk die mannen als Mussolini, Hitler en Franco politieke macht verleenden, maar de koningshuizen en de adel.
De collaboratie tussen de fascisten en de adel van Europa kwam de laatste groep over het algemeen duur te staan; een paar van de belangrijkste adellijke families verloren hun aanspraak op de troon, en werden zelfs voorgoed door hun eigen volk verbannen. De macht van andere monarchen werd nog verder ingeperkt door grondwetten en regeringen.
Eigenlijk zijn er slechts twee belangrijke koningshuizen in Europa blijven bestaan die na WOII nog rijker en invloedrijker zijn geworden; het Britse en Nederlandse koningshuis. Terwijl zij hun machtsposities in de pers graag reduceren tot ‘symbolisch’ en benadrukken dat zij gewone mensen zijn als iedereen, is het een feit dat het publiek niets over hen weet behalve het zorgvuldig gecultiveerde beeld dat door de media aan het volk getoond wordt. De Nederlandse pers mag de Koningin niet citeren.
In werkelijkheid weten wij heel weinig van de huidige telgen van de oud-Europese aristocratie, wij weten niet wat zij doen, noch wat zij werkelijk denken. Wij zien slechts hun publieke imago.
Momenteel zien wij een beweging gaande in zuidoost Europa om de voormalige koningshuizen, voor eeuwig verbannen wegens hun collaboratie met de fascisten, terug in het land en de regering te krijgen. En hoewel het absoluut niet zo hoeft te zijn dat de zonde van vader op kind overgaan – het is de kinderen van NSB’ers na de oorlog overigens wel heel lang nagedragen – moet het ‘volk’ er wel beducht op zijn dat de elite door de eeuwen heen andere doelen heeft gehad dan zijzelf.
Bijna alle landen waar de monarch na de Eerste Wereld Oorlog een fascistische dictator aanstelde als leider over het volk hadden parlementaire democratieën, waarin de rol van de koning tot die van raadgever en lintjesknipper was gereduceerd.
De geschiedenis toont daarmee aan dat het naïef is te denken dat ‘eens een democratie’ altijd een democratie is, alsof met het bereiken van een democratische regeringsvorm een soort onzichtbare drempel van beschaving is overschreden waarover een terugkeer nooit meer mogelijk is. Vanuit een historisch perspectief is het bovendien allemaal nog niet zo lang geleden.
Toen de Founding Fathers de Amerikaanse Grondwet formuleerden, waren zij zich zeer bewust van het traditionele verlangen van de elite naar macht. Ze ontworpen de Amerikaanse Grondwet zo, dat het uitgesloten was dat de oude elite van Europa zich in hun nieuwe staat politieke macht zou toe-eigenen. De auteur van de Amerikaanse Grondwet, Gouverneur Morris (1752–1816), die de legendarische woorden “We, the people” formuleerde, richtte de volgende waarschuwing aan de nieuwe Amerikaanse staatsburgers:
“De rijken zullen altijd streven om hun heerschappij te vestigen en de rest aan slavernij te onderwerpen. Dat hebben ze altijd gedaan. Dat zullen zij altijd doen. Ze zullen hier hetzelfde effect hebben als elders, als wij hen niet via de macht van regeringsbestuur op hun gepaste plaats houden.”
Bronnen:
“Fascism – The Bloody Ideology of Darwinism”, Harun Yahya, Kultur Publishing, Turkey 2002.
“Modern History Sourcebook: Benito Mussolini: What is Fascism, 1932”, Paul Halsall, 1997, http://www.fordham.edu/halsall/mod/mussolini-fascism.html
“Monarchs without Thrones”, Christopher Hurst, The Hindu, op:
www.hinduonnet.com/thehindu/lr.stories/2003080300120200.htm
“Touchy subject of royal links with Nazi Germany”, Patrick Sawyer, Evening Standard, jan. 13, 2005, op:
http://www.thisislondon.co.uk/news/article-15924727-details/Touchy+subject+of+royal+links+with+Nazi+Germany/article.do;jsessionid=mZJTFTjQGphvQBf1WwCJ0lZzZmy1PyQJ44BcQF1Q7FRHrltQZ1tj!-81402767
http://www.prisonplanet.com/articles/january2005/130105royallinks.htm
“FBI Probes Revealed British Royals were Fascist Sympathisers”, op:
www.propagandamatrix.com/archiveroyals.html
“Wallis Simpson, the Nazi minister, the telltale monk and an FBI plot”, Rob Evans and David Hencke, The Guardian, june 29, 2002, op:
http://www.guardian.co.uk/Archive/Article/0,4273,4451107,00.html
wikipedia en wikipedia.nl
“De rijken zullen altijd streven om hun heerschappij te vestigen en de rest aan slavernij te onderwerpen. Dat hebben ze altijd gedaan. Dat zullen zij altijd doen.” - Gouverneur Morris, de auteur van de Amerikaanse Grondwet.
Sinds de Tweede Wereld Oorlog wordt geloofd dat Hitler’s opkomst veroorzaakt werd door het volk; het was zijn populariteit bij het Duitse publiek dat hem naar de hoogste regionen van de Duitse politiek stuwde.
Op school wordt ons geleerd dat het voor Hitler slechts een kwestie van de ‘juiste persoon op het juiste moment’ was geweest en Het Duitse volk, gefrustreerd over de hoge werkeloosheid, de torenhoge inflatie en de sociale onrust, viel als een blok voor de charismatische Hitler en zijn beloftes over een nieuw Duits wereldrijk.
Daarom wordt de uiteindelijke schuldvraag van de Tweede Wereld Oorlog en de Holocaust wel bij de Duitse burgers gelegd; zij verkozen Hitler immers op democratische wijze tot hun leider, met hun toestemming begon hij de Tweede Wereld Oorlog, en met hun goedkeurende stilzwijgen trachtte hij de Joden in Europa uit te roeien.
Ondertussen, zo’n 60 jaar nadat de Tweede Wereld Oorlog, is het duidelijk geworden dat het beeld dat de Duitse burgers Hitler zelf zo graag wilden enigszins vertekend is. Nu weten we immers dat niet het gewone volk met Hitler dweepte, maar de elite.
De internationale elite maakten Mussolini en Hitler tot de fenomenale monsters die zij waren. Terwijl de grootindustriëlen en banken miljoenen in de fascistische partijen pompten en het Vaticaan de hen als redders omarmde, was het de oud-Europese adel die de fascistische dictators de politieke macht gaven over grote delen van Europa.
De waarheid is dat het Duitse volk helemaal niets moest van Hitler hebben, maar kreeg hem desondanks door de strot geduwd via ellenlange reclamecampagnes. Pas toen hij de economie op begon te bouwen met de miljoenen dollars die door de elite in zijn land waren gepompt begonnen de Duitsers warm te lopen.
Het was dus allesbehalve “de wil van het volk” dat Hitler aan de macht kwam en zich ontpopte tot de gesel van Europa. Integendeel. Het was de wil van de elite.
De innige band die de oud-Europese aristocratie met Mussolini en Hitler onderhield vormt een consistente rode draad in de opkomst van deze fascistische dictators. Voor de Tweede Wereld Oorlog steunde een groot deel van de adel de fascisten openlijk, flirtte met hun gedachtegoed, feestte met hen en beschouwden hen als respectabele zakenpartners.
Een aantal van de zittende vorsten speelde hen de politieke macht toe door hen, buiten de regering om, aan te stellen als staatshoofden. Daarmee leverden de koningen hun onderdanen uit aan de fascistische dictatoriale regimes die vervolgens hun stempel zo zwaar op de 20e eeuw zouden drukken.
De band tussen de oud-Europese adel en de fascistische dictators is vanaf het begin al nauw. Aan het begin van de 20e eeuw was de machtspositie van de oud-Europese adel ernstig in gevaar gekomen, en in de fascistische leiders zagen zij de redders van die machtspositie.
Het begin van de vorige eeuw was namelijk een turbulente periode voor de adel, waarin hun collectieve bestaan als nooit tevoren bedreigd werd.
De ene na de andere exotische kolonie ging verloren, staatshoofden en koningen werden aan de lopende band door Anarchisten vermoord, en toen de rook van de Eerste Wereld Oorlog was opgetrokken waren niet alleen het Austro-Hongaarse Rijk en Ottomaanse Rijk ingestort maar was bovendien de Russische Tsarenfamilie vermoord, waardoor in een klap drie oude aristocratische supermachten verdwenen waren.
Ondertussen waren overal democratisch verkozen parlementen driftig bezig via allerlei wetten de politieke macht van de adel terug te snoeien terwijl over het hele Europese continent arbeidersrellen uitbraken die vaak uitliepen in rumoerige betogingen bij de adellijke paleizen.
In deze tijd van grote adellijke onzekerheid verschenen Benito Mussolini en Adolf Hitler op het toneel. Als de zaken op hun beloop waren gelaten was het nooit wat met deze mannen geworden. Maar zij vormden een nieuwe hoop in de ogen van de adel, die wilde vasthouden aan haar oude invloed. In de fascistische leiders zag de oud-Europese aristocratie een manier om die macht veilig te stellen. Het gevolg was dat een innige collaboratie tussen de oude elite en de nieuwe sterke mannen van Europa dan ook snel van start ging.
Het innige verbond tussen de aristocratie en de fascistische dictators van Europa stortte de bewoners van het Europese vasteland in een duistere episode vol angst, grootschalige vervolgingen, armoede, geweld, ziekte en oorlog. Deze daad culmineerde uiteindelijk in de Tweede Wereld Oorlog, de grootse oorlog die het Europese continent en de wereld ooit hadden meegemaakt. Die oorlog eiste het leven van 40 miljoen mensen.
Benito Mussolini en de adel
“Fascisme (...) gelooft noch in de mogelijkheid noch in de bruikbaarheid van voortdurende vrede. Het verwerpt dus de doctrine van Pacifisme - geboren uit een ontkenning van de worsteling en een daad van lafheid in het aangezicht van opoffering. Alleen oorlog stuwt alle menselijke energie naar zijn hoogste spanning en plaatst het teken van edelmoedigheid op de mensen die de moed hebben het tegemoet te treden.” – Benito Mussolini, 1932 in de Italiaanse Encyclopedie [1]
Een jaar na het eind van de Eerste Wereldoorlog stond in Italië Benito Mussolini (1883 – 1945) op, de man die geldt als de grondlegger van het fascisme.
Mussolini was een antimarxistische radicaal met een drukpersje die via vurige pamfletten zijn visie voor een nieuwe Italiaanse staat uiteenzette. Hij wilde een militaristische machtsvorm invoeren, waarbij het leven van de burger in extreem hoge mate door de staat bepaald werd. De totalitaire machtsvorm die Mussolini voor ogen stond was gebaseerd op de glorie van het oude Romeinse Rijk, die hij in haar oorspronkelijke grenzen aan weerszijden van de Middellandse Zee hersteld wilde zien.
In 1921 richtte hij zijn radicale Nationaal-Fascistische Partij (PNF) op, die hij als ‘Il Duce’ leidde. De leden van de PNF, veelal oud-militairen, manifesteerden zich als zwart geüniformeerde knokploegen die overal in Italië lokale afdelingen oprichtten. Nog in datzelfde jaar belandde Mussolini in het Italiaanse Parlement.
Het was de Italiaanse koning die Mussolini van het ene op het andere moment tot de machtigste man van Italië maakte; nadat Mussolini in 1922 een protestmars van 50.000 fascisten naar Rome had geleid, benoemde Koning Victor Immanuel III hem prompt tot Minister President en liet hem een regering vormen.
En terwijl Mussolini alle andere politieke partijen verbood en zijn agressieve beleid begon te dicteren, knoopte Koning Victor Immanuel III gaandeweg banden aan met Duitsland, en stond zijn dochter Mafalda toe Philip von Hesse, een hoogstaande Nazi, te huwen. Hij profiteerde bovendien van Mussolini’s annexatieoorlogen; toen Mussolini Ethiopië, Griekenland en Albanië binnenviel, werd Victor Immanuel III de Koning van Griekenland en Albanië, en de Keizer van Ethiopië.
Na de Tweede Wereld Oorlog werd wel beweerd dat de machtspositie van de Italiaanse koning onder Mussolini zwak was en dat hij geen keus had dan mee te gaan in de wil van de dictator. De werkelijkheid is echter anders; de koning had macht over de dictator en toen Mussolini, na steeds ernstigere uitingen van geestelijke instabiliteit, ongeschikt werd gevonden voor zijn functie, verving de koning hem in 1943 gewoonweg door een andere sterke man. De koning stelde in Mussolini’s plaats Generaal Pietro Badoglio aan, maar maakte daarmee een ernstige inschattingsfout; de Generaal was tegen het fascisme en sloot zich aan bij de Geallieerden, waardoor de koning zijn troon verloor en de koninklijke familie gedwongen werden hals over kop te vluchten.
Net als Italië werd ook Albanië door haar eigen monarch overgeleverd aan de Italiaanse fascisten. De Koning van Albanië, Zog I, kreeg vanaf de vroege jaren ‘20 geld van Mussolini, in ruil voor invloed in het land. De koning werd echter steeds afhankelijker van het geld van de fascistische dictator, terwijl deze steeds veeleisender werd; Mussolini eiste allerlei nationale bezittingen op en besloot dat Italiaans ingevoerd zou worden op de Albanese scholen. Toen de koning weigerde aan het laatste verzoek te voldoen, vielen de fascistische troepen van Mussolini op 7 april 1939 het land binnen, en vluchtte de koninklijke familie.
Ook de Griekse Koning Georg II leverde zijn onderdanen uit aan een fascistische dictator. In 1933 wees de koning sterke man Generaal Ioannis Metaxas aan om orde te scheppen in de chaotische politieke situatie. Metaxas kondigde daarop de Noodtoestand af, stuurde het Parlement de laan uit en vestigde zijn eigen autoritaire dictatuur die hij de “Derde Hellenistische Beschaving” noemde. Metaxas sloot zich aan bij het fascistische bondgenootschap van Italië, Duitsland en Japan. Toen Mussolini echter in 1940 besloot dat Griekenland bij Italië ingelijfd moest worden, weigerde Metaxas dit en vielen de Italiaanse fascisten Griekenland binnen.
Net als de Italianen, de Grieken en de Albanezen werd ook de bevolkingen van Roemenië en Bulgarije door hun koningen overgeleverd aan het fascisme. In 1940 droeg Koning Carol II van Roemenië de macht over aan Generaal Ion Antonescu. Deze zette de koning af en lijfde Roemenië in bij de Axis of Power.
Tsaar Boris III van Bulgarije, een rigide autocraat die zijn bevolking hard onderdrukte, vatte fascistische sympathieën op en sloot zich aan bij het Axis of Power.
De inwoners van Italië, Griekenland, Albanië, Roemenië en Bulgarije werden dus door hun eigen koning overgedragen aan een fascistische dictator. Vervolgens moesten zij soms jarenlang toezien hoe hun vorst collaboreerde met deze burgervijandige regimes.
Dit werd door het volk achteraf zwaar bestraft. Uit woede over dit hoogverraad werd in Italië, Griekenland en Roemenië wettelijk vastgelegd dat de koninklijke familie er nooit meer de troon zou mogen bestijgen. De Italianen voegden daaraan zelfs toe dat de koninklijke familie zelfs nooit meer een voet op Italiaanse bodem mocht zetten.
De Adel en Adolf Hitler
Terwijl zuidoost Europa door haar monarchen in handen van werd gelegd van Mussolini en de hele schare fascistische dictators die in zijn kielzog opdoken, voelden de Britse en Hollandse koningshuizen van noordwest Europa zich meer verwant aan Hitler en zijn Nazi’s.
Het Huis van Windsor en het Huis van Oranje-Nassau knoopten voor de oorlog dan nauwe banden aan met het Nazi-regime, maar waren zich meer bewust van het effect dat dit op het volk zou hebben, en deden daarom gerichte pogingen om deze banden te verhullen.
Misschien is het feit dat beide koningshuizen van herkomst Duits zijn debet aan het feit dat zij zich zo inlieten met de Duitse sterke man. Opvallend is overigens wel dat deze twee koningshuizen als de enige twee dominante monarchieën in Europa na de Tweede Wereld Oorlog uit de bus zijn gekomen. Terwijl alle andere koningshuizen dramatisch in macht inboetten, was de macht van de Oranjes en de Windsors na WOII veel groter dan ervoor.
Het is een publiek geheim dat de Britse Koning Edward III in de jaren ’30 sterke Nazi-sympathieën had. Zo sterk zelfs dat hij ze constant openlijk ventileerde, iets wat niet goed viel bij de Britten. Gevoelig voor de publieke opinie probeerde zijn familie druk op hem uit te oefenen om zijn sympathie voor de Nazi’s voor het volk te verbergen. Uiteindelijk dwongen de koninklijke familie, de regering en de Kerk van Engeland Koning Edward III in 1936 om troonsafstand te doen. Hij werd vervangen door zijn broer, Koning George VI, de vader van ELizabeth II.
De officiele reden die over Edward’s troonafstand naar buiten werd gebracht is dat de koning wilde trouwen met de gescheiden Amerikaanse, Mrs. Wallis Simpson. Maar in werkelijkheid was het overtuigde Nazisme van de koning de oorzaak van zijn aftreden. Ook Wallis Simpson was een overtuigd aanhanger van de Nazis, en werd daarom jarenlang door de FBI in de gaten gehouden.
Nadat Edward afgetreden was en hij de titel Duke of Kent had aangenomen werd zijn nazisme zelfs vurig. Samen met zijn nieuwe echtgenote, die een nog fanatiekere Nazi was dan hijzelf, reisde hij in 1937 naar Duitsland. Daar werd het adellijke echtpaar feestelijk door de Nazi’s ontvangen. Tijdens hun verblijf gingen ze op bezoek bij Hitler, dineerden ze met Rudolf Hess en brachten ze zelfs een bezoek aan een concentratiekamp. Het gedrag van de voormalige koning bracht het Huis van Windsor zo in verlegenheid dat Edward in 1938 door de familie naar de Bahamas’s verbannen werd.
Nadat Edward III was afgetreden besteeg zijn broer George VI de troon en regeerde tot zijn overlijden in 1952, waarna hij werd opgevolgd door zijn dochter, Koningin Elizabeth II (1926).
En terwijl het bekend is dat haar oom Nazi-sympathieën had, zijn de Nazi connecties van haar echtgenoot, Prins Philip, met wie zij in 1947 trouwde, veel minder bekend.
Prins Philip (1921) staat bekend om zijn talloze tactloze en racistische uitlatingen. Officieel is hij Prins Philip van Griekenland en Denemarken, en een van de pretendenten op de Griekse troon. Prins Philip is met zijn familie uit Griekenland gevlucht vanwege de collaboratie met een hele schare foute dictators. Zijn koninklijke familie werd na de oorlog zelfs officieel door de Grieken verbannen, omdat Koning George II de fascistische dictator Metaxas had gesteund.
Van Prins Philip is bekend dat hij sterke fascistische connecties had, hoewel deze nooit echt door de pers behandeld zijn. Zo woonde hij van 1933 tot 1936 in Nazi-Duitsland, en bezocht hij daar de elitaire Schloss Salem School, toen deze door de Nazi’s gerund werd en een opleidingscentrum voor de Hitler Jugend was. [3, 4]
Bovendien huwden zijn vier zusters in 1931 en 1932 met leden van de Duitse aristocratie die bijna allemaal sterk fascistische sympathieën hadden.De echtgenoot van een van hen, Prins Christoph von Hesse-Cassel, ging in 1933 bij de NSDAP en trad uiteindelijk als SS Generaal toe tot Hitlers naaste staf, terwijl zijn broer Philip von Hesse met een dochter van de Italiaanse Koning Victor Immanuel III trouwde en optrad als officiële woordvoerder tussen de Italiaanse fascisten en de Duitse Nazi’s. Toen Prins Philip’s zuster Cecilia samen met haar man in 1937 verongelukte, werd hun begrafenis druk bezocht door hoogstaande Nazi’s.
Zo talrijk en openlijk waren de connecties tussen de Nazi Duitsland en Prins Philip dat besloten werd dat hij tijdens zijn huwelijk met Prinses Elizabeth slechts 2 bruiloftsgasten uit mocht nodigen, om te voorkomen dat er een hele schare (voormalige) Nazi’s op uitnodiging van Philip op het huwelijksfeest zou verschijnen.
Een ander Nazi-schandaal dat het Britse koningshuis plaagde speelde zich af in de jaren ’80, toen bekend werd dat de vader van Princess Michael of Kent (de vrouw van Elizabeth II’s neef) een hoogstaande Nazi was geweest; onthuld werd dat de vader, Baron Gunther von Reibnitz, een voormalige NSDAP-lid en SS-officier was geweest. En Prins Harry baarde enige tijd geleden opzien door in een Nazi uniform op een feest te verschijnen.
Net als het Britse Koningshuis heeft ook het Nederlandse Koningshuis sterke banden met leden van het Nazi-regime, maar anders dan het Britse Koningshuis konden zij niet doen alsof deze niet bestonden; zowel Kroonprinses Juliana als Kroonprinses Beatrix trouwde met voormalige Nazi’s. Juliana’s echtgenoot Bernard was lid geweest van de SS, terwijl Beatrix’s echtgenoot was lid geweest van de Hitler Jugend en had bij de Wehrmacht gediend.
Toen Juliana in 1937, met toestemming van haar moeder Koningin Wilhelmina, in het huwelijk trad, deed zij dat met een voormalige Nazi, die zich zogenaamd vol afschuw van Hitler’s regime had afgewend en in 1936 naar de Geallieerde zijde was gevlucht.
In werkelijkheid had SS-officier Bernhard zijn lidmaatschap van de SS nooit opgezegd, en werkte hij bij de afdeling bedrijfsspionage van IG Farben, het gigantische petrochemische kartel dat het overgrote deel van Hitler’s wapenarsenaal produceerde, waaronder Zyklon-B.
Nadat hij was overgelopen trad hij aan de Geallieerde kant gewoon in dienst bij de Franse tak van IG Farben.
Nadat hij lid van de bestuursraad van IG Farben in Parijs was geworden, huwde Prins Bernhard in 1937 met Kroonprinses Juliana. Op het koninklijke huwelijk waren prominente Duitsers aanwezig, waaronder hoogstaande Nazi’s. Tijdens het huwelijksfeest werd het Horst Wessel-lied gespeeld, het partijlied van de NSDAP, de partij van Hitler. Een aantal van de Duitse gasten bracht, plechtig opgesteld naast het nieuwe koninklijk echtpaar, tijdens het lied voor het oog van de camera’s de Nazi-groet.
Toen de Nazi’s in 1940 Holland bezetten, vluchtte de koninklijke familie naar Engeland om vandaar uit het verzet te leiden. Vooral Prins Bernhard zou daarin, volgens de media, een belangrijke rol spelen. Het is dankzij de rol die hij in het verzet tegen de Nazi’s speelde dat Prins Bernhard acceptatie vond bij de Nederlanders.
Vele jaren na de oorlog echter doemde daar de ongrijpbare “Stadhoudersbrief” op, een document waarover al decennia lang in journalistiek Nederland gefluisterd wordt. De Stadhoudersbrief is een document waarin Nederland aan Hitler aanboden zou zijn, in ruil voor een hoge heersende positie voor Prins Bernhard zelf binnen Nederland.
Het document, dat dateert van voor de Duitse bezetting, zou niet alleen ondertekend zijn door Prins Bernhard maar ook – en hierin schuilt misschien de ware reden voor het feit dat de brief nooit openbaar gemaakt is – door Kroonprinses Juliana.
Bernhard was een Nazi. In 1966 trouwde de oudste dochter van Koningin Juliana en Prins Bernhard, Kroonprinses Beatrix (1938), ook met een voormalige Nazi. Nu betrof het de Duitse diplomaat Claus von Amsberg (1926 – 2002), die in Duitsland tot de Hitlerjugend had behoord en bij de Wehrmacht gediend had.
Het feit dat de familie weer had gekozen voor een ‘foute’ Duitser viel niet in goede aarde bij het Nederlandse volk. Dat Beatrix uitgerekend een ex-Nazi had gekozen was de aanleiding voor de heftige rellen die zich tijdens het huwelijk van Beatrix en Claus in 1966 voltrokken. Claus zou echter tot het meest populaire lid van het koningshuis uitgroeien.
Vervolgens raakte ook de keuze voor de bruid van Prins Willem Alexander een gevoelige snaar in 2001. Toen werd bekend dat de vader van zijn verloofde Maxima Zorreguieta een minister was geweest van het 'foute' regime van Videla in Argentinie. Videla leidde de rechtse militaire junta die gekenmerkt werd door de mensen die uit helicopters werden gegooid door het leger en de veiligheidsdiensten, en wiens regentuur geboorte gaf aan de 'Dwaze Moeders'; de moeders van de vele duizenden mensen die onder Videla spoorloos verdwenen.
Al met al is het niet vreemd dat mensen in alle windstreken van Europa onderbuikgevoelens krijgen als zij hun adel zien flirten met fascistische symbolen en gedachtegoed. Het was immers niet het gewone volk die mannen als Mussolini, Hitler en Franco politieke macht verleenden, maar de koningshuizen en de adel.
De collaboratie tussen de fascisten en de adel van Europa kwam de laatste groep over het algemeen duur te staan; een paar van de belangrijkste adellijke families verloren hun aanspraak op de troon, en werden zelfs voorgoed door hun eigen volk verbannen. De macht van andere monarchen werd nog verder ingeperkt door grondwetten en regeringen.
Eigenlijk zijn er slechts twee belangrijke koningshuizen in Europa blijven bestaan die na WOII nog rijker en invloedrijker zijn geworden; het Britse en Nederlandse koningshuis. Terwijl zij hun machtsposities in de pers graag reduceren tot ‘symbolisch’ en benadrukken dat zij gewone mensen zijn als iedereen, is het een feit dat het publiek niets over hen weet behalve het zorgvuldig gecultiveerde beeld dat door de media aan het volk getoond wordt. De Nederlandse pers mag de Koningin niet citeren.
In werkelijkheid weten wij heel weinig van de huidige telgen van de oud-Europese aristocratie, wij weten niet wat zij doen, noch wat zij werkelijk denken. Wij zien slechts hun publieke imago.
Momenteel zien wij een beweging gaande in zuidoost Europa om de voormalige koningshuizen, voor eeuwig verbannen wegens hun collaboratie met de fascisten, terug in het land en de regering te krijgen. En hoewel het absoluut niet zo hoeft te zijn dat de zonde van vader op kind overgaan – het is de kinderen van NSB’ers na de oorlog overigens wel heel lang nagedragen – moet het ‘volk’ er wel beducht op zijn dat de elite door de eeuwen heen andere doelen heeft gehad dan zijzelf.
Bijna alle landen waar de monarch na de Eerste Wereld Oorlog een fascistische dictator aanstelde als leider over het volk hadden parlementaire democratieën, waarin de rol van de koning tot die van raadgever en lintjesknipper was gereduceerd.
De geschiedenis toont daarmee aan dat het naïef is te denken dat ‘eens een democratie’ altijd een democratie is, alsof met het bereiken van een democratische regeringsvorm een soort onzichtbare drempel van beschaving is overschreden waarover een terugkeer nooit meer mogelijk is. Vanuit een historisch perspectief is het bovendien allemaal nog niet zo lang geleden.
Toen de Founding Fathers de Amerikaanse Grondwet formuleerden, waren zij zich zeer bewust van het traditionele verlangen van de elite naar macht. Ze ontworpen de Amerikaanse Grondwet zo, dat het uitgesloten was dat de oude elite van Europa zich in hun nieuwe staat politieke macht zou toe-eigenen. De auteur van de Amerikaanse Grondwet, Gouverneur Morris (1752–1816), die de legendarische woorden “We, the people” formuleerde, richtte de volgende waarschuwing aan de nieuwe Amerikaanse staatsburgers:
“De rijken zullen altijd streven om hun heerschappij te vestigen en de rest aan slavernij te onderwerpen. Dat hebben ze altijd gedaan. Dat zullen zij altijd doen. Ze zullen hier hetzelfde effect hebben als elders, als wij hen niet via de macht van regeringsbestuur op hun gepaste plaats houden.”
Bronnen:
“Fascism – The Bloody Ideology of Darwinism”, Harun Yahya, Kultur Publishing, Turkey 2002.
“Modern History Sourcebook: Benito Mussolini: What is Fascism, 1932”, Paul Halsall, 1997, http://www.fordham.edu/halsall/mod/mussolini-fascism.html
“Monarchs without Thrones”, Christopher Hurst, The Hindu, op:
www.hinduonnet.com/thehindu/lr.stories/2003080300120200.htm
“Touchy subject of royal links with Nazi Germany”, Patrick Sawyer, Evening Standard, jan. 13, 2005, op:
http://www.thisislondon.co.uk/news/article-15924727-details/Touchy+subject+of+royal+links+with+Nazi+Germany/article.do;jsessionid=mZJTFTjQGphvQBf1WwCJ0lZzZmy1PyQJ44BcQF1Q7FRHrltQZ1tj!-81402767
http://www.prisonplanet.com/articles/january2005/130105royallinks.htm
“FBI Probes Revealed British Royals were Fascist Sympathisers”, op:
www.propagandamatrix.com/archiveroyals.html
“Wallis Simpson, the Nazi minister, the telltale monk and an FBI plot”, Rob Evans and David Hencke, The Guardian, june 29, 2002, op:
http://www.guardian.co.uk/Archive/Article/0,4273,4451107,00.html
wikipedia en wikipedia.nl
Abonneren op:
Posts (Atom)